Εκκοκκιστηριο ΙΔΕΩΝ

02/09/2024

Ν Η Π Ι Α Τ Ρ Υ Π Ι Α – 5 Νοεμβρίου 1955 …

Εκεί στα νήπια, την πρώτη φορά στο Σχολείο,
που αγαπούσα την Σοφούλα
τότε που δεν έμοιαζε τίποτα με τον κόσμο των Μεγάλων
που ….να ένα μήλο Άννα
να και ένα άλλο είπε ο Νίκος….
κι` έπειτα, που
ερχόταν η γιαγιά μου και μοίραζε κουλούρια στην αυλή,
στα παιδιά με τις μπλε ποδιές και τους άσπρους γιακάδες
στους μπόμπιρες των παρθένων αισθημάτων.

Που είναι τώρα αυτός ο κόσμος;
Κρύφθηκε στα επαγγελματικά γραφεία, στις επιχειρηματικές ευθύνες,
στα συμβούλια,
στην μονοτονία, στα διαλείμματα των γιορτών…

Γι` αυτό είπανε οι «φανατικοί»
να μαζευτούνε γύρω απ` την παιδική τους μυθιστορία,
δίπλα στα «παρθένα μυστικά» της μνήμης τους
και να ζήσουν πάλι την κοινωνία των αθώων αισθημάτων τους.
Την Τετάρτη 4 Σεπτεμβρίου, στο εκκοκκιστήριο ΙΔΕΩΝ
οι συμμαθητές και οι συμμαθήτριες του Νηπιαγωγείου
θα φορέσουν πάλι την ποδιά τους.

…Ο μανάβης μας περνάει, φρέσκα λάχανα πουλάει
κι` ένα ωραίο .γαϊδουράκι, που τραβάει το καροτσάκι….ακούγεται.
Τραγουδούν αυτοί
που φυλάγουν την παιδική γειτονιά της ύπαρξής τους.

Γιάννης Ναζλίδης
2 Σεπτεμβρίου 2024

26/08/2024

ΣΑΝ Η ΗΣΥΧΙΑ ΝΑ ΕΒΑΛΕ ΤΑ ΚΑΛΑ ΤΗΣ…

Εμένα δεν μ` αρέσουν τα Κυριακάτικα απογέματα.
Μεγάλες, κουρασμένες υπηρέτριες των εβδομάδων μοιάζουν.

Να σας πω την αλήθεια,
ούτε και οι βόλτες με τις βάρκες
με τα κόκκινα κουπιά και τ` Ατλαντικά όνειρα.
Κι` αυτά δεν μ` αρέσουν.
Τάχα θα πιάσουν την γοργόνα! Σιγά!
Μονάχα γυμνές αστροφεγγιές ψαρεύουν.

Γι` αυτό
θα φύγω απ` τις στιλπνές λέξεις
που γυαλίζουν τα ποιήματα

Θα πάω στην κρυφή αγκαλιά των αποριών.
Εκεί που μονάζουν ανήλικα ερωτήματα.

Εκεί που ζουν φωνήεντα ακατέργαστα
και είναι γεμάτες δολώματα οι ματιές
των ερωτευμένων.

Στη χώρα που ζουν οι λέξεις που δεν μετάνιωσαν.

Σ` αυτήν που δεν υπακούει σε κανένα εξαρτάται
και δεν οφείλει τίποτε στη λύπη,
ούτε στο ΠΑΝΤΑ
που κούρασε πολύ τους δρομείς του στιγμιαίου
και την μελωδική γραμμή της ΖΩΗΣ.

Είναι μεγάλη η Κυριακή
και το λυπημένο της απόγευμα
για μας
τους Καθημερινούς ανθρώπους.

Γιάννης Ναζλίδης
26 Αυγούστου 2024

19/08/2024

ΚΛΑΣΣΙΚΑ ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΜΕΝΑ…

Ντόναλντ Ντακ, Ριχάρδος Λεοντόκαρδος,
Τέτσης, Φασιανός, Τσαρούχης
σε μια συγκέντρωση του Αυγούστου.

Προς τι τα πάθη αφιλότιμε εαυτέ μου;

Στην ανηφόρα, ένα κίτρινο τραίνο
ξεφορτώνει όνειρα.
Σαν κι`αυτά που έχασα στο Πανεπιστήμιο.

Ποια χρώματα, ποιες μυρωδιές
θα με ξαναφέρουν στον κήπο μου;
Τι εισιτήριο έχει τώρα το Μέλλον
τώρα, που βραδιές ανυπόληπτες με ξέχασαν.

Εγώ περίμενα όμως! Περίμενα.
Περίμενα το καλοκαίρι να ζωγραφίσει
αντίσκηνα, παραλίες, ποιήματα,
εύφλεκτα τραγούδια,
σαν ιερέας στους εσπερινούς
στα αξιοθέατα της επιστροφής μου
στα σεμινάρια της ελευθερίας.

Ντόναλντ Ντακ, Ριχάρδος Λεοντόκαρδος
Τέτσης, Φασιανός, Τσαρούχης
σε μια συγκέντρωση του Αυγούστου
στις «ξυπόλητες» μέρες μου.

