14/06/2023
Met zachte kracht vooruit 🌬️💞
Gisteren schreef ik in mijn dagboek dat het niet meer zo zwaar hoeft te zijn.
Ik mag dansen als het stormt.
Ik mag lachen tussen tranen door.
Ik mag met een biertje in de tuin zitten en even niet bezig zijn met “in proces gaan”.
Ik mag leuke dingen doen. Lichtheid toelaten. Creëeren als ik daar zin in heb. Ideeën laten stromen.
Adem halen. Zonder analyseren welk innerlijk stuk er nu weer aangeraakt wordt of welke meditatie ik er op los kan gooien.
Ik mag het even “niet weten”.
Hoe of wat nu verder.
Nadat ik me deze zomer eigenlijk had voorgesteld met baby aan mijn borst.
Auw 💥
Ja, het doet nog steeds pijn als ik daar aan denk. En tegelijkertijd voel ik intens grootse dankbaarheid voor wat er zich voor mijn ogen ontvouwt in plaats daarvan.
Meer dan ooit voel ik me verbonden met de wijsheid van de natuur, heb vertrouwen in haar seizoenen, cycli en zie de ongelooflijke schoonheid van mens zijn.
Van de rommel, de rafelrandjes. De ik-ben-er-misschien-nog-niet maar waar ik ben ik precies perfect.
De Zomer Zonnewende 🌞 komt er weer aan. En ik sta mezelf toe weer te gaan leven en genieten. Dat voelt onwennig na een periode van introspectie en waarin mijn zenuwstelsel veelal op st***je óverleven stond.
De rauwe rouw van begin dit jaar mag vervlochten worden in mijn werk, in mijn relaties, in mijn dagelijkse bezigheden, in heel mijn Zijn. Niet meer los daarvan.
Ik wil niet “gewoon” weer door.
Maar wel met zachte kracht vooruit.