Gold Pig (2025)

17/02/2025

“Γιατί οι Γυναίκες το Έχουν Πιο Δύσκολο στην Κουζίνα (Και Γιατί Γουστάρω Να Δουλεύω Μαζί Τους)”

Έμαθα να μαγειρεύω από γυναίκες.

Από τη μάνα μου που μπορούσε να φτιάξει παστίτσιο για δεκαπέντε άτομα με ένα μωρό αγκαλιά, ενώ ο πατέρας μου γκρίνιαζε για τον Ολυμπιακό στο βάθος.
Από τη γιαγιά μου που δεν χρειαζόταν συνταγή για τη σπανακόπιτα και με μια ματιά ήξερε αν έχει “πιάσει” το ζυμάρι.
Από γυναίκες που μέσα στη φωτιά της κουζίνας δεν κώλωναν, ακόμα κι όταν κάποιος “μάγκας” αμφισβητούσε αν μπορούν να σηκώσουν ένα 20κιλο τσουβάλι αλεύρι.

Η Κουζίνα Είναι Πόλεμος. Και οι Γυναίκες Γεννημένες Πολεμίστριες.

Στην επαγγελματική κουζίνα, μια γυναίκα δεν είναι απλά μαγείρισσα. Είναι στρατηγός.
Ξέρει να οργανώνει, να διαβάζει τη ροή, να βλέπει τα πάντα – και αν την απογοητεύσεις, η οργή της είναι χειρότερη από του Άρη, του Θεού του Πολέμου.

Βέβαια, θα ακούσεις τα γνωστά:

• “Οι γυναίκες είναι πιο ευαίσθητες.”

Ναι, ειδικά όταν πρέπει να αντέξουν τρεις σάπιους χαρακτήρες στη βραδινή αλλαγή χωρίς να πετάξουν τηγάνι στο κεφάλι κανενός.

• “Μα έχουν περίοδο και είναι κυκλοθυμικές!”

Σωστά, και πάλι καταφέρνουν να βγάλουν 200 πιάτα σωστά, ενώ εσύ πνίγεσαι σε 5 και γκρινιάζεις σαν να σε χώρισε η γκόμενα.

Ναι, όταν έχουν περίοδο μπορεί να γίνουν λίγο… Μεγάλοι Δικτάτορες, αλλά και πάλι, προτιμώ να δουλεύω με μια γυναίκα που έχει κράμπες και βγάζει τη δουλειά, παρά με έναν τύπο που “ψυχολογικά δεν είναι καλά σήμερα” επειδή η γκόμενά του δεν απάντησε στο Instagram.

Γιατί Μου Αρέσει Να Δουλεύω Με Γυναίκες Στην Κουζίνα

1️⃣ Λιγότερη Μαγκιά, Περισσότερη Δουλειά

Οι τύποι έχουν αυτή τη μόνιμη μάχη για το ποιος είναι πιο “σκληρός”.
Οι γυναίκες απλά κάνουν τη δουλειά και αφήνουν τους άλλους να το συνειδητοποιήσουν αφού έχουν ήδη βγάλει 50 πιάτα μπροστά τους.

2️⃣ Είναι Πιο Οργανωμένες

Ένας άντρας chef θα χάσει το μπούσουλα επειδή κάποιος του άλλαξε θέση στο αλάτι.
Μια γυναίκα θα ξέρει ακριβώς πού είναι το αλάτι, η μαχαίρα, τα νεύρα της και η εκδίκησή της αν την ενοχλήσεις.

3️⃣ Αντέχουν Τον Πόνο Και Δεν Το Παίζουν Μάρτυρες

Κόπηκε; Θα το δέσει και θα συνεχίσει.
Δεν θα σταματήσει τη δουλειά για να ανεβάσει story με τον επίδεσμο και hashtag .

4️⃣ Συναισθηματική Νοημοσύνη

Έχουν ραντάρ για τις σκατένιες καταστάσεις.
Θα καταλάβουν πότε κάτι πάει στραβά και θα το φτιάξουν πριν καν καταλάβεις ότι υπάρχει πρόβλημα.

5️⃣ Η Μαγειρική Είναι Στο DNA Τους

Μια γυναίκα στην κουζίνα είναι σαν τον Σπαλιάρα στην παραλία:
Ξέρει τι κάνει, δεν ιδρώνει, και σε αφήνει να νομίζεις ότι τη βοηθάς.

Το Μοναδικό “Κακό” με τις Γυναίκες στην Κουζίνα

Δεν υπάρχει κάτι κακό – εκτός από ένα πράγμα:

Αν υπάρχουν πάνω από 2 γυναίκες στο προσωπικό, οι κύκλοι τους συγχρονίζονται.
Και ξαφνικά, για 3-4 μέρες το μήνα, η κουζίνα γίνεται εμπόλεμη ζώνη.
• Τα λάθη ΔΕΝ συγχωρούνται.
• Τα βλέμματα σκοτώνουν.
• Κάθε πιάτο πρέπει να είναι τέλειο, αλλιώς θα σε κοιτάξουν σαν να έκλεψες τη βαλίτσα τους στο αεροδρόμιο.

Οπότε, αν είσαι άντρας σε κουζίνα με γυναίκες…

💡 Η συμβουλή μου: Για 3 μέρες, κρατάς το στόμα σου κλειστό, κουνιέσαι γρήγορα, και όταν ακούς “ΜΠΡΟΣΤΑ” στο πάσο, πετάγεσαι λες και χρωστάς λεφτά στη μαφία.

+ Bonus: Γιατί Μπορείς να Μιλήσεις σε Γυναίκες για τις Γυναικείες Πληγές σου

Αν δουλεύεις με γυναίκες, θα γίνεις καλύτερος άνθρωπος.

Γιατί;

Γιατί μπορείς να τους πεις όλα τα προβλήματα σου με τη δικιά σου, και θα σου δώσουν ΑΛΗΘΙΝΗ απάντηση.

💬 “Αδερφέ, η κοπέλα μου δεν μου μιλάει, τι να κάνω;”
👩‍🍳 “Κάτι έκανες, και το ξέρεις.”

💬 “Γιατί είναι έτσι οι γυναίκες, ρε παιδιά;”
👩‍🍳 “Γιατί κάνετε μαλακίες.”

Οι άντρες φίλοι σου θα σου πουν “μπα, υπερβάλλει”.
Οι γυναίκες θα σου πουν την ωμή αλήθεια.

Το Συμπέρασμα:

👩‍🍳 Γυναίκες στην κουζίνα;
Περισσότερη τάξη, λιγότερες ηλιθιότητες, πιο δυνατά αποτελέσματα.
Αντέχουν πόνο, κράμπες, μαλακίες συναδέλφων, και ακόμα φέρνουν το φαγητό τέλειο στο πάσο.