Γι` αυτό αναρωτιέμαι!
Είδατε ανθισμένες ροδιές;
Σας είπαν μυστικά;
Σας αγάπησαν το καλοκαίρι;

Γιάννης Ναζλίδης
19/ 8 / 2024

12/08/2024

ΕΛΕΗΣΟΝ…

Τί πρέπει να πει κανείς στη φωτιά;
Σκέφτεσαι καθόλου τις οικογένειες;
Σκέφτεσαι τους αγώνες των ανθρώπων για να φτιάξουν τη ζωή τους;
Σκέφτεσαι τα παιδιά που χάνουν τα παιχνίδια τους με τα χρώματα;
Σκέφτεσαι τις ελπίδες που καίγονται;
όλα αυτά που μαυρίζουν τις σελίδες της ανθρώπινης ιστορίας των κοινωνιών;
Φωτιά,
πιές ένα ποτήρι δροσερό νερό!!
Φωτιά,
δεν ντρέπεσαι που απλώνεις τη λύπη και την απόγνωση στους ανθρώπους;
Το εικονοστάσι περιμένει τις προσευχές μας…

Γιάννης Ναζλίδης
12 Αυγούστου 2024

29/07/2024

ΣΑΝ ΤΙ ΝΑ ΠΕΙΣ;

Και γιατί δεν γράφεις κάτι για την βία;
για την κυριαρχία της, την εξάπλωσή της, την πρωταγωνιστικότητά της στη ζωή;
Τη βία που εισπράττουν τα παιδιά στις εισαγωγικές για το Πανεπιστήμιο,
την βία των πολεμικών ειδήσεων ,
την βία των οικονομικών δυσκολιών, την βία του ανταγωνισμού;

H ΣΤΑΥΡΩΣΗ έδωσε μιαν απάντηση στην Ιστορία,
μια άλλη θα ήταν σήμερα αν όλοι οι λαοί βροντοφώναζαν…
τί τις θέλουμε τις πολεμικές βιομηχανίες;
γιατί ο Χατζιδάκης και ο Γκάτσος τραγούδησαν,
….καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ…;

Ζουν τα παιδιά σε κοινωνίες γεμάτες ένταση και ανταγωνισμούς,
γεμάτες πικρές στιγμές, επιθετικά βλέμματα.
Γιατί δεν ανοίγεις ένα κομμωτήριο που το αγαπάς,
ένα στεγνοκαθαριστήριο, γιατί να μην γίνεις ένας εστιάτορας, ένα γκαρσόν,
ένας που κάνει παγωτά, που έχει φούρνο;

Άσχημο πράγμα το λεωφορείο σου να πηγαίνει εκδρομές
στη θάλασσα τους πολιορκημένους των Πόλεων.

Έχω στο νου μου και τον εαυτό μου διετή στην 4η γυμνασίου
που έβλεπε τους από πίσω και τους από εμπρός μου
και ευκόλυνε η ματιά μου για το μέλλον.

Είναι το παιδί μου χαρούμενο; ερωτευμένο; ζει με την αγάπη;
Αυτή την κοινωνική βία της αόριστης επαγγελματικής επιτυχίας
που να την διοχετεύσει κανείς; Οι γονείς με τι θηρία αντιπαλεύουν;
Ασε βρε, ο Κωστάκης δεν πέρασε στο Πανεπιστήμιο ούτε η Αννούλα.
Και τώρα τι θα τους κάνει ο ΘΕΟΣ ρωτούν οι χριστιανοί γονείς;
Σκέφτομαι τους οικονομικούς γίγαντες
που δεν ξέρουν να εξαργυρώνουν επιταγές καλών αισθημάτων.

Ήλιε μου και τρισήλιε μου
ένα σου λόγο στείλε μου…γράφει ο Ελύτης.
Μέσα στην Ποίηση η Ελλάδα αναπνέει.
Στα ουράνια σώματα η Ελλάδα αντιστέκεται,
μέσα στους στίχους του Ομήρου μια Ελλάδα αντρειεύεται,
μέσα σ` αυτές τις λέξεις ένας θαρραλέος λόγος ελπίζει…

Γιάννη γιατί δεν γράφεις κάτι για την βία
για την κυριαρχία της, την εξάπλωσή της,
για την πρωταγωνιστικότητά της στην δημόσια ζωή;
Αγαπώ τους φίλους μου, τον μπάρμπα Στάθη,
το αναγνωστικό της 1ης Δημοτικού του 1956
που εικονογράφησε ο Γραμματόπουλος,
αγαπώ τον Βύρωνα που έγινε ταχυδρόμος στην Ολλανδία,
αγαπώ τον πλούτο της φτώχιας και τον Ήλιο
που μοιράζει τις ακτίνες του σε όλους, αγνοώντας τις ΤΑΞΕΙΣ του Μαρξ.
Γιάννης Ναζλίδης
29 Ιουλίου 2024

22/07/2024

ΕΡΩΤΙΚΟΣ ΑΝΕΜΟΣ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ…

Ποιος έρωτας απ’ όλους;
Των γειτονιών, στο σινεμά, στις μοδίστρες,
στο πάνω –κάτω της βόλτας;
Η κεντρική οδός της πόλης κατειλημμένη από ζευγάρια,
γονείς με παιδιά, ερωτιδείς κάθε είδους, δροσερές βιαστικές κοπέλες.
Είναι η ώρα, που η πόλη προετοιμάζει την εξέλιξή της.
Θυμάσαι που έκλεψε την Κατερίνα με φορτηγό;
Που η άλλη έφυγε στην Αμερική για να τον ξεχάσει …;
Που μαθήτρια ακόμη αρραβωνιάστηκε με τον μηχανικό;
Που εκείνη δεν υπολόγισε τίποτα
και είπε… με πήρε ο έρωτας στην αγκαλιά του…
Πόσες γυναίκες και πόσοι πόθοι
στις γειτονιές, στα παράθυρα, στις αυλόπορτες,
στα προαύλια των εκκλησιών, στα μπακάλικα,
στα νεόκτιστα, στις όχθες του Αλιάκμονα,
στα όνειρα του καλοκαιριού! Γυναίκες
που απλώνουν σεντόνια στα μπαλκόνια,
τα νυφικά στη ντουλάπα των νιάτων
τα κεντημένα τους προικιά στα παράθυρα..
Αυτές που ξεχνιούνται στους αντικατοπτρισμούς
των παρθένων αισθημάτων τους.
Αυτές που απλώνουν τα σεγκούνια των γιαγιάδων
σαν περίληψη της Ιστορίας.
Τί χάρη; Να έβλεπε αυτές τις εικόνες ο ΟΡΦΕΑΣ,
την ώρα που οι γυναίκες εξομολογούνται ,
που γεννούν ιδέες για το μέλλον.
Κι έπειτα, στα καλντερίμια στον Άγιο Στέφανο,
στο καμπαναριό π
ου το έχουν αποικία τους οι πελεκάνοι
κι οι γυναίκες που προσεύχονται,
δωρίζοντας την λάμψη των κεριών τους στη Πόλη.
Κρίμα να μην υπάρχει ένα αρχείο για τους
« ΕΡΩΤΕΣ» στα δημοτολόγια των Πόλεων.
Δαρείου και Παρυσάτιδος
γίγνονται παίδες δύο…λέει η Ιστορία.

