EtenbijAnna

22/10/2023

22/10/2023

Daar sta ik dan!
EtenbijAnna is niet alleen tafelen - Costaricaans lekker - maar ook (mijn) verhaal doen, over Costa Rica, de Blue Zone in Nicoya Peninsula, voedingsgewoonten, manieren van leven, basisingrediënten, hier en daar, en zo verder. Zoals vorige week nog bij de Workshop Blue Zone(s) voor de Oranjewijk in Leeuwarden, op mijn favoriete locatie in de Waterbar. Deze keer met een lunch van ChiFrijo, een traditioneel gerecht van rode bonen, rijst en een spekjes (de´chicharron´ zijn spekjes, gemaakt van varkenszwoerd (de buitenste harde laag die aan het spek vast zit), afgetopt met een tomatensalsa genaamd Pico de Gallo en een handvol knisperende tortilla chips. De chicharron smaaksensatie is voor mij als vegetariër in dit gerecht een ware uitdaging. Ik heb verschillende recepten geprobeerd, onder anderen uit het net uitgekomen kookboek van Albert Kooy: ´de nieuw(st)e Nederlandse Keuken, waarin hij andere, nieuwe bereidingswijzen van groenten presenteert die qua beet en smaak net zo spannend zijn als vlees. Deze Dutch Cuisine meester-kok noemt dit ´Beestachtige groenten´. Twee van zijn recepten van Knolselderij heb ik verwerkt in mijn eigen recept voor het maken van de ´spekjes´saus voor de ChiFrijo: de Knolselderijshoarma (marinade met oa Ras el Hanout kruiden en misopasta) en het recept voor Gerookt Knoldelderijspek, waarbij de knol verpakt in een zoutdeeg een uur de oven in gaat). Het vraagt de nodige voorbereidingen, maar ChiFrijo is dan ook heel geschikt om te serveren voor een feestje of zoals hier bij een workshop met 15 deelnemers. Verdubbel onderstaand recept en nodig je geliefden uit voor een costaricaanse maaltijd en serveer er een koud biertje bij!

Een van de deelnemers zei na afloop:
´.. ik heb genoten van je Blue Zone uitleg en de heerlijke lunch! Heel voedzaam, de hele middag en ook rond het avondeten had ik geen trek. Je passie voor het land en je rustige uitleg was aangenaam …¨



Recept ChiFrijo (spreek uit als ´shi frigo´)
Voor 4- 6 personen:

Ingrediënten:
2 ½ kop rijst, witte lange (ook wel Surinaamse rijst)
2 ½ kop rode nierbonen (kidney), bij voorkeur van gedroogde bonen*)
tortilla chips (Amaizin - organic tortilla chips naturel, een aanrader)

voor de ´Chi-spekjes´
zeezout (500 gram!) + 250 gram bloem
2 knolselderij (1 voor de marinade, 1 voor het zoutdeeg)
1 ei (of eivervanger)
2 deciliter water
marinade: 1/2 liter (soya)yoghurt + 1 theelepel gram Ras-el-Hanout + ½ theelepel gram knoflookpoeder + ½ theelepel komijnpoeder + 1 theelepel uienpoeder + 2 eetlepels misopasta
1 kop paddenstoelen bouillon (eventueel een blokje, in kop kokend water)

voor de Pico de Gallo
koriander, fijngehakt
1 kilo biologische tomaten, in kleine stukjes, zonder zaadjes/sap.
1 rode ui, gesnipperd (tip: week de ui een uurtje in heet/gekookt water voor je het mengt met de tomaten)
1 limoen, sap
1 japaneno peper
peper, zout

Voor de cashew - avocado dip:
200 gram ongezouten cashewnoten
1 avocado
1 groene jalapeno chile