Αν νομίζεις ότι είναι εύκολο, δοκίμασε να δουλέψεις 12 ώρες σε κουζίνα με κράμπες και 40°C.
Μετά έλα να μου πεις ποιος είναι πιο δυνατός.

🔪🔥 Άντε τώρα, πήγαινε πλύνε καμιά πατάτα και μάθε από τις καλύτερες.

16/02/2025

Η Αιώνια Κόντρα: Σέρβις vs. Κουζίνα – Μια Σχέση Αγάπης & Μίσους
(inspired by my previous beef with comments)

Α, ναι. Η αιώνια μάχη του εστιατορίου: σέρβις εναντίον κουζίνας. Ένας πόλεμος τόσο θρυλικός όσο το Rolling Stones vs. Beatles, αλλά με περισσότερες βρισιές, ιδρώτα και περιστασιακά ιπτάμενα πιάτα.

Όποιος έχει δουλέψει σε εστιατόριο το έχει ζήσει. Η κουζίνα πιστεύει ότι οι σερβιτόροι είναι τεμπέληδες, άσχετοι και νοιάζονται μόνο για το τίπ.
Το σέρβις πιστεύει ότι οι μάγειρες είναι αντικοινωνικοί ψυχοπαθείς που μισούν τις παραλλαγές στο μενού και τους πελάτες εξίσου.

Όμως η αλήθεια είναι μία: ο ένας χρειάζεται τον άλλον, ακόμα κι αν δεν το παραδέχεται.

Γιατί Υπάρχει Αυτή Η Κόντρα;

1. Διαφορετικές Δουλειές, Διαφορετικοί Κόσμοι
• Η κουζίνα είναι πεδίο μάχης. Ζέστη, μαχαίρια, φωνές και ένα τρελό rush που σε κάνει να ξεχνάς ακόμα και το όνομά σου. Ο μάγειρας δεν νοιάζεται για τη “γλουτένη” της Κάρεν, ούτε για το αν το τραπέζι 6 “βιάζεται”. Αν έχεις φωνάξει “Δεν είμαστε φαρμακείο!” στη ζωή σου, ξέρεις.
• Το σέρβις, από την άλλη, είναι θέατρο. Πρέπει να χαμογελάς, να αντέχεις τα σκαμπίλια της πελάτισσας που έχει πιει 4 Aperol, να προσποιείσαι ότι ο πελάτης “είναι πάντα σωστός” και να επιστρέφεις στην κουζίνα με τη μοιραία πρόταση: “Παιδιά, έχω μια αλλαγή στην παραγγελία…” – και ξαφνικά νιώθεις τα μάτια του σεφ να σου καίνε την ψυχή.

2. Το Αιώνιο Παράπονο του Κάθε Πλευράς

Από την πλευρά της κουζίνας:
• “Οι σερβιτόροι περπατάνε όλη μέρα και νομίζουν ότι δουλεύουν σκληρά. Δοκιμάστε να μαγειρέψετε 150 πιάτα με 45 βαθμούς θερμοκρασία και μετά μιλήστε.”
• “Τους δίνεις ένα τέλεια φτιαγμένο πιάτο και το πάνε βόλτα για 10 λεπτά, γιατί; Για να το χαζέψουν;”
• “Έρχονται στο τέλος της βάρδιας και λένε ‘Μπορούμε να βγάλουμε άλλο ένα μπέργκερ;’. Όχι. Πήγαινε στο Μπαρμπα-Γιάννη απ’ έξω να σου φτιάξει ένα πιτόγυρο.”

Από την πλευρά του σέρβις:
• “Ο σεφ νομίζει ότι είναι ο Θεός του φαγητού, αλλά δεν ξέρει πώς να μιλήσει σαν άνθρωπος.”
• “Όταν κάνουμε ένα λάθος στην παραγγελία, η κουζίνα θέλει να μας κρεμάσει. Όταν κάνουν αυτοί λάθος, λένε ‘Έλα μωρέ, να το ξαναγράψουμε.’”
• “Οι μάγειρες παίρνουν διάλειμμα μόνο για να καπνίσουν και όταν τους ζητάς μια χάρη, συμπεριφέρονται λες και τους πρότεινες να πουλήσουν την ψυχή τους στον διάβολο.”

3. Το Μεγάλο Ζήτημα: Τα Tips

Για πολλά χρόνια, τα tips πήγαιναν αποκλειστικά στο σέρβις. Και τι να πει η κουζίνα;
• “Εμείς δεν μαγειρέψαμε το φαγητό;”
• “Δεν καήκαμε πάνω από τη σχάρα για να φτιάξουμε αυτό το medium-rare ribeye;”

Τα τελευταία 5-10 χρόνια, η τάση αλλάζει, και πολλά μαγαζιά μοιράζουν τα tips και στην κουζίνα. Αυτό όμως δεν λύνει όλη την ένταση. Οι μάγειρες ακόμα νιώθουν υποτιμημένοι, ενώ οι σερβιτόροι νιώθουν ότι πρέπει να μοιράζονται κάτι που κερδίζουν με το χαμόγελο και την εξυπηρέτηση.

Πώς Λύνουμε Αυτή Την Κόντρα;

1. Ο Κάθενας Να Δει Τη Δουλειά Του Άλλου
• Κάντε staff swaps – μια μέρα ο σερβιτόρος να δουλέψει στην κουζίνα και ένας μάγειρας να βγει σέρβις. Θα τους αλλάξει τη ζωή.
• Φάτε μαζί πριν ή μετά τη βάρδια. Το φαγητό ενώνει.

2. Καθαρή Επικοινωνία
• Ορίστε διαμεσολαβητή (αντί για expeditor) – κάποιον που γεφυρώνει την επικοινωνία κουζίνας-σέρβις για να αποφεύγονται παρεξηγήσεις.
• Το σέρβις πρέπει να γνωρίζει το μενού και τους χρόνους ετοιμασίας των πιάτων. Αν ξέρεις ότι το ριζότο χρειάζεται 18 λεπτά, δεν θα υποσχεθείς στον πελάτη ότι θα το έχει σε 10.

3. Ισορροπία στα Οικονομικά
• Είτε με αυξημένους μισθούς για την κουζίνα, είτε με δίκαιη κατανομή των tips, όλοι πρέπει να νιώθουν ότι η δουλειά τους εκτιμάται.