Γιάννης Ναζλίδης
22 Ιουλίου 2024

15/07/2024

ΕΡΩΣ…

Τότε,
γιατί τάχασε ο Μαρξ
στη θέα ενός ερωτευμένου ζευγαριού; αναρωτιόμουν…

Με στείλαν
ένα σακούλι με 35.782 λέξεις,
αγανακτισμένες, λεκιασμένες, διαμαρτυρόμενες
άπορες, αριστοκρατικές, ευφάνταστες,
όλες της αγοράς.
Να πουλώ την λέξη Άνοιξη,
την λέξη γυαλόχαρτο, τη λέξη βεβαίως
ή, την λέξη προπαντός.

Του κακοφάνηκε του Μαρξ που οι έρωτες
δεν πηγαίναν στα χρηματιστήρια, στα τραστ,
στους διαπρεπείς παράγοντες της οικονομίας
κι` όλο σε παραλίες παίζανε με τον ήλιο.

Δανείζομαι τον εαυτό μου απ` τον καθρέφτη μου
κάθε φορά που στέκω απέναντι στον Οκτώβριο απορημένος.
Οι τιμές και οι νόμοι του ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ
είναι πιο ακριβοί από την ΑΓΑΠΗ
αναρωτιόνταν οι φοιτητές των οικονομικών σχολών.

Τι ήταν οι Έλληνες ρε παιδί μου!
«Έρως ανίκατε μάχαν» είπαν
κατά την διάρκεια της ζούγκλας των οικονομικών…

Γιάννης Ναζλίδης
15 Ιουλίου 2024

01/07/2024

ΤΟΥ «ΠΑΜΠΑΛΑΙΟΥ» ΕΦΗΒΟΥ Η ΣΚΕΨΗ…

Μια φορά λέγανε πως τα παραμύθια
θα ζητούσαν αποζημίωση απ` τους ανθρώπους.
Γιατί αυτά, είναι από μέντα
και λόγια του καλοκαιριού
και θα απαιτούσαν να αναγνωρισθεί
το πόσο φτώχαινε η Ζωή
δίχως τον παπουτσωμένο γάτο.

Θα έβγαινε κι` ο Πινόκιο να ρωτήσει,
πόσους καημούς, πόσες πίκρες απομάκρυνε
η ξύλινη μύτη του
και πόσες στεναχώριες απάλυνε
στην καθημερινότητα των ανθρώπων.

Εκτός απ` την βασιλοπούλα που ξεμαρμαρώθηκε,
δεν υπάρχει ένα βασιλόπουλο
να ξεμαρμαρώσει τις λέξεις; Αναρωτιέμαι…
Μέχρι πότε
θα βρίσκουνε ΜΙΚΡΗ, ΜΙΚΡΟΤΑΤΗ τη ΧΑΡΑ
και θα υπηρετούμε τα πληκτικά καθεστώτα;

Στην αυλή με τις γλάστρες και την λευκή μνήμη,
εκεί που παίζαμε κρυφτό και απορούσαμε
με τις λέξεις χρεολύσια, έκπτωτα έγγραφα,
διαμαρτυρόμενα όνειρα, να επιστρέψουμε.

Αναρωτιέμαι πως ζούνε τα Πουλιά δίχως επιταγές,
δίχως τροχονόμους, μηνιαίο μισθό, τιμολόγια της ΔΕΗ;

Αυτά μούρχονται στο μυαλό
όταν σκέφτομαι
πόσο ανάγκη έχουμε οι άνθρωποι το
…ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΙ ΕΝΑΝ ΚΑΙΡΟ…..

Κι` αυτό επειδή Κυρίες και Κύριοι
μου φαίνεται πως ξεχάσαμε να πάρουμε
ΜΑΖΙ μας στον περίπατό μας την ΑΝΟΙΞΗ…

Γιάννης Ναζλίδης
1 Ιουλίου 2024

25/06/2024

ΟΤΑΝ ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΓΡΑΦΟΥΝ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΠΟΥ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΠΕΡΙΕΧΟΥΝ ΚΙ ΕΣΕΝΑ, Ή ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΔΙΚΗ ΣΟΥ ΙΣΤΟΡΙΑ, ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΣΥΝΑΡΠΑΣΤΙΚΑ ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΑ...
(προτείνω να διαβάσετε το λοιπόν το βιβλίο ΠΙΟ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΑ, της Αναστασίας Χρυσαφίδου - Καλφέλη και να νοιώσετε την ανθρωπιά και την γλύκα της ΣΥΝΑΝΤΗΣΗΣ, ΣΥΝΑΤΗΣΗΣ ΜΕ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ, ΣΥΝΑΝΤΗΣΗΣ ΜΕ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ, ΣΥΝΑΝΤΗΣΗΣ ΜΕ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΒΙΟ).