Maat: 1 kop = 16 eetlepels, 1 eetlepel = 15 gram, 1 theelepel = 5 gram

Start de voorbereidingen een dag voor het opdienen!
kook de rijst volgens aanwijzingen,
ik laat de rijst in de pan nadrogen onder een dekbed
*) bonen NIET weken, wel goed wassen, en met 2x zoveel koud water in een grote pan op zacht vuur aan de kook laten brengen. Dit proces duurt ongeveer 1 uur. Zodra het zachtjes kookt, schep je het witte schuim van de bonen en voeg je smaakmakers toe zoals ui+wortel+laurierblad+bleekselderij+rode chile+knolselderijblad (ik doe dit in een waszak die ik hiervoor speciaal gebruik) en laat de bonen nog 1½ tot 2 uur zachtjes doorkoken tot de boon gaar en op smaak is. Voeg extra kokend water toe als dit nodig is. Dit recept is volgens De Dikke van Dam! Volgens meesterkok Johannes van Dam moet je bonen juist niet lang weken, en op laag vuur, langzaam de de kook brengen. Hij heeft helemaal gelijk! Ik kan het iedereen aanbevelen.
Knolselderij (x2) wassen en goed schrobben. Prik met een vork iets van 40x rondom in de knol. Meng de bloem, het zeezout met het ei, kneed dit met het water (scheutje voor scheutje!) tot een stevig deeg. Verpak de ene knolselderij (zonder het blad) in het deeg. De andere bedek je met een laagje olijfolie (scheutje olie in je handen en daar de knol mee inwrijven). Bak de knollenin een uur in een voorverwarmde oven op 200 graden Celcius
Haal de knolselderij uit de oven. Laat even afkoelen. Breek vervolgens de korst. Snij de knollen in dunne plakken (iets van 2 cm.) en bestrijk ze met een beetje zonnebloemolie. Doe de gezoute knol nog een uurtje in de oven (50 graden). Laat afkoelen.
Maak ondertussen de marinade en meng dit met de andere knolplakken. Bewaar afgedekt in de koelkast.
Doe de cashews in een kom met eenzelfde hoeveelheid kokend water, dek af met een keukendoek en zet weg.
Snij de tomaten in kleine stukjes zonder de zaadjes en het vocht, vermeng dit met de gesnipperde rode ui en groene peper/jalapeno. Voeg het limoensap toe en een beetje suiker. Zet afgedekt in de koelkast.

De volgende dag:
Snij de plakken knolselderij in ´spekjes ́ snijden en bak in een beetje olie; voeg beetje bij beetje bouillon toe. Laat het ongeveer 20 minuutjes stoven en inkoken. Dit vraagt aandacht! spekjes moeten heel blijven en goed doorbakken zijn.
Doe ondertussen de cashewnoten: giet het overtollige water af en meng de noten met de avocado, de jalapeno peper en het limoensap in een blender of staafmixer tot een smeuïge room Voeg peper&zout naar smaak toe.
Warm de bonen op en voeg peper&zout naar smaak toe.
Rijst moet lauwwarm worden opgediend, eventueel nog opwarmen
Zet de chips klaar, snij de koriander fijn en doe de cashew room in een bakje.

Opdienen in laagjes (bij voorkeur in een kom of diep bord):
1. rijst
2. bonen
3. ´spekjes´
4. tomatensalsa
5. handvol fijngeknepen tortilla chips
6. cashew-avocado room
7. koriander

!Buen Provecho! dat het je maar mag smaken!

17/10/2023

12/10/2022

Zomerse inspiraties voor mijn CostaRicaans koken komen door
kleur combinaties, smaak sensaties, geuren van het land dat ik in mijn hart meedraag. En vooral het me steeds weer verheugen op het delen van dit alles met anderen, mijn gasten!

Een vorm van ´uitgesteld geluk´. De prachtige titel voor een van de culturele projecten deze zomer waar je nog steeds van kunt nagenieten. Languit op de bank onder een deken, luisterend naar een van de 100 verhalen die verteld zijn op 100 paradijselijke plekken in het Noorden, met als rode draad, de zoektocht naar schoonheid (tijdens en na de corona pandemie) en geluk.
A never ending story.