4. Διοίκηση με IQ και EQ
• Αν το management κλείνει τα μάτια στη διαμάχη, το κλίμα χαλάει. Χρειάζεται ισορροπία και δίκαιη αντιμετώπιση.
• Μην αφήνετε τα μικρά προβλήματα να γίνουν τοξικές σχέσεις στην ομάδα.

Τελικό Συμπέρασμα

Ναι, η κουζίνα είναι η ροκ μπάντα και το σέρβις είναι η σκηνή που παρουσιάζει το σόου στο κοινό.
Αν το ένα καταρρεύσει, το άλλο θα φανεί γελοίο.

Όταν σέρβις και κουζίνα λειτουργούν σαν καλοκουρδισμένη μηχανή, το αποτέλεσμα είναι μαγικό. Ο πελάτης θα το καταλάβει, τα πιάτα θα πετάνε, και όλοι θα πάνε σπίτι τους με λιγότερα νεύρα.

Με άλλα λόγια… λιγότερη γκρίνια, περισσότερος σεβασμός, και όλοι θα βγούμε κερδισμένοι.

Για όλους τους συναδέλφους που έχουν ζήσει αυτά τα σκηνικά, ξέρουμε ότι η ζωή στο εστιατόριο είναι γεμάτη αγάπη, πόνο, και μπόλικο γέλιο. Άντε, και καλή δύναμη στην επόμενη βάρδια!

15/02/2025

Django Gelato: Το Παγωτατζίδικο που θα Έτρωγε ο Μάρλον Μπράντο Αν Έπαιζε σε Punk Ταινία του Ταραντίνο

(Άνοιγμα σκηνής: Ένας τύπος με τζιν μπουφάν γεμάτο punk κονκάρδες και γυαλιά ηλίου κάθεται σε ένα vintage παγωτατζίδικο στην Αθήνα. Στο βάθος, παίζει το “California Über Alles” των Dead Kennedys από ένα παλιό ηχείο. Μπαίνει ο Κωνσταντίνος Καρακατσάνης, φορώντας μια ποδιά με στάμπα του Μάρκου Βαμβακάρη, κρατώντας ένα φρέσκο, υγιεινό παγωτό. Το φως πέφτει πάνω του σαν να είναι ο Samuel L. Jackson στο Pulp Fiction.)

“Λοιπόν, μαλάκα, θες να φας το πιο τίμιο παγωτό της ζωής σου ή θες να φύγεις από εδώ σαν κακομαθημένος που ψάχνει γεύση Kinder Bueno;”

Ο Κωνσταντίνος Καρακατσάνης δεν φτιάχνει απλά παγωτό. Φτιάχνει βρώμικες punk μελωδίες που λιώνουν στο στόμα. Μεγάλωσε ακούγοντας Dead Kennedys, Black Flag, S*x Pistols, Βανδάλουπ, Punx Romana, Εκτός Ελέγχου, Stress, αλλά κάπου στη διαδρομή έπεσε πάνω σε Μάρκο Βαμβακάρη, Κώστα Σκαρβέλη, Κωστή Μπέζο και είπε:

“Ξέρεις κάτι; Η ζωή είναι φτιαγμένη για αυθεντικές εμπειρίες. Γάμα τα ψεύτικα.”

Αυτό το mindset το κουβάλησε μαζί του και στην κουζίνα. Το Django Gelato δεν είναι ένα συνηθισμένο παγωτατζίδικο. Είναι το παγωτό που θα έτρωγε ο Henry Rollins αν αποφάσιζε να κάνει διατροφή.

Ο Μάγκας που Δεν Πουλάει Μαλακίες

(Σκηνή δεύτερη: Ο Καρακατσάνης κόβει βιολογικές φράουλες με ακρίβεια χειρουργού. Από το ηχείο παίζει το “Ace of Spades” των Motörhead.)

Το παγωτό του δεν έχει σκουπίδια, χημικά, γλυκαντικά που δεν ξέρεις να προφέρεις. Δεν έχει καμία σχέση με το ψεύτικο, πλαστικό, καραμελωμένο σκατό που προσπαθούν να σου πουλήσουν οι πολυεθνικές με ένα ωραίο Instagram post.

Εδώ μέσα το γάλα είναι καθαρό, τα φρούτα είναι αληθινά, τα αυγά δεν έχουν δει ποτέ ορμόνη. Όλα φτιάχνονται από ανθρώπους που σέβονται το προϊόν τους, όχι από εταιρείες που νοιάζονται μόνο για το κέρδος.

Γιατί ο Καρακατσάνης δεν είναι καραγκιόζης. Είναι ο τύπος που θα μπορούσε να είναι μάγειρας σε road movie του Ταραντίνο, αλλά είπε “άσε, θα φτιάχνω παγωτό, γιατί γουστάρω”.

Οι Κακοί της Ιστορίας

(Σκηνή τρίτη: Μια ομάδα σκληρών μαγείρων με tattoo και αφοσίωση στην τέχνη τους δουλεύει στην κουζίνα του Django Gelato. Στο βάθος, παίζει το “Search and Destroy” των Stooges.)

Δεν είναι μόνος του. Δίπλα του έχει βαριά χαρτιά.
• Ευθύμης Δοβλέτογλου (Σύρος): Μεγάλωσε μέσα στο άρωμα του γλυκάνισου και του φρέσκου γιαουρτιού. Ξέρει να παντρεύει γεύσεις όπως ο Django Reinhardt ήξερε να παίζει κιθάρα με 3 δάχτυλα—μόνο που ο Ευθύμης έχει και τα πέντε, και τα χρησιμοποιεί όλα. Αν το παγωτό είχε soundtrack, θα έγραφε τις νότες με κουτάλι παγωτού αντί για πεντάγραμμο.
• Δήμητρα Μάκρη (Αθήνα): Ξέρει τις γεύσεις καλύτερα απ’ ό,τι ξέρει ο Tarantino τις αναφορές του στον κινηματογράφο.
• Αντώνης Πράσινος (Αθήνα): Είναι μαθηματικός. Αν του δώσεις μια εξίσωση και μια βαφή καραμέλας, θα σου βγάλει μια γεύση που θα σε κάνει να αναθεωρήσεις τα μαθηματικά που έμαθες στο σχολείο. Κάποτε έφτιαξε παγωτό τόσο αρμονικό που οι πελάτες άρχισαν να βλέπουν fractals. Μια φορά υπολόγισε την τέλεια θερμοκρασία σερβιρίσματος και από τότε το ψυγείο του δουλεύει σε mode Καθηγητής MIT.

Το Μυστικό Όπλο

(Σκηνή τέταρτη: Ο Καρακατσάνης κάθεται σε ένα τραπέζι με έναν πελάτη. Του δίνει ένα χωνάκι με παγωτό και ανάβει ένα τσιγάρο. Από το ηχείο παίζει το “God Save the Queen” των S*x Pistols.)