Οι Σκέψεις μου για το βιβλίο της Αναστασίας Χρυσαφίδου - Καλφέλη
Πιο πέρα από το Πέρα

Το έργο της Αναστασίας Καλφέλη Χρυσαφίδου «Πιο πέρα από το Πέρα», άρχισα να το διαβάζω το Ψυχοσάββατο 22 του Ιούνη και το τελείωσα την Δευτέρα 24, ημέρα του Αγίου Πνεύματος…τυχαίο; δε νομίζω…
Το είχα πιάσει στα χέρια μου πολλές φορές το προηγούμενο διάστημα χωρίς να καταφέρω να το αποτελειώσω… πάντα υπήρχε κάποιος λόγος… και ο λόγος, ο κύριος ήταν κατά τη γνώμη μου πως …ΔΕΝ ΗΤΑΝ Η ΩΡΑ ΤΟΥ…
Τα Ψυχοσάββατο λοιπόν άρχισα εκ νέου το διάβασμα, το μεγαλύτερο Ψυχοσάββατο του έτους, μια μέρα αφιερωμένη στις ψυχές των κεκοιμημένων, μια μέρα που ακόμη και ο πιο αδιάφορος έχει κάτι να θυμηθεί από την ιερότητα των στιγμών στο σπίτι με τους «απόντες», ή τον βίαιο αποχωρισμό τους, ή ότι τελοσπάντων φυλάγει στη μνήμη του…
Συνήθως οι γυναίκες αναλάμβαναν και αναλαμβάνουν αυτό το ρόλο του μεσάζοντα ανάμεσα στους ζωντανούς και τους νεκρούς, ανάμεσα στον άνω και τον κάτω κόσμο, με τα κόλλυβα, τα κεριά, τα λάδια, τα χαρτάκια με τα ονόματα….
Και αυτά τα χαρτάκια με τα ονόματα είναι το βιβλίο της Αναστασίας….τα χαρτάκια της μνήμης, για να μην ξεχνάμε…της δικής της μνήμης.
Σήμερα στη ζωή μας κυριαρχούν άλλα πράγματα, ωστόσο υπάρχουν άνθρωποι που καταφέρνουν κρατώντας κάτι απ’ το τελετουργικό των κάθε είδους «μνημοσύνων» και έχοντας αίσθημα ευθύνης, να συνεχίζουν μ’ ένα ταπεινό φρόνημα ένα εργο αποστολικό θα έλεγα μια και η γραφή τους έχει απόλυτα την έννοια της αποστολής και του χρέους και είναι σε απόλυτη ταύτιση με την έννοια της μνημοσύνης που υπάρχει από την αρχαιότητα…
Είναι γνωστό ότι η έννοια της ψυχής είναι ένα σημαντικό ερώτημα …τι συμβαίνει με την ψυχή μετά θάνατο, μια και η ψυχή είναι συνδεδεμένη με την έννοια της ζωής…
Κι εδώ έρχεται το έργο της Αναστασίας … και συνομιλεί με τις ψυχές…
Χρειάζεται άσκηση και παιδεία για να μπορέσεις να κρατήσεις αυτό τον διάλογο με ψυχές που απεκδύθηκαν τα σώματά τους. Ο πόθος να μην ξεχαστούν οι άνθρωποι είναι ψυχική καλλιέργεια …
Η Αναστασία με το έργο της μας αποκαλύπτει τις αρετές της δικής της ψυχής, που όχι μόνο συναντά και συνομιλεί με τις ψυχές των δικών της γνώριμων ανθρώπων, αλλά μας εξοικειώνει και με το γεγονός ότι οι ψυχές όσων ζούν, όσων έζησαν και όσων έρχονται μετά από εμάς είχαν, έχουν και ίσως θα έχουν τα ίδια βάσανα, τις ίδιες χαρές, τις ίδιες περιπέτειες, τις παρόμοιες ανθρώπινες ιστορίες.
Για να καταλήξει αβίαστα, πως μόνο η αγάπη, μπορεί ως Αεί Παρούσα και Ενεργούσα, να απαλύνει τις βιαιότητες και τις αντιθέσεις των εποχών.
Το έργο της Αναστασίας έχει μια κορύφωση. Ξετυλίγεται σιγά σιγά, απαλά και απλοϊκά στην αρχή, για να φτάσεις στο 3ο μέρος να κλαίς διαβάζοντάς το, γιατί είσαι κι εσύ ένας κρίκος σ’ αυτή την αλυσίδα της ανθρώπινης συνέχειας που ορίζει την μοίρα και γράφει την ιστορία.
Έρχεσαι στα «ίσα σου» και επικοινωνείς ή προσπαθείς να επικοινωνήσεις με τα «ψυχικά σου χαρίσματα». Κάτι σπάνιο και ιδιαίτερα λεπτό και ευεργετικό, στο σήμερα της Τεχνητής Νοημοσύνης, του μετρήματος, του χρήματος και της βίας της εξουσίας.
Απόλυτα ταυτισμένο με το περιεχόμενο του βιβλίου και το έργο Roumbou του καλλιτέχνη Χρήστου Μακριδάκη στο εξώφυλλο του βιβλίου, που σε εισάγει στην μυστηριακή ατμόσφαιρα της πλοκής, μια και απεικονίζει καλλιτεχνικά μια τελετή έκστασης και εξευμενισμού των πνευμάτων που στήνουν οι ζωντανοί με προσκαλεσμένους τους νεκρούς για να διευκολυνθεί η επικοινωνία μεταξύ τους….
Εύχομαι στην Αναστασία να συνεχίσει να γράφει με το μελάνι της «ψυχής της». Είναι φάρμακο και αντίδοτο στις βιαιότητες η γραφή της….σ΄ευχαριστούμε Αναστασία…
Μαίρη Ναζλίδου
24 Ιουνίου 2024, Ημέρα του Αγίου Πνεύματος

24/06/2024

ΦΥΛΑΧΤΟ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ….

Κρύφθηκαν τα μεσάνυχτα
χαμομήλι, σαμιαμίθι, φλισκούνι...

Ψάχνω τα ΓΙΑΤΙ που έπαιζα μικρός
βλέποντας την στρατιά των ΔΙΟΤΙ να απελαύνει
και να κυκλώνει τον Κόσμο.

Ζήλευα τ` άστρα
και όλο συλλογιζόμουν την Τετάρτη
που έληγε η προθεσμία της προκαταβολής
για το φιλί που είχα υποσχεθεί.

Θυμάμαι που έκρυβα το φυλαχτό της γιαγιάς μου
που το` χε αγοράσει στο Ορτάκιο της Βιθυνίας
πληρώνοντας με δάκρυα,
τότε
που φέρναν τα βάσανα οι πρόσφυγες
και τα δώριζαν στους Ποιητές
και στο Υπουργείο «Υποδοχής Θλίψεων»
τότε που είχαν φύγει οι λέξεις απ` τα Λεξικά
και η Σιωπή κυβερνούσε τις Πολιτείες…

Γιάννης Ναζλίδης / 24 Ιουνίου 2024

20/06/2024

ΥΠΕΝΘΥΜΙΣΗ για αύριο για την YOGA DAY...
ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ...Στρωματάκι, άνετα ρούχα, μπουκαλάκι με νερό και πολύ καλή διάθεση...

17/06/2024

Σ Υ Ν Ω Μ Ο Σ Ι Α Ν Ο Η Μ Α Τ Ω Ν…

Μου φαίνεται
στο πράσινο καφενείο θα πάω,
να μάθω
τι ήτανε που έκανε το ΘΕΟ
να ντύσει τη φύση μ` αυτό το χρώμα!

Που έκανε τις πεταλούδες
να θριαμβεύουν την Άνοιξη,
τις πυγολαμπίδες να σνομπάρουν την ΔΕΗ,
τη θαλασσοταραχή αμετανόητη.

Έπειτα σαν επιβάτης που εγκατέλειψε
το λεωφορείο με τα βάσανα
θα πάω στο βουνό, στα άστρα,
να βρω τους τσομπάνηδες να ρωτήσω
τι είναι το φως, τι οι Άγγελοι, τι τα μεσάνυχτα,
τι θα πει ξημερώνει, τι θα πει μακριά,
το «πλυσταριό των λέξεων» που είναι;

Τότε μπορεί να μάθω πως ξέρουν
απ` τα νήπια την ΑΝΟΙΞΗ τα δένδρα.

Εγώ, αυτήν την αγάπη
της Συμπαντικής αρμονίας έτυχα!
Καλύτερα με τα ζζζζζζζζζζζζζ των μελισσών,
τις αγρότισσες με τα τσεμπέρια και τα γαρύφαλλα θα πω
παρά με τα «ερπιστριοφόρα της γνώσης».

Γιάννης Ναζλίδης
17 Ιουνίου 2024

15/06/2024

ΗΜΕΡΑ YOGA with Live Music
Παρασκευή 21 IOYNIOY ώρα 19.30

Διεθνής Ημέρα Yoga και Παγκόσμια Ημέρα Μουσικής...
Αφορμή για το Εκκοκκιστήριο Ιδεών και το Tango Emocion να διοργανώσουν μια ξεχωριστή εκδήλωση όπου οι συμμετέχοντες/ουσες θα έχουν την ευκαιρία να απολαύσουν μια ολοκληρωμένη 60' πρακτική γιόγκα με ζωντανή μουσική με hangdrum.
Είναι απαραίτητη η δήλωση συμμετοχής με ένα μήνυμα στη σελίδα ή στο 6995616642.
Είσοδος ελεύθερη.
Συντονίζει η Βάσω Μιχαηλίδου.
Παίζει μουσική ο Δημήτρης Χατζηνικολάκης.
INFO
πότε; Παρασκευή 21/6 στις 19.30
που; Στο εκκοκκιστήριο ιδεών, Θεσσαλονίκης 67 στη ΒΕΡΟΙΑ
τι; Ένα στρωματάκι της γιόγκα, άνετα ρούχα, μπουκαλάκι με νερό
πόσο;
ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ, απαραίτητη η δήλωση συμμετοχής

10/06/2024

ΕΞΟΠΛΙΣΜΟΣ ΑΠΟΡΙΩΝ…

Να μάθω
τί έντυσε ο ΘΕΟΣ τη φύση πράσινη;
τί έκανε τις πεταλούδες να θριαμβεύουν;
τις κωλοφωτιές να σνομπάρουν τη ΔΕΗ;

Τί ήταν που η θάλασσα ήθελε νάχει κρουαζιερόπλοια,
να δίνει τα πελάγη δώρα στην ποίηση;

Έπειτα σκέφτομαι να πάω στα βουνά
να βρω τσομπάνηδες.
Τί είναι το ΦΩΣ να τους ρωτήσω;
τι θα πει ΜΑΚΡΙΑ;

Ίσως τότε μου αποκαλυφθεί
το μυστικό των δένδρων
που ξέρουν από τα νήπια
την ΑΝΟΙΞΗ…

Πιο έπειτα θα ρωτήσω.
Τί θα πει κομματική επιστράτευση;
Θα φοράμε κράνη η όχι;
Και τα ερωτήματα που ενηλικιώθηκαν
θα συνταξιοδοτηθούν;
Η νύχτα κυνηγά τη μέρα ή, η μέρα τη νύχτα;

Μόνιμος κάτοικος αποριών υπάρχω.
Γιατί τόσα χέρια ακουμπισμένα στις κάλπες
και γιατί τόσα χέρια μακριά απ` το άγγιγμα;

Γιάννης Ναζλίδης
10 Ιουνίου 2024

03/06/2024

ΣΑΝ Η ΗΣΥΧΙΑ ΝΑ ΕΒΑΛΕ ΤΑ ΚΑΛΑ ΤΗΣ…

Εμένα δεν μ` αρέσουν τα Κυριακάτικα απογέματα.
Μεγάλες κουρασμένες υπηρέτριες των εβδομάδων μοιάζουν…

Να σας πω την αλήθεια,
ούτε και οι βόλτες με τις βάρκες
με τα κόκκινα κουπιά και τ` Ατλαντικά όνειρα.
Κι` αυτά δε μ` αρέσουν.
Τάχα θα πιάσουν την γοργόνα! Σιγά!
Μονάχα γυμνές αστροφεγγιές ψαρεύουν.

Γι` αυτό
θα φύγω απ` τις στιλπνές λέξεις
που γυαλίζουν τα ποιήματα.

Θα πάω στην κρυφή αγκαλιά των αποριών…
Εκεί που μονάζουν ανήλικα ερωτήματα.

Εκεί που ζουν φωνήεντα ακατέργαστα
και είναι γεμάτες δολώματα οι ματιές
των ερωτευμένων.

Στη χώρα που ζουν οι λέξεις που δεν μετάνιωσαν.

Σ` αυτήν που δεν υπακούει σε κανένα εξαρτάται
και δεν οφείλει τίποτε στη λύπη,
ούτε στο ΠΑΝΤΑ
που κούρασε πολύ τους δρομείς του στιγμιαίου
και την μελωδική γραμμή της ΖΩΗΣ.

Είναι μεγάλη η Κυριακή
και το λυπημένο της απόγευμα
για εμας
τους Καθημερινούς ανθρώπους…

Γιάννης Ναζλίδης
3 Ιουνίου 2024

27/05/2024

ΠΟΥ ΚΡΥΒΟΝΤΑΙ ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ;
Θυμόμουν που ήμουν μόνος
και σκεφτόμουν τους ΠΟΛΛΟΥΣ,
και στο τραπέζι οι ηλικιωμένοι
ρώταγαν που να πήγαν τα ΝΕΙΑΤΑ τους…

Έπειτα σκεφτόμουν
πως όπως ζητιανεύουν οι πόθοι
δεν ζητιανεύει κανείς…
έλεγα…
τον καιρό που τα παιδιά
γράφανε στους τοίχους
καινούργιο Σύνταγμα Ευτυχίας,
το πρώτο του άρθρο
ζήταγε
την κατάργηση του νόμου
περί της Περίφραξης των Ονείρων!
Όντως!
κανείς δεν περίμενε να δει
την Τριγωνομετρία στην παρέλαση.

Πότε οι Πόλεις θα γίνουν
πρωτεύουσες του Εαυτού τους;
Πότε τα ρολόγια θα δείχνουν
την ακριβή ώρα των θαυμάτων;
Πότε θα φανερωθούν τα μυστικά
που κρύβονται στους σιδηροδρομικούς σταθμούς;
Πως γέρασαν τόσο γρήγορα οι παιδίατροι;
Και πόσα βήματα είναι μέχρι τον ΑΛΛΟ;

Φθηνή πολιτική
απέναντι στην ειλικρίνεια του Σύμπαντος,
θα μου πείτε…
έλεγε ένα στόμα
που σκορπούσε λέξεις σεισμογενείς.

Εεεει εσύ… σ’ εσένα μιλώ…
Πόσο αλάτι χρειάζεται ακόμη
για να ΝΟΣΤΙΜΙΣΕΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ;
…έλεγε…

Γιάννης Ναζλίδης
27 Μαΐου 2024

21/05/2024

Κρατήστε την ημερομηνία 27 Μαΐου, ημέρα Δευτέρα...

20/05/2024

ΤΟ ΣΟΪ ΤΩΝ ΠΟΛΥΚΑΤΟΙΚΙΩΝ…

Εμείς καθόμασταν στον τρίτο κι εσείς στον έβδομο,
μα οι 365 μέρες του χρόνου δεν μπήκανε ποτές στην πολυκατοικία μας.

Μονάχα σε κάτι ημερολόγια του τοίχου
σύχναζαν τηρώντας αυστηρά το εναλλάξ 30,31,30,31
εκτός του Φεβρουαρίου, που ‘καμε του κεφαλιού του άδοντας…
…ο Αγιος Φεβρουάριος και συ…

Τόσες ζωές, τόσοι άνθρωποι, πηλίκον μιας διαίρεσης ορόφων,
ταχυδρομικό άθροισμα ανωνυμίας.

Η κυρία Σούλα στα 15 της αγαπούσε τον Γιώργο.
Τώρα πάπαλα ο Γιώργος.

Στην βρύση την πρωτοφίλησε την Αλκμήνη ο Στέφανος.
Τώρα η κυρία Αλκμήνη την βρίσκει συνεχώς κλειστή.

Τόχε σκάσει το πρωί απ` το σχολείο ο Νίκος,
γιατί η Ρίτα ήταν απογευματινή.
Τώρα είναι σιωπηρά τ` απογέματα. Δεν έχουν μέσα τους τίποτα.

Πόσες λησμονημένες ιστορίες κάθε όροφος;
Πόσα διαβασμένα βιβλία κάθε όροφος;
Μόνο στα σήριαλ υπάρχουν ακόμη αγάπες.

Τέτοια έγραφε το γράμμα, που έφερε ο ταχυδρόμος
στην οδό «Ανωνύμων της Άνοιξης».

Γιάννης Ναζλίδης
20 Μαΐου 2024

13/05/2024

ΣΟΥΡΡΕΑΛΙΣΤΙΚΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ…

Κρατούσαν τα δευτερόλεπτα στα χέρια τους
και οι ώρες κρεμασμένες στα δένδρα,
όπως τα έργα του Νταλί … για να δαγκώνουν το χρόνο.

Μπορεί ο Μπράνκα Λεόνε ή ο Δον Κιχώτης
να μετρούσαν τα ελέη της άνοιξης
ή σταγόνες βροχής του Σεπτεμβρίου,
όμως εγώ,
ήμουν απορροφημένος σε μια ζωγραφιά του Κόντογλου
που έδειχνε τον Θησέα να φονεύει τον γίγαντα Περιφοίτη
και να εξοντώνει τα κακώς κείμενα της εποχής του.

Πόσο με ηλέκτριζε αυτό το κατόρθωμα!
Εδώ ο Θησέας σκοτώνει ένα γίγαντα
κι εμείς δεν μπορούμε να εξοντώσουμε
ασήμαντες καθημερινότητες!… σκεφτόμουν.

Μπήκα
στο αυτοκίνητο που δεν είχε φρένα.,
ανέβηκα
στο τραίνο που δεν είχε οδηγό,
έζησα
στο κατάστρωμα του πλοίου που δεν εύρισκε τα νησιά.

Πολύ αργότερα
συνάντησα τον Λευτέρη Παπαδόπουλο
που έκαμνε ποίηση με πεζές λέξεις…
Αχ….. το σπιτάκι μας…..,.κι` αυτό είχε ψυχή..
Κάποιο…. άγαλμα…..που μ` είδε….με θυμήθηκε…

Τι τάχα δεν μπορούμε να κάνουμε ποίηση με το…
Τι κάνεις; Καλά;
Σπίτι όλοι καλά;
Ο σύζυγος καλά;
Οι γείτονες καλά;
Η πόλη καλά;
Η πρωτεύουσα καλά;
Η πατρίδα καλά;
Ο κόσμος καλά;;;

Γιάννηηηηη είσαι καλάαααα; με φωνάζει η Μαίρη…

Γιάννης Ναζλίδης
13 Μαΐου 2024

11/05/2024

και τυχαία βρήκα στα αρχεία μου, όλη την παρουσίαση του βιβλίου "ΤΑ ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ" απο τους ΜΑΡΙΑ ΕΥΘΥΜΙΟΥ, ΓΙΑΝΝΗ ΜΠΟΥΤΑΡΗ, ΣΤΑΥΡΟ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ ΚΑΙ ΓΙΩΡΓΟ ΣΚΑΜΠΑΡΔΩΝΗ...
Τί υπέροχη μέρα, σ' αυτό το εξαιρετικό έργο σύμπραξης των 40 Βεροιαίων!
Όσοι δεν καταφέρατε να παρευρίσκεστε απολαύστε το....

Το βιβλίο με τίτλο «Απομνημονεύματα της Μνήμης», παρουσιάστηκε στο Εκκοκκιστήριο Ιδεών το πρωί της Κυριακής 5 Φεβρουαρίου 2023.40 Βεροιείς, ο καθένας με το δ...

07/05/2024

ΜΝΗΜΗ ΜΙΑΣ ΝΥΧΤΑΣ…

Υπήρχε ένα απόμακρο εκκλησάκι εκεί πέρα,
μοναστήρι εγκόσμιας πίκρας.
Στα καμπαναριά οι καλόγεροι προσεύχονταν
ανεμίζοντας δάφνες.

Βουτηγμένη στο κόκκινο αιμορραγούσε η μνήμη,
ζητώντας γονατιστή
ελεημοσύνη απ` το ΠΑΡΟΝ.

Ημιμαθείς άνθρωποι με τιράντες
και βαρύ φορτίο εύθραυστης αθωότητας
αναρωτιόνταν πώς «λύνεται» το ΧΘΕΣ.

Μετρούσα όσα άστρα μπορούσα τότε.
Να προλάβω την επέτειο της βελτίωσης του καιρού,
γιατί μεγάλωσα αυτοδίδακτος,
καθισμένος στην τραπεζαρία των θαυμάτων.

Είχα το Νου μου στον Χρόνο
που πέρναγε απ` τα παράθυρα.

Έτσι, καιρό ξεχάστηκα
κοιτάζοντας το πλοίο που ταξίδευε την ΤΥΧΗ
στην «θάλασσα των ερωτηματικών».

Πόσες λέξεις κρυώνουν έλεγα;
Πόσες αποφεύγουν τα ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ;
Ποιες κλειδώνονται στην μοναξιά;
Ποιες νοσταλγούν την αλφαβήτα των ελπίδων;
Ποιες γκρινιάζουν στις εφημερίδες;

Πριν απ` τα καθήκοντα επιστασίας του καιρού
ρωτούσα…
Ο ουρανός τίνος είναι;
Πώς δεν φοβούνται τα μοναστήρια την μοναξιά;

Θυμάμαι που γυρόφερνα σε ετοιμόρροπες ερωτήσεις
και τις κόκκινες τελείες της νύχτας,
τότε,
τον καιρό που δοξάζονταν τα αινίγματα.

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ…

Γιάννης Ναζλίδης
7 Μαΐου 2024

04/05/2024

Η Ολυμπιακή φλόγα εν πλώ για τη Μασσαλία...μέσω της Διώρυγας της Κορίνθου... συγκίνηση...

30/04/2024

22/04/2024

ΟΛΟΕΝΑ ΑΝΑΣΤΑΤΩΜΕΝΗ ΣΚΕΨΗ…

Ax οι Πόλεις!
Με τις τράπεζες,
τα γραφεία,
τα οπωροπωλεία,
τις ωραίες,
τις γιορτές,
τα διαγγέλματα,
τα πορτοφόλια,
τις πορτοκαλάδες, τις λεμονάδες, τις γκαζόζες, ορίστε!
Βρε! Σ` αγαπάει κανείς;

Αχ οι Πόλεις!
Με τους στριφνούς έρωτες
τις πολυπληθείς ερήμους
τους περιηγητές των ΤΙΠΟΤΑ
τις διαμαρτυρίες
τις βλαστημίες!
Βρε! Σ` αγαπάει κανείς;

Αχ οι Πόλεις!
Με τις υπεροψίες,
τις πεταμένες λέξεις,
τους λογαριασμούς,
τις αδιάφορες βόλτες!
Βρε! Σ` αγαπάει κανείς;

Αχ οι Πόλεις!
Των πολυκατοικιών
των καθημερινών
των Μωαμεθανών,
των κουρτινών
των αρπαχτών!
Βρε ! Σ` αγαπάει κανείς;

Αχ οι Πόλεις!
Με τις ξεχασμένες καντάδες
τις κρυμμένες ηλικίες.
τις κουρασμένες μνήμες,
τις συνταξιοδοτημένες μέρες
τα ασταθή ζυγωματικά
τους αποκλεισμένους πόθους,
με τα «Πολλά ΠΑΡΑΛΙΓΟ»!
Βρε! Σ` αγαπάει κανείς;

Αχ οι Πόλεις!
Των μυστικών
Των Συρακουσών
Των αναπάντεχων
Των παράταιρων
Των «σακατεμένων» ρημάτων!

«Περαστικός» ένας Αύγουστος άκουγε …

…Αγάπη μουουουου
ποιος σούπε τέτοια πράγματα…


Γιάννης Ναζλίδης
22 Απριλίου 2024

15/04/2024

ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΔΙΟΤΙ….

Κρύφθηκαν τα μεσάνυχτα
και
χαμομήλι, σαμιαμίθι, φλισκούνι, τσιμουδιά.

Ψάχνω τα ΓΙΑΤΙ που έπαιζα μικρός,
που κρυβόμουν
βλέποντας την στρατιά των ΔΙΟΤΙ να απελαύνει
και να κυκλώνει τον Κόσμο.

Με κόστιζε πολύ.
Ζήλευα και τ` άστρα
και όλο συλλογιζόμουν την Τετάρτη
που έληγε η προθεσμία της προκαταβολής
για το φιλί
που είχα υποσχεθεί στο Μέλλον..

Θυμάμαι που έκρυβα
το φυλαχτό της γιαγιάς μου,
που το` χε αγοράσει
στο Ορτάκιο της Βιθυνίας
πληρώνοντας με δάκρυα,
τότε
που φέρναν τα βάσανα
οι πρόσφυγες απ` την Μ. Ασία
και τα δώριζαν στους Ποιητές
«ότι»
το Υπουργεί «Υποδοχής Θλίψεων Απεργούσε»
και είχαν φύγει οι λέξεις απ` τα Λεξικά
και η Σιωπή κυβερνούσε τις Πολιτείες..

Γι` αυτό τα μυστικά είχαν πτωχεύσει
και κρύβονταν στα Μεσάνυχτα.

Μονάχα η Βουγιουκλάκη «διακήρυττε»
πως
…έχει ένα μυστικό μεσ` της καρδιάς τα βάθη…

Γιάννης Ναζλίδης
15 Απριλίου 2024

13/04/2024

Η ΤΕΧΝΗ ανοίγει δρόμους και ενώνει δρόμους...όπως αυτούς που "άνοιξαν δημιουργώντας διάλογο", οι εξαίρετοι Επιμελητές Γιάννης Αργυριάδης και Νίκη Γκίζη συνδέοντας τη Θεσσαλονίκη με το Βελιγράδι...
EN ROUTE ο τίτλος της έκθεσης, όπου Έλληνες καλλιτέχνες συναντήκαν με Ευρωπαίους στο Βελιγράδι στο Μουσείο της Πόλης του Βελιγραδίου και θα βρίσκονται εκεί μέχρι τις 5 Μαΐου...
Όσοι θα ταξιδέψετε προς τα εκεί ή όσοι ζείτε στο Βελιγράδι μην παραλείψετε να επισκεφθείτε την Έκθεση...
(φωτογραφίες με έργα του Γιάννη Ναζλίδη στην EN ROUTE)

08/04/2024

ΣΤΟΝ ΕΝΙΚΟ ΤΟΥ ΠΛΗΘΥΝΤΙΚΟΥ …

Μιλούσανε στον Ενικό
όταν μπερδεύτηκαν ανάμεσά τους
οι έρωτες του 16ου αιώνα…
Τότε σκέφθηκα και γω να σ` αγκαλιάσω ξαφνικά
και να σου ζητήσω να γράψεις μια έκθεση ΠΑΘΟΥΣ.
Τζάμπα σου μάθαν τόσα
τ` όνειρα τόσα χρόνια.

Για τις απότομες στροφές,
τις στριφνές κατηφόρες.
Για το αγάπα τον πλησίον σου,
τις περισπωμένες που ζήλευαν τις οξείες,
τις απορίες της Κυριακής
τις κουβέντες που κρύβονταν
στη σιωπή.

Δαπανηρός ο στοχασμός του μέλλοντος
μου φαίνεται.
Φταίω τόσο σπάταλα συχνά
και δεν μούμεινε άλλη έξοδος κινδύνου
για τα ΠΑΝΤΑ.

Μιλούσαμε στον ΕΝΙΚΟ
όταν πλησίασες κρατώντας
την γραμματική των ανωμάλων ρημάτων
τότε που οι αρχιτέκτονες καίγαν
τις ευθείες γραμμές
για να στείλουν
τ` αντιγεωμετρικά τους μαντάτα στον ουρανό.

Τότε,
που τα αγάλματα ζητούσαν
μια ακόμη προθεσμία
για να φθάσουν στη Ζωή.

Γιάννης Ναζλίδης
8 Απριλίου 2024

02/04/2024

Τί μοναδικές στιγμές...να ξεφεύγεις από την καθημερινότητα και να σε ταξιδεύει και να σε μυεί ο μέγας επιστήμονας στα μυστικά του Σύμπαντος...

Συνέντευξη στη Δήμητρα Σμυρνή. Μιλά στη faretra για όλα. Για τη μεγάλη ανακάλυψη, για τον αγώνα και την αγωνία του επιστήμονα, για τις σημαντικές στιγμές της πορείας του...