Aan tafel!
ontstaan de leukste verhalen!

-geluk

29/08/2022

Una pieza documental sobre felicidad y longevidad, filmada en el 2021 en uno de los hogares de los centenarios en una de las zonas azules del mundo. En esta ...

25/08/2022

Op 30 augustus hebben nog 2 plaatsjes vrij voor een Costaricaans diner van “Eten bij Anna” in de B&B!
Een 3 gangenmenu kost € 22,50
Opgeven via PB
Bij mooi weer eten we in de tuin
Aanvang 18.30 inloop, eten 19.00 uur

03/05/2022

🌿Couleur locale🌿

Natuurlijk krijg ik vaak de vraag van mijn gasten bij wat ik nu het meeste mis van Costa Rica.

Omdat we aan het tafelen zijn en het over eten gaat, is mijn antwoord altijd: het tropische fruit en dan vooral de Papaya. Een fruit dat hier - als het al eens op een markt te krijgen is - geen smaak heeft. Ik eet het in Costa Rica graag als ontbijt, met gember en limoen, bij een kop koffie. In de zon natuurlijk.

Die vraag hield me ook bezig toen ik na vijf jaar afwezigheid weer terug was in mijn tweede thuisland, deze keer voor een paar weken vakantie.
Wat heb ik nu het meeste gemist, behalve de Papaya? Het antwoord vormde zich op de markt in Santo Domingo de Heredia. Zoals in alle grotere dorpen is het daar markt op zaterdag en bieden boeren uit de directe omgeving hun producten aan. Kijk eens naar de foto´s, wat een kleur! Heel anders van kleur dan hier in Nederland.

Tropisch! En ook een beetje verdoezelend.
En dat maakt het beeld (en mogelijk de sfeer en de stemming van de mensen) relaxter. Kijk dan: zelfs die boodschappenwagentjes zien er tropisch uit (zeker als ze mooi gevuld zijn met groenten en fruit)! 💛

Zie jij jezelf iedere vrijdag/zaterdag met zo'n trolley naar de markt gaan? Het is heus heel gezellig en heeft zeker community-sense. Probeer maar eens en maak er een uitstapje van, inclusief iets drinken/eten op de markt. Buiten!

Mijn volgende Food Tour (Februari 2023) neem ik je mee naar de markt van Aranjuez, hartje San José, waar alleen biologische producten verkocht worden. En kun je met eigen ogen zien hoe een markt in een dorp toch ook weer in kleur verschilt met die van de stad. Couleur locale.

Tropisch!
Ook op het bord!
Zoals deze lunch ´van restjes´ vanmiddag: rijst (met salsa lizano en gebakken uitjes) en kikkererwten-balletjes opgediend met koriander, een mango salade met chili peper, avocado & limoen en het ziet er meteen super lekker uit (was het ook).

¡Buen Provecho! 💛

26/04/2022

Een van de honden die ik in mijn leven (in Costa Rica) heb gehad, heette Coco, Coco Chanel. Coco omdat het zo leuk klonk (en uit te spreken was voor mijn zoontje van toen 2 jaar) en Chanel omdat het niet leuk is voor een hond om naar een kokosnoot (de Coco) vernoemd te zijn, maar wel (tenminste voor een koket zwart-witte Jack Russel terrier) in combinatie met Chanel. Daar zou je niet aan denken als je je hondje Coco noemt in Nederland, maar wel in Costa Rica, met haar kokospalmen en Piña coladas! 🌴

De kokosnoot (de coco) is een palm, bekend van de tropische stranden, want deze palmsoort groeit in tropische laaglanden en haar fruit wordt door de zee verspreid.

Er zijn verschillende soorten. Van enorme reuzen tot kleinere palmen. Deze laatste produceert de ´pipas´, de groene variant die als zomerse dorstlesser wordt gebruikt en langs de kant van weg wordt verkocht.