Αυτό που κάνει το Django Gelato διαφορετικό, πέρα από τις άψογες γεύσεις του, είναι ότι έχει ψυχή. Δεν είναι μια trendy μαλακία που ήρθε να κάνει hype και μετά να εξαφανιστεί. Είναι γνήσιο.

Ο Κωνσταντίνος είναι αληθινός. Το παγωτό του είναι καθαρό. Το vibe του είναι punk. Και αν νομίζεις ότι υπερβάλλω, πήγαινε μια μέρα εκεί και δοκίμασε.

Αν το Django Gelato ήταν ταινία του Ταραντίνο, θα ήταν γεμάτο:
• Punk μουσική, ρεμπέτικες πινελιές, γεύσεις που σκάνε σαν ρεβόλβερ, και χαρακτήρες που δεν ξεχνάς.
• Σκηνές με βρόμικα γκαράζ και τραπέζια γεμάτα γλυκές δημιουργίες.
• Και στο τέλος, κάποιος θα έτρωγε μια κουταλιά και θα χαμογελούσε, ξέροντας ότι αυτό το παγωτό είναι η αλήθεια.

Τελική Σκηνή

(Η κάμερα ζουμάρει στο χωνάκι του παγωτού. Ο Καρακατσάνης σκύβει στον πελάτη και του ψιθυρίζει:)

“Αυτό, φίλε, δεν είναι απλά παγωτό. Είναι το closest thing που έχεις γευτεί σε καθαρή, ανόθευτη punk rock ενέργεια.”

(Cut to black. Μουσική τίτλων: “Lust for Life” – Iggy Pop.)

Και αν αναρωτιέσαι από πού προήλθε το όνομα Django, είναι από τον Django Reinhardt, τον τσιγγάνο κιθαρίστα που έπαιζε με δύο δάχτυλα και έριξε σφαλιάρα στην πραγματικότητα με τις μελωδίες του. Γιατί στο τέλος της μέρας, είτε είναι μουσική είτε παγωτό, το μόνο που μετράει είναι το γνήσιο ταλέντο και το καθαρό feeling.

14/02/2025

“Ο Τύπος που Παραγγέλνει 5 Δευτερόλεπτα Πριν Κλείσουμε”

(Ή αλλιώς, πώς να προκαλέσεις μαζική κατάθλιψη στην κουζίνα.)

Το service τελείωσε. Η κουζίνα είναι καθαρή, η mise en place είναι πακεταρισμένη, τα τηγάνια έχουν πλυθεί, οι σεφ στέκονται με τα τελευταία απομεινάρια της ψυχής τους, έτοιμοι να πάνε να πνίξουν την κούραση σε μια μπύρα.

Και τότε…

Αυτός.

Ο τύπος που μπαίνει 5 δευτερόλεπτα πριν κλείσουμε.
Αθώος. Αμέριμνος.
Με την κλασική ερώτηση που θα σου σπάσει το ηθικό:

“Εεεεε, παιδιά, είστε ακόμα ανοιχτά;”

Και το χειρότερο; Ο σερβιτόρος απαντάει ΝΑΙ.

Γιατί; Γιατί θέλει το γαμημένο του tip.
Δεν νοιάζεται ότι η κουζίνα έχει κλείσει, ότι όλοι θέλουν να πάνε σπίτια τους, ότι αν ξαναδούμε μαχαίρι θα το καρφώσουμε στο πάσο.
Θέλει το tip του, και δεν θα ησυχάσει μέχρι να μας κάνει όλους να υποφέρουμε.

Το Πιάτο του Θανάτου

Και δεν παραγγέλνει κάτι απλό.
Όχι, όχι, ΟΧΙ, μαλάκα.
Δεν θα πάρει μια μπύρα και λίγο ψωμί.

Θα πάρει το πιο περίπλοκο, το πιο ηλίθιο, το πιο αχρείαστο πιάτο του μενού.

“Θα ήθελα το αργομαγειρεμένο μοσχαράκι, παρακαλώ.”
“Θα μπορούσατε να κάνετε το ριζότο χωρίς βούτυρο, χωρίς παρμεζάνα, χωρίς ρύζι;”
“Θα μπορούσα να έχω το φιλέτο, αλλά σερβιρισμένο σε γάστρα με πουρέ από οργανικό αέρα;”

Οι Σιωπηλές Ματιές της Κουζίνας

Μέσα στην κουζίνα, το προσωπικό παγώνει.
Όλοι κοιτάζουν τον σερβιτόρο, τον προδότη που μόλις ξεπούλησε τη ζωή μας για 2€ tip.

Ο μάγειρας του γκριλ σφίγγει τις γροθιές του.
Ο sous chef ετοιμάζεται να δαγκώσει το πάσο.
Ο βοηθός μάγειρα βλέπει όλη του τη ζωή να περνάει μπροστά από τα μάτια του.

Αλλά κανείς δεν λέει τίποτα.
Γιατί;
Γιατί έχουμε επαγγελματισμό.
(Είμαστε εγκλωβισμένοι, αλλά ναι, το λέμε επαγγελματισμό.)

Το Service Ξεκινά (Πάλι)

Η παραγγελία πέφτει.
Ξαναανάβουν τα μάτια, ξαναπιάνουμε τα μαχαίρια.
Κάποιος ανάβει ξανά τις εστίες, και η κουζίνα αναστενάζει συλλογικά.

Ένα έξτρα 20λεπτο προστίθεται στην ήδη 15ωρη βάρδια.
Ο μόνος που είναι χαρούμενος είναι ο σερβιτόρος, που έχει ήδη υπολογίσει τα tips στο κεφάλι του.

Ο τύπος τρώει σαν να μην συμβαίνει τίποτα.
Δεν ξέρει.
Δεν καταλαβαίνει.
Ότι τον κοιτάμε όλοι μέσα από την κουζίνα και σχεδιάζουμε την εκδίκησή μας.

Ο Σκληρός Αποχαιρετισμός

Και όταν επιτέλους τελειώνει, όταν αφήνει τα ρέστα και αποχωρεί…
Μένει η κουζίνα.
Κατεστραμμένη.
Σαν να πέρασε τυφώνας.

Ο σεφ σκουπίζει ιδρωμένος το μέτωπό του.
Ο sous chef ανάβει το τελευταίο του τσιγάρο.
Ο σερβιτόρος παίρνει το γαμημένο του tip και χαμογελάει σαν να μη συνέβη τίποτα.

Και κάπου εκεί, μέσα μας, όλοι ξέρουμε…
Θα ξανασυμβεί.

Αύριο, πάλι.
Για πάντα.

🔪🔥 Η Κουζίνα Ποτέ Δεν Κλείνει Πραγματικά.

13/02/2025

Σεβασμός στην Κουζίνα: Μια Χαμένη Τέχνη

Κάποτε, όταν έμπαινες σε μια επαγγελματική κουζίνα, ήξερες ότι βρισκόσουν σε ιερό έδαφος. Ο σεφ δεν ήταν απλώς το αφεντικό – ήταν ο πατέρας σου, ο μέντορας, το άτομο που θα σου έδειχνε πώς να σταθείς στα πόδια σου, να κόψεις σωστά ένα κρεμμύδι, να μαγειρέψεις με ψυχή. Και μαζί με αυτό, ήξερες ότι θα σε κάνει σκουπίδι αν δεν ακολουθούσες τους κανόνες. Δεν υπήρχε χώρος για εγωισμούς, ούτε για “μα δεν ήξερα”.

Σήμερα, όμως, αυτός ο σεβασμός έχει χαθεί. Οι νέοι μάγειρες μπαίνουν στις κουζίνες χωρίς να φοβούνται τίποτα, χωρίς να νιώθουν την ιερότητα της στιγμής. Δεν υπάρχει πια η αίσθηση τιμής που κάποτε είχαμε όταν μας έπαιρναν σε ένα καλό εστιατόριο για stage. Δεν υπάρχει η πειθαρχία, η ταπεινότητα, η δίψα για μάθηση.

Τι στο διάολο συνέβη;

Η Παλιά Σχολή: Φόβος και Θαυμασμός

Θυμάμαι το πρώτο μου stage στο Bajazzo, με τον αείμνηστο Klaus. Ο σεβασμός που του είχαμε ήταν απίστευτος. Δεν υπήρχαν “δικαιολογίες”, δεν υπήρχε “δεν προλαβαίνω”. Αν ήσουν μέσα, ήσουν μέσα μέχρι τέλους. Ήταν τιμή να βρίσκεσαι δίπλα του.

Μετά ήρθε ο Γιώργος Τσακτσίρας στο Boschetto. Ένας μάγειρας και άνθρωπος που ακόμα και σήμερα τον θεωρώ κορυφαίο. Δεν ήταν μόνο θέμα αυστηρότητας, αλλά αυθεντίας. Όταν σου έλεγε κάτι, ήξερες ότι είχε περάσει από τη φωτιά πριν από εσένα.

Οι παλιοί σεφ ήταν σαν καπετάνιοι σε πλοίο εν μέσω θύελλας. Δεν υπήρχαν “παρακαλώ” και “ευχαριστώ” – υπήρχε μόνο δουλειά, πειθαρχία, και στο τέλος της βραδιάς, ένα ποτήρι κρασί που έλεγε “τα κατάφερες, μπράβο”.

Η Νέα Γενιά: Απαιτήσεις Χωρίς Κόπο

Τώρα όμως; Οι νεαροί μάγειρες έρχονται στην κουζίνα και νομίζουν ότι είναι ίσοι με τον σεφ από την πρώτη μέρα. Δεν τους νοιάζει να μάθουν – θέλουν απλά τη δόξα, το Instagram fame, τη Michelin χωρίς τον ιδρώτα.
• Δεν θέλουν να μένουν παραπάνω ώρες – λένε “δεν πληρώνομαι για αυτό”.
• Δεν αντέχουν την πίεση – ψάχνουν για “work-life balance” λες και είμαστε σε γραφείο.
• Δεν έχουν ταπεινότητα – νομίζουν ότι επειδή έκαναν μια σχολή μαγειρικής, είναι ήδη σεφ.

Αλλά η μαγειρική δεν διδάσκεται σε σχολές. Διδάσκεται με τον πόνο, με τις καμένες παλάμες, με το να φας κατσάδα επειδή έκοψες λάθος ένα ψάρι. Διδάσκεται με τον σεβασμό προς εκείνον που ήταν στην κουζίνα πριν από σένα.

Φταίνε οι Σεφ ή τα Παιδιά;

Τώρα, μπορεί κάποιος να πει: “Μα φταίνε και οι παλιοί σεφ που ήταν ζώα. Που έβριζαν, που φώναζαν, που έσπαγαν πιάτα.” Ναι, κάποιοι ήταν απάνθρωποι. Δεν μιλάμε για αυτό. Δεν λέμε να επιστρέψουμε στην εποχή που οι σεφ πετούσαν μαχαίρια.

Αλλά το να υπάρχει αυστηρότητα δεν σημαίνει κακοποίηση. Σημαίνει να ξέρεις ποιος είναι το αφεντικό και να τον ακολουθείς. Σημαίνει να δουλεύεις μέχρι να γίνεις καλύτερος, όχι να σηκώνεις τα χέρια ψηλά επειδή “κουράστηκες”.

Μπορεί να Επιστρέψει ο Σεβασμός;

Ίσως όχι. Ίσως η εποχή της ιεραρχίας στην κουζίνα να τελείωσε. Ίσως το μαγείρεμα έχει γίνει πια ένα ακόμα επάγγελμα, και όχι η τέχνη που απαιτεί αφοσίωση.

Αλλά όποιος πραγματικά αγαπάει τη μαγειρική, ξέρει ότι χωρίς σεβασμό, δεν υπάρχει πρόοδος. Ότι το να γίνεις σεφ δεν σημαίνει να φοράς το σακάκι, αλλά να δουλέψεις από τα σκατά μέχρι την κορυφή.

Και αν είσαι νέος μάγειρας που διαβάζει αυτό το κείμενο, θυμήσου: ο σεφ δεν είναι φίλος σου. Δεν είναι εδώ για να σου πει μπράβο. Είναι εδώ για να σου μάθει. Αν δεν μπορείς να σεβαστείς αυτό, τότε η κουζίνα δεν είναι για σένα.

12/02/2025

📢 Ο GoldPig στο Instagram! 🐷🔥

Λοιπόν… Το κρατούσα χαμηλό προφίλ, αλλά ήρθε η ώρα να βγάλουμε το μαχαίρι του σεφ από το θηκάρι και να βουτήξουμε βαθιά στον αλγόριθμο!

📲 Ναι, πλέον είμαι στο Instagram!
Θα βοηθήσει να μεγαλώσω (όχι σε κιλά – αυτό το έχει αναλάβει η κουζίνα 🥲), να φτάσω σε περισσότερους επαγγελματίες του κλάδου και να ενώσουμε δυνάμεις οι σεφ, οι αλήτες της φωτιάς, οι μάγοι της γεύσης!

🚀 Γιατί;
• Γιατί αν δεν μας στηρίξουμε εμείς, ποιος; Ο κρυόκωλος influencer που φωτογραφίζει αυγά ποσέ με φίλτρο;
• Γιατί οι σεφ χρειάζονται περισσότερη αγάπη από οποιονδήποτε άλλον. Κάνουμε τη δουλειά που κανείς δεν θέλει να κάνει και ακόμα μας ρωτάνε “μα καλά, γιατί δεν ανοίγεις δικό σου εστιατόριο;” 🤡
• Γιατί το Instagram είναι η νέα κουζίνα: καυτό, αδυσώπητο, και αν δεν προσέξεις… καίγεσαι! 🔥

📌 Ακολούθα με .goldpig (ή όπως θα λέγαν οι παλιοί: “πάτα το follow, ρε μάγκα!”)

🐷💥 #ΚουζίναΑλήτες #ΜεΤουςΣεφ #ΌχιΆλλεςΦωτογραφίεςΜεΑβοκάντο

12/02/2025

“Ο Πελάτης που Νομίζει ότι Είναι ο Gordon Ramsay & Η Σερβιτόρα που Κλέβει τις Καρδιές (και τα Τελευταία Μας Νεύρα)”

Έρχεται. Κάθε γαμημένο βράδυ.
Ο τύπος που ξέρει καλύτερα από εσένα. Ο ξερόλας.
Ο πελάτης που είδε τρια επεισόδια Hell’s Kitchen και μια σεζόν MasterChef, και τώρα νομίζει ότι μπορεί να σε κρίνει λες και είσαι μαθητευόμενος στη σχολή τησ ΣΤΕ

“Η πάστα είναι ωμή.”

Όχι, μαλάκα. Είναι al dente.
Δεν είναι τσίχλα, δεν είναι παιδική κρέμα. Είναι παστάρα, τέλεια, όπως πρέπει.
Αλλά βέβαια, αν έχεις μεγαλώσει με βρασμένα μακαρόνια με φυτηνι που κολλάνε μεταξύ τους σαν αφίσες σε σταση, λογικό να σε τρομάζει η έννοια της υφής.

“Η μπριζόλα είναι ωμή!”

Καταλαβαίνω την ανασφάλεια. Το αίμα είναι τρομακτικό.
Αλλά το medium-rare δεν είναι σφαγή. Δεν βγήκε από το πιάτο και άρχισε να βελάζει. Είναι ζουμερό, τρυφερό, ακριβώς όπως πρέπει.
Αλλά ναι, φίλε μου, θα την πετάξουμε πάλι στη σχάρα να γίνει σόλα από VANS γιατί έτσι γουστάρεις.

“Μπορείτε να το κάνετε χωρίς αλάτι, χωρίς σκόρδο, χωρίς τίποτα;”

Φυσικά. Θα σου φέρω ένα μπολ με σκέτο θάνατο.
Χωρίς ψυχή, χωρίς γεύση, χωρίς λόγο ύπαρξης.
Όπως η προσωπικότητά σου.

Οι Σερβιτόροι: Οι Μάγοι της Κουζίνας (Με Μαύρη Μαγεία)

Θεωρητικά, οι σερβιτόροι είναι εκεί για να σε βοηθήσουν.
Στην πράξη, όμως, είναι κάτι μεταξύ παπατζή, μικροαπατεώνα και κλέφτη φαγητού(no pun intended guys).

✅ Θέλουν tips; Θα αλλάξουν την παραγγελία του πελάτη.
Δεν τους νοιάζει τι λέει το μενού. Ο πελάτης θέλει μπριζόλα με κέτσαπ και ανανά;
“Βεβαίως κύριε, ο σεφ θα σας το φτιάξει τέλειο!”
Ο σεφ δεν θα το φτιάξει τέλειο. Ο σεφ θέλει να βάλει το κεφάλι του στο RATIONAL και να τελειώνει.

✅ Έχουν αλλάξει πιάτα επίτηδες επειδή βαριούνται να εξηγήσουν το μενού.
“Τι σημαίνει κονφί;”
“Ψητό.”
“Τι είναι το beurre blanc;”
“Κάτι σαν μαγιονέζα.”
Και ξαφνικά, το γκουρμέ φαγητό καταλήγει σαν μενού από καντίνα στα ΚΤΕΛ.

✅ Έχουν καταστρέψει πιάτα για να φάνε.
“Αχ, γλίστρησε το burger… Κρίμα. Παιδιά, ποιος πεινάει;”
Και ξαφνικά, μια στρατιά από λιμασμένους σερβιτόρους επιτίθεται στο φαγητό σαν γύπες.

✅ Τρώνε από τα πιάτα πριν τα σερβίρουν.
Ναι. Είναι εκεί. Στο πάσο.
Μια τηγανητή πατάτα είναι μόνη, αβοήθητη.
Ξαφνικά, εξαφανίζεται.
Δεν ήταν λάθος. Δεν ήταν ατύχημα.
Ήταν ο σερβιτόρος, μαλάκα.

Οι Σερβιτόρες, Όμως, Παίζουν Άλλο Παιχνίδι

Υπάρχει άγραφος κανόνας στις κουζίνες.
Όταν ένας άντρας σερβιτόρος πλησιάζει το πάσο και λέει:
“Ρε φίλε, μήπως έχει περισσέψει κάτι να τσιμπήσω;”
Η απάντηση είναι “Άντε γαμήσου.”

Όταν όμως έρχεται μια σερβιτόρα…
Ξαφνικά, ο πιο μουτρωμένος, τσακισμένος σεφ του κόσμου μαλακώνει σαν λιωμένο βούτυρο.
“Αχ, τι ωραίο που μυρίζει!”
Πριν προλάβει να πει τίποτα άλλο, της κόβει μικρό, τέλειο κομματάκι από το καλύτερο πιάτο.
“Δοκίμασε. Αλλά μη σε δει ο μαλάκας ο maître d’.”

Ναι. Είναι άδικο.
Αλλά έτσι είναι η κουζίνα, μαλάκα.

Γιατί Συνεχίζουμε Να Το Κάνουμε;

Γιατί, μέσα σε όλο αυτό το χάος, τα νεύρα, τις παραγγελίες της καταστροφής, τις τσακισμένες πατάτες στο πάσο, τους σερβιτόρους που κλέβουν φαγητό…

Υπάρχουν εκείνες οι βραδιές που όλα λειτουργούν τέλεια.
Το φαγητό βγαίνει άψογο.
Ο κόσμος τρώει, κλείνει τα μάτια στην πρώτη μπουκιά.

Και τότε, ξέρεις.
Αυτό είναι. Εδώ ανήκουμε.

🔪🔥 Και αύριο, το ίδιο μαρτύριο από την αρχή.

11/02/2025

Γιατί οι Πετυχημένοι Σεφ Γίνονται Ντίβες (και Όχι Πάντα Καλοί Άνθρωποι)

Ας μην κοροϊδευόμαστε. Η κουζίνα δεν είναι για τους ευαίσθητους. Είναι ένα πεδίο μάχης. Μια αρένα με φωτιές, μαχαίρια, κραυγές και ατελείωτη πίεση. Κανείς δεν βγαίνει από εκεί μέσα ίδιος με όταν μπήκε. Και όταν δουλεύεις 16 ώρες τη μέρα, χωρίς διάλειμμα, χωρίς αναγνώριση, με συνεχείς απαιτήσεις, ή γίνεσαι ατσάλι… ή σπας.

Έχω δει πολλούς να σπάνε. Και έχω δει άλλους να επιβιώνουν με έναν μόνο τρόπο: Μεταμορφώνονται σε κάτι άλλο. Σε κάτι πιο σκληρό, πιο κυνικό.

1. Οι Σεφ Δεν Γεννιούνται Ντίβες – Η Κουζίνα τους Κάνει Έτσι

Όταν ξεκινάς, είσαι απλά ένας τύπος (ή μια κοπέλα) που αγαπά το φαγητό. Θες να δημιουργήσεις. Θες να μάθεις. Και μετά… έρχεται η πραγματικότητα:
• Ένας σεφ σου πετάει ένα πιάτο στα σκουπίδια μπροστά σε όλους.
• Ένας chef de partie σου λέει ότι “δεν το ‘χεις” και ότι καλύτερα να παρατήσεις την κουζίνα.
• Δεν κοιμάσαι σωστά, τρέφεσαι άθλια, χάνεις φίλους και σχέσεις, και το μόνο που έχεις είναι η δουλειά.

Και σκέφτεσαι: “Θα τους αποδείξω ότι κάνουν λάθος.” Και το αποδεικνύεις. Και κάποια στιγμή, εσύ είσαι αυτός που δίνει τις διαταγές. Και τότε έρχεται η ερώτηση: Θα γίνεις σαν αυτούς που σε διέλυσαν ή θα κάνεις κάτι διαφορετικό;

Οι περισσότεροι γίνονται σαν αυτούς. Γιατί έτσι έμαθαν.

2. Για να Φτάσεις στην Κορυφή, Δεν Αρκεί το Ταλέντο – Χρειάζεται Αδίστακτο Παιχνίδι

Ξεχνάμε κάτι σημαντικό: Οι καλύτεροι σεφ δεν είναι απαραίτητα οι πιο ταλαντούχοι. Είναι αυτοί που κατάφεραν να επιβιώσουν και να παίξουν το παιχνίδι.
• Το παιχνίδι των επενδυτών: Αν δεν έχεις χρήματα, δεν πας πουθενά. Πρέπει να μάθεις να πουλάς τον εαυτό σου, να εντυπωσιάζεις τους σωστούς ανθρώπους.
• Το παιχνίδι της PR και της τηλεόρασης: Αν δεν μιλήσουν για σένα, δεν υπάρχεις. Γι’ αυτό βλέπεις σεφ να φέρονται σαν rock stars – γιατί αυτό πουλάει.
• Το παιχνίδι της εξουσίας: Όταν φτάσεις στην κορυφή, όλοι θέλουν να σε ρίξουν κάτω. Άρα γίνεσαι αμείλικτος, δεν εμπιστεύεσαι κανέναν.

Έχω δουλέψει με τύπους που προτιμούσαν να απολύσουν κάποιον παρά να παραδεχτούν ότι έκαναν λάθος. Με ανθρώπους που είχαν μηδενικό σεβασμό για όσους τους στήριξαν. Αλλά αυτοί έμειναν στην κορυφή, ενώ οι πιο “καλοί” άνθρωποι… απλά κάηκαν και εξαφανίστηκαν.

3. Οι Σεφ Που “Τα Κατάφεραν” Συχνά Ξεχνάνε Από Πού Ξεκίνησαν

Αυτό είναι το πιο θλιβερό. Οι περισσότεροι ξεκινήσαμε με το ίδιο πάθος. Θέλαμε απλά να φτιάξουμε ένα γαμημένο καλό πιάτο.
• Κάποτε μαγειρεύαμε με αγάπη – τώρα μετράμε αριθμούς και reviews.
• Κάποτε χαιρόμασταν να δοκιμάζουμε νέες ιδέες – τώρα ανησυχούμε για το κόστος της τρούφας και την τάση στο Instagram.
• Κάποτε θέλαμε να δημιουργούμε – τώρα απλά προσπαθούμε να κρατήσουμε τα εστιατόρια μας ανοιχτά.

Η επιτυχία σε αλλάζει. Και όταν οι απαιτήσεις μεγαλώνουν, οι περισσότεροι ξεχνάνε γιατί ξεκίνησαν αυτή τη δουλειά.

4. Υπάρχουν Όμως Και Εκείνοι Που Παρέμειναν Άνθρωποι

Δεν είναι όλοι έτσι. Υπάρχουν και αυτοί οι λίγοι, οι σπάνιοι, που έφτασαν στην κορυφή και δεν έγιναν μαλάκες.
• Αυτοί που ακόμα μπαίνουν στην κουζίνα και βάζουν χέρι στη γραμμή όταν χρειάζεται.
• Αυτοί που θυμούνται τα ονόματα των μαγείρων τους και δεν τους φέρονται σαν νούμερα.
• Αυτοί που έχουν επιτυχία χωρίς να πατήσουν επί πτωμάτων.

Έχω γνωρίσει τέτοιους ανθρώπους. Και κάθε φορά που τους βλέπω, μου θυμίζουν ότι το να είσαι καλός σεφ δεν σημαίνει ότι πρέπει να γίνεις μαλάκας.

5. Όταν Έρθει η Σειρά Σου, Ποιος Θα Είσαι;

Αν δουλεύεις σε κουζίνα, θα έρθει η μέρα που θα γίνεις εσύ ο επικεφαλής. Θα έχεις τη δύναμη να διαλύσεις ή να εμπνεύσεις. Να χτίσεις ή να γκρεμίσεις.

Όταν έρθει εκείνη η στιγμή, θα γίνεις σαν αυτούς που μισούσες; Ή θα παραμείνεις αληθινός;

Γιατί το φαγητό μπορεί να είναι τέχνη, μπορεί να είναι εμπειρία… αλλά η κουζίνα είναι ζούγκλα. Και στο τέλος, μόνο εσύ αποφασίζεις τι είδους σεφ θα γίνεις.

Αυτή είναι η πιο ωμή, ειλικρινής αλήθεια για τους σεφ.

11/02/2025

“Μαγειρική, όχι Μελόδραμα”

Ξέρεις τι με νοιάζει στην κουζίνα; Να είσαι στην ώρα σου, να σέβεσαι τους συναδέλφους σου, να κάνεις τη δουλειά σου και – το πιο βασικό – να μην είσαι μαλάκας.

Δεν με νοιάζει αν είσαι γκέι, στρέιτ, μπλε, πράσινος ή αν πιστεύεις ότι σε μεγάλωσαν εξωγήινοι. Δεν με νοιάζει η καταγωγή σου, η σεξουαλικότητά σου ή αν στο σπίτι σου προσεύχεσαι στον Άγιο Φραπέ τον Θαυματουργό.

Αυτό που με νοιάζει είναι να μπορείς να κρατήσεις ένα τηγάνι και να μην καταστρέψεις το σέρβις. .

Γιατί στην κουζίνα δεν υπάρχει χώρος για προσωπικά δράματα και κοινωνικά labels. Εδώ είναι το πεδίο μάχης όπου το μόνο που μετράει είναι η ικανότητά σου και η ομάδα. Δεν είναι για τον σεφ, δεν είναι για το εγώ κανενός – είναι για το φαγητό, για τον ρυθμό, για την αρμονία μέσα στο χάος.

Οπότε αν ψάχνεις για επιβεβαίωση ταυτότητας, πήγαινε στο TikTok. Αν θέλεις να είσαι κομμάτι μιας ομάδας που γαμάει και να φτιάχνεις φαγητό που κάνει τους ανθρώπους να ξεχνάνε τα γαμημένα προβλήματά τους έστω και για λίγο, πιάσε μια ποδιά και έλα να δουλέψουμε.

Είναι 2025, φίλε. Το μόνο που με νοιάζει είναι αν μπορείς να κάνεις ένα τέλειο mise en place χωρίς να μου σπας τα νεύρα.

10/02/2025

“Όλη μου η Ζωή ένας Απορροφητήρας”

Ξέρεις ότι έχεις δουλέψει πολλά χρόνια ως σεφ όταν το μόνο πράγμα που σε ηρεμεί στο σπίτι δεν είναι ο ήχος της θάλασσας ή το χαλαρωτικό τιτίβισμα των πουλιών, αλλά το γουργουρητό του απορροφητήρα. Αυτού του ακούραστου μεταλλικού μπέστ φρεντ που ρουφάει τον καπνό, το λάδι, και την τελευταία σταγόνα της ψυχής σου.

Κι όταν γυρίζω σπίτι; Τον αφήνω ανοιχτό. Όχι γιατί μαγειρεύω (χα, ποιος μαγειρεύει σπίτι όταν έχει ταΐσει 200 άτομα στη βάρδια;), αλλά γιατί η απόλυτη ησυχία μου προκαλεί υπαρξιακή κρίση. Αν δεν υπάρχει το WHHHHHHRRRRR, νιώθω σαν να βγήκα από το σώμα μου και προσγειώθηκα σε έναν κόσμο όπου πρέπει να αντιμετωπίσω τις σκέψεις μου.

Ο Απορροφητήρας: Ο Πιστός μου Συνοδοιπόρος

Άλλοι κοιμούνται με ήχους της φύσης. Βροχή, κύματα, θιβετιανά γκονγκ. Ντροπή τους. Εγώ χρειάζομαι μόνο το αδιάκοπο βζζζζζζζ του απορροφητήρα, αυτό το γιγάντιο μεταλλικό τέρας που δουλεύει ασταμάτητα, όπως εγώ στις 14ωρες βάρδιες μου. Είναι σαν να ακούς ένα συνεχόμενο σόλο του Γιάννη Αγγελάκα από τα πρώτα χρόνια των “Τρύπες”,ένα βαρύ, ωμό, και ανελέητο soundtrack της ζωής σου.

Τι να το κάνω το ASMR όταν έχω το real deal; Το καθημερινό κρεσέντο της κουζίνας:
• Τσιρ τσιρ το λάδι που καίει.
• Πςςςςς το ψήσιμο του κρέατος.
• “ΦΩΤΙΑ ΣΤΟ ΤΗΓΑΝΙ!”
• WHHHHHHRRRRR ο απορροφητήρας να προσπαθεί να ρουφήξει ό,τι απέμεινε από την αξιοπρέπειά μου.

Είναι σαν να ζω μέσα σε δίσκο του Βασίλη Παπακωνσταντίνου της δεκαετίας του ’90: πολύς καπνός, υπαρξιακή κούραση, και μια αίσθηση ότι όλα πάνε προς την καταστροφή, αλλά τουλάχιστον έχει καλό ήχο.

Σπίτι: Η Αναμονή μέχρι την Επόμενη Μάχη

Φαντάσου έναν πολεμιστή των Βίκινγκ μετά από μια μάχη, καλυμμένο με αίματα και τιμή. Αυτός είμαι εγώ, μόνο που τα αίματα είναι σάλτσα ντομάτας και η τιμή είναι τα τέσσερα επιδόρπια που έφτιαξα στα 10 λεπτά πριν το τέλος της βάρδιας.

Όταν γυρίζω σπίτι, θέλω να βγάλω τα παπούτσια, να κάτσω στον καναπέ και να… τι είναι αυτό; ΣΙΩΠΗ; ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΠΑΓΙΔΑ.

Γι’ αυτό αφήνω τον απορροφητήρα ανοιχτό.

Είναι το μόνο πράγμα που κρατάει την πραγματικότητα σε ισορροπία. Είναι η βαριά κι ασήκωτη λευκή (ή μάλλον γκρι) βουή που με κρατάει ζωντανό, όπως το μπάσο ενός κομματιού των Σιδηρόπουλου στις 3 τα ξημερώματα σε ένα άδειο μπαρ.

Ο θόρυβος με κρατάει ασφαλή. Ο απορροφητήρας είναι η μόνη σταθερά στη ζωή μου. Και αν μια μέρα σταματήσει να δουλεύει; Θα βάλω το Κεφάλι γεμάτο χρυσάφι στο τέρμα και θα παρηγορηθώ μέχρι την επόμενη βάρδια.

Gold Pig

17/02/2025

16/02/2025

15/02/2025

14/02/2025

13/02/2025

12/02/2025

12/02/2025

11/02/2025

11/02/2025

10/02/2025

Address

Website

Alerts

Contact The Business

Videos

Shortcuts

Share

Gold Pig ..Life is to short for bad Food.