¡Pipa! klinkt niet zo lekker/leuk als ¡Coco! 💛

Hoe dan ook, de kokosnoot is de grootste zaad van de wereld. Het ´vlees´ en ´melk´ van de vrucht wordt vooral in Caribische gerechten gebruikt. Op mijn volgende Food Tour breng ik een bezoek aan de Caribische kust van Costa Rica. Maar overal in Costa Rica langs de kusten zie je de kokosbomen, zoals hier aan de Pacific kust (Stille Oceaan).

Ondertussen doen we het even met wat we hier in Nederland kunnen kopen, in een toko of op de markt. Zoals de bruine noot met drie ´ogen´ die met een rietje van bambu (in de koeling) wordt aangeboden om het kokoswater te drinken. Wat een delicatesse als je je voorstelt waar het vandaan komt!

Voor alle duidelijkheid: kokoswater is geen kokosmelk! Dit laatste is een crèmig extract van het kokosvlees. Wil je dit ook eens proberen te maken (bij de supermarkt kun je het ´kokosvlees´ bij gesneden fruit in de koeling vinden) doe dit in een blender (of rasp het), mix het met een kop of twee (afhankelijk van de hoeveelheid kokos) tot een puree. Laat dit een kwartiertje staan. Doe het mengsel door een vochtige doek (die je in een vergiet legt). Wring de doek uit om zoveel mogelijk te ´melken´ uit de kokospuree. Vries het in! (tip: gebruik een ijsklontjesbakje) voor een tropisch avondje met Piña Colada*!! 🍹

Cheers Coco Chanel, wat een geluk dat ik jou heb gekend! En met jouw, herinneringen aan de wandelingen langs het strand met de wuivende kokospalmen. Adiós! 💛🌴
-----
*) Mijn simpele recept voor een tropische Piña Colada (met of zonder rum):

1 kop ingevroren stukjes (verse) ananas
½ kop cocosmelk
1 eetl. gecondenseerde melk
½ kop witte rum (Flor de Caña uit Nicaragua is mijn favoriet)
snufje kaneel (als decoratie)

Blend tot je een gladde massa hebt. Schenk in een gekoeld cocktailglas. Met een ananasschijf over de rand van het glas voor die extra tropische sfeer. Heb je die niet bewaard in de diepvries dan staat een stengel mint of bleekselderij ook leuk. Met een gekleurd rietje. Genieten maar!

20/04/2022

Ga jij de Gallo Pinto Challenge aan? 🌺
Als je al zolang als ik in hebt gewoond (25 jaar) dan is de Gallo Pinto (rijst & bonen) als het icoon van CostaRicaanse keuken, te vergelijken met het ´broodje kaas´ als symbool van het Nederlandse ontbijt/lunch gerecht.
Zoals de smaak van dat broodje afhangt van de kwaliteit van de kaas en het brood, eventueel de boter, wordt de Gallo Pinto ook bepaald door de kwaliteit van de bonen en de rijst, maar vooral ook door de Salsa Lizano. Dit is een saus die in geen enkele CostaRicaanse keuken ontbreekt.

Nu woon ik alweer een aantal jaren in Nederland en maak ik deze Salsa Lizano zelf. Mogelijk is dat de reden dat ik mijn eigen Gallo Pinto lekkerder vind dan alle Gallo Pintos die ik tijdens mijn laatste reis in Costa Rica heb gegeten. Ook al was die van vriendin Ana wel heel smakelijk mogelijk door de verse Chile Panameño die ik mee had genomen uit de tuin van Marta.💚

Herken je dit?
Je eigen maaksel stiekem lekkerder (of mooier) vinden?

Jeetje, wat een haantje ben ik geworden! Een echte Gallo (= haantje) Pinto (= zwart/wit)!

CHALLENGE:
📣Ik daag jullie dan ook uit voor een Gallo Pinto Contest. De winnaar gaat met mij mee naar Costa Rica bij mijn volgende Costa Rica Food Tour!

Maar… daarvoor moeten we eerst een objectieve scheidsrechter aanwijzen. Een fijnproever van de CostaRicaanse keuken. En dat is (voor mij) natuurlijk doña Lande. De kokkin van het hotel/restaurant dat ik jaren gerund heb in het zuiden van Costa Rica.

Hoe mooi zou het zijn als ik haar (voor deze challenge) naar Nederland zou kunnen halen. Dat is voor mij de Challenge!
Ik ga de komende maand een CrowdFunding starten hiervoor.
Zonder doña Lande geen Gallo Pinto Challenge en (ben jij) geen winnaar die meegaat met de Food Tour Costa Rica 2023/4.

Binnenkort meer hierover. Ondertussen daag ik je uit voor het maken van Gallo Pinto. Want zoals dat gaat met iets nieuws proberen, (vaak) doen is het beste recept! 🌿

Ps -
Het schort op de foto heeft een Gallo Pinto recept (in het Spaans). Mijn eigen recept voor Gallo Pinto lees je terug bij een van onderstaande posts. Of als je me een berichtje stuurt dan mail ik je de volledige beschrijving inclusief het koken van de bonen en het maken van de Salsa Lizano.

29/03/2022

Go Bananas! 🍌

Mijn oudtante Siets was dol op bananen. Haar lifestyle was gebaseerd op zuinig en simpel en voor wat betreft eten betekende dit alles uit eigen tuin, met uitzondering van brood en vlees (dat bij haar aan huis werd bezorgd door de plaatselijke bakker en slager).

Bananen kocht ze ook niet zelf, veel te exotisch! Maar ze genoot er extra van als mijn vader bananen voor haar meenam. En vooral van de combinatie met een krentenbol. Een momentje van geluk bracht het haar, die gekke banaan. Of was het de bezorger, mijn vader, haar lievelingsneef?

Ook ik eet graag banaan. In een fruitsalade met gember (mint, appel, sinaasappel) of met witlof. Ik heb altijd (gepelde) bananen in stukjes in de diepvries. Voor een ijskoude bananen-kurkuma smoothie. Of een simpele ´Helado de banano´: blend stukjes banaan (uit de vriezer) totdat het smooth is, eventueel met een klein beetje kokosmelk. Doe weer even terug in de vriezer. En vlak voor het opdienen nog eens in de blender. Dat lukt niet als nagerecht voor een EtentjebijAnna. Voor meenemen is een ´Budin de Banano´ geschikter. Hiervoor gebruik ik het bestseller recept uit Hotel Villas Gaia. Met een rum-caramel siroop en veel calorieën! Niet zuivelvrij (al is een vegan variant eenvoudig te maken).

Proeven? 🌿😄

Deze broodpudding is ook klaar te maken met de zoete bakbanaan. Die grote ´Maduros´ koop je zwart en overrijp bij een toko. Ook heerlijk om te bakken (in olie) en als extraatje op te dienen bij een Gallo Pinto (rijst & bonen) ontbijt met zwarte koffie. Ook lekker natuurlijk met de ´Patacon´ de niet rijpe nogal groene bakbanaan. Deze jumbo banaan is meer aardappelachtig en is als grote chips (´Tostones´) super smakelijk bij een bonen dip. Dankzij mijn inventieve zoon, gebruik ik nu het tortilla ijzer om de vooraf gefrituurde (en iets afgekoelde) patacones plat te maken en dan nogmaals te frituren.
Extra lekker met een kruidenzout (½ tl gedroogde oregano, ½ tl knoflookpoeder, ½ tl gedroogde tijm, ½ tl zout). Tip voor het pellen van de platanos: met schil en al in plakjes snijden (ongeveer 3 - 5 cm, dan pas de schil eraf halen. Lukt dat ook niet, dompel de plakjes dan even onder in ijskoud water.

Drie variaties van banaan, het bekendste tropische fruit. Net als koffie, door Europeanen naar de Americas gebracht kort na de ontdekking van deze ´nieuwe wereld´. De landen van Centraal America werden bekend als Banana Republics toen multinationals zich hier vestigden eind 19e eeuw voor het exporteren van onder anderen bananen. En ondanks dat de multinationals door nationalisering nu vrijwel verdwenen zijn, blijft de export van bananen voor Costa Rica een van de belangrijkste export producten.

Wat was het weer heerlijk om tijdens mijn vakantie in februari al die verschillende soorten bananen weer te zien en proeven op de lokale markten. Zoals de dwerg banaan, een intens zoete en exotische traktatie.

Een tros bananen wordt een ´mano de banano´ genoemd. Een handvol bananen. Om mee thuis te komen. Net iets voor mijn oudtante Siets! ❤️

24/03/2022

Uitpakken! 💛🌿

Je kent het wel: vakantie en weer thuiskomen. Thuiskomen van vakantie, hoe doe jij dat?

Ik ben in februari/maart een paar weken naar mijn geliefde Costa Rica geweest voor tropische zonnigheid en andere inspiraties.

Het duurt altijd weer even een paar dagen, bij mij althans, voordat ik me weer helemaal thuis voel en die vakantiewereld achter me ligt.
Eten helpt!

Vakantiegerechten en idem drankjes maken. Ook al smaakt het nooit zo lekker als toen, dat ene moment, daar aan het strand of in die haven, of daar op de markt. Een heimwee-gevoel dat wegebt met de dagen die voorbij gaan en de nieuwe werkelijkheid van terugkeer naar werk/huishouden het overneemt.

Eerst de koffer(s)! Die gaan bij mij meteen open. De kleren enzo gaan eruit (hupsakee naar de was). En dan begint het uitstallen van souvenirs, cadeautjes, memorabilia en eetwaar. Net als ik dat doe bij boodschappen, stal ik mijn (koop)waar eerst uit, een soort van etaleren, voordat ik het uit het zicht en in de (koel)kast zet. Een tussenperiode van nagenieten, een visuele beloning voor de moeite van het doen van de boodschappen dan wel het doen van de reis. 🌎

Naar mijn geliefde Costa Rica is dat nog altijd een reis van 12 vlieguren, naar een andere tijdzone (7-8 uur verschil). Terug naar Nederland, brengt dat altijd een soort van jetlag met zich mee. Een dromerige tijd die ik deze keer besteed heb aan het het maken van een fotoboek van mijn FoodTour 2022 (zie Polarsteps: https://www.polarsteps.com/…/4600713-costa-rica-food-tour-2…) en het schrijven van bedankjes aan mijn hosts, vrienden die me zo gastvrij onthaald hebben, bij hun thuis. En voor me gekookt hebben, met me geproost hebben en me meegenomen hebben in hun verhaal. ☀ Verhalen die ik de komende tijd weer ga delen met jullie, (aan tafel) bij Eten bij Anna. Zoals over de 'centenarios' (de +100 jarigen) van de Blue Zone in de Nicoya Peninsula en hun recept voor het gezond & gelukkig oud worden, over de Ojoche bomen in het dorp Ojochal, over de nieuwe koffieplanten die klimaatbestendig zijn en ons koffie garanderen voor de toekomst, over de varianten van Gallo Pinto, het Costa Ricaans ontbijt van rijst en bonen. 💛

Mijn vakantiefoto´s en filmpjes blader ik nog eens door, met zonnige plaatjes van bananenplanten, koffiestruiken, cacaoplantages, ojoche en andere exotische bomen, het groen van de jungle met kleurrijke heliconiaś, de ruige stranden van het zuiden met uitzicht op de achterliggende bergketen, maar ook beelden van het chaotische van de stad, die andere jungle.

En dan ineens is het zover, de koffers zijn weer terug in de berging, de kadootjes weggegeven, de souvenirs op hun plek. Familie en vrienden bijgepraat. Het zonnige gevoel blijft en de inspiraties voor een volgende Food Tour Costa Rica, Februari 2023.

Ga je mee? ik vertel je er graag meer over!
Aan tafel! De plek voor verhalen van ver. 💛

14/03/2022

Volg jij mijn FoodTour al op Polarsteps? 🌿https://www.polarsteps.com/AnnaScheepsma/4600713-costa-rica-food-tour-2022?s=DB58C682-5088-47ED-BA61-AAFC7AF92B00

Voordat je gaat kijken, nodig ik je uit om mijn verhaal dat aan deze reis vooraf ging te lezen:

Pura Vida is een Costa Ricaanse uitspraak.
Uit het Spaans vertaald betekent het: PUUR. LEVEN. Zoiets als pure chocolade. Puur. Zonder toevoegingen.
Ik gebruikte het net als begroeting, als een staat van zijn waarin je de ander wilt ontmoeten. Jezelf zou willen ontmoeten. Maar het is ook te gebruiken als recept, in tijden van crisis.
---
Voor de eerste keer in al die jaren dat ik in Costa Rica heb gewoond, vlieg ik deze reis via Mexico stad in plaats van stad. Ik kijk uit het raampje terwijl we boven Costa Rica vliegen, wuif in gedachten naar mijn zoon die achtergebleven is in de hoofdstad San José, de hoofdstad - prachtig gelegen in de zonnige vallei, omringd door groene bergen. Bij het naderen van de Stille Oceaan vliegen we westwaarts en bedenk ik me dat we deze keer niet langs de zuidkant van Costa Rica naar beneden vliegen, en ik zo dus geen glimp meer te zien krijg van het onherbergzame natuurpark Corcovado, waar mijn hotel Gaia vlakbij ligt. Het zal nog wel even duren voordat ik ontwend ben om ´mijn hotel´ te zeggen.

We vliegen de wolken in en mijn gedachten vliegen mee, alle kanten op. Ingezipt in een tussenin wereld. Ik ben moe, moe van de afgelopen maanden van afscheid nemen, verhuizen en vooruit zien. Mijn hoofd zit vol ideeën over hoe ik straks in Nederland mijn bestaan op kan bouwen. Gelukkig is het mei en is het daar zomers, dat zal zeker helpen om weer te aarden na zoveel jaar tropisch klimaat gewend te zijn geweest ben ik veranderd in een indiaan.

Kan ik wel aarden in het Nederlandse klimaat? En de Nederlandse cultuur?

Ik verheug me op het bezoeken van de grote openbare bibliotheek in Amsterdam, aan het IJ. En het fietsen! Zoals ieder jaar weer bij terugkomst in Nederland een feestje. Maar deze keer is het geen vakantie. Ik heb de deur stevig achter me dichtgetrokken.
Gelukkig is er afleiding van een film en een lunch. En niet veel later vliegen we boven die miljoenenstad. Ik ben nieuwsgierig naar die bruisende stad. Met 17 miljoen inwoners. Mexicaanse vrienden uit Costa Rica heb ik moeten beloven dat ik het Nationaal Museum voor antropologie ga bezoeken, over de cultuur van de Maya´s. ☀

Ik heb een halve dag om te overbruggen, genoeg tijd om een taxi ernaar toe te nemen, iets van een half uurtje van het vliegveld. De landing afwachtend, begin ik te dromen over een nieuw avontuur. Net als toen, inmiddels 25 jaar geleden, toen ik van Nederland naar Costa Rica vertrok.

Mijn hoofd begint meteen enthousiast plannen voor me te maken. Met mijn expertise in duurzaam toerisme zal ik vast wel snel werk vinden. En tja, mijn hoogbejaarde ouders zouden het vast wel begrijpen. Ze kennen me toch. Hun avontuurlijke en ondernemende dochter. En mijn zoon, als toekomstig student sociale geografie zal hij Mexico stad vast ook heel interessant vinden. En zo maakt mijn hoofd mij in rap tempo klaar voor een vluchtplan. Volg mij! De vrijheid tegemoet.

Een vliegveld is een geurloos tussenland zonder verleiding. Gelukkig maar. Wat als ik naar buiten ga en wordt bevangen door de geur van mais, zo typerend voor Centraal Amerika. Ik durf die verleiding niet aan. Niet weer net als toen, toen ik betoverd werd door het natuurlijk schoon van Costa Rica en in een staat van verliefdheid besloot daar te blijven.

Ik vlucht in een spannend boek om zo mijn hoofd te kalmeren tot ik het vliegtuig naar Nederland in kan stappen. En volg mijn hart, die aangeeft dat het tijd is om te gaan, terug naar Nederland. Waar mijn zoon gaat studeren en mijn hoogbejaarde ouders hun laatste jaren tegemoet gaan.

Mijn oude wereld tegemoet, mijn vaderland.
Bij vrienden in Amsterdam woon ik op een zolder etage met dakterras. En overvliegende groene papagaaitjes uit het Vondelpark. Ik vind werk bij een super Conscious hotel, bij het ontbijt, mijn favoriete service.
Geen gallo pinto! Geen papaya! Geen avocado! Geen tortillas! Maar broodjes! Kaas!

Gedreven door heimwee ga ik op zoek naar de juiste ingrediënten. Zoals het maismeel voor de tortillas. De zwarte bonen voor de Gallo Pinto. De groene bakbananen voor Tostones. De chiles voor een Salsa Lizano. En natuurlijk, koffie, uit Costa Rica.
Voor Costa Ricaanse etentjes, Eten bij Anna! hartverwarmend. Voor mijn gasten, maar vooral voor mijzelf. Ook in Leeuwarden Friesland waar ik naar toe verhuis in 2018 – culturele hoofdstad Europa – om dichter bij mijn ouders te zijn. Maar nog verder van Costa Rica.
Ver weg, maar toch, bereikbaar.
Totdat de wereld in 2020 tot stilstand wordt gebracht door het Covid-virus en de Corona pandemie me doet beseffen dat het land waar ik 25 jaar gewoond hed, is veranderd in een droomland.
Ver weg en onbereikbaar, alleen in mijn dromen.
En om die dromen werkelijkheid te maken, ben ik in gedachten gaan reizen.
Naar de koffievelden, de ananas- en bananenplantages, de cacao struiken en Ojoche bomen in de jungle. En mezelf aan tafel gezet bij al die smaakmakers uit CR die met mij hu n maaltijden hebben gedeeld. En ben ik gaan schrijven, over die smaakmakers van dat eten. Zoals doña Landi, de kleine indigena, Maya afstammeling, die al die jaren in hotel Gaia de verse tortillas maakte. Voor bij het ontbijt van rijst&bonen, de Gallo Pinto. Mijn mama-tica met haar eigen recept in tijden van crisis. Ze reist in gedachten met mij mee, zoals een moeder altijd doet, ergens in je. En brengt me thuis.

Met tussenstop in Mexico, waar de traditie van de maiscultuur tot cultureel erfgoed is verheven. En ik van alles en nog meer wil weten over dat basisvoedsel dat mij thuis heeft gebracht, in mijn hart.

In de stilte van de Corona tijd, zonder gasten aan tafel. Droom ik over een Food Tour Costa Rica.

Pura Vida, het recept, ook in tijden van crisis. 💛

07/03/2022

Eindelijk is het dan zover.
Ik ben weer op reis, (op vakantie) naar Costa Rica.
En kom met nieuwe inspiraties en smakelijke verhalen terug om jullie op te trakteren. 🇨🇷💛

🌎 Ondertussen kun je mijn Costa Rica volgen via deze link op de reisapp : https://www.polarsteps.com/AnnaScheepsma/4600713-costa-rica-food-tour-2022?s=DB58C682-5088-47ED-BA61-AAFC7AF92B00

¡Pura Vida! 🌿

22/02/2022

Al jaren lees ik de Nederlandse krant online, een gewoonte ontstaan door mijn leven in Costa Rica en die is gebleven bij terugkeer in Nederland.
Af en toe koop ik nog wel eens een knisperende krant voor de culturele bijlagen en voor het zondagse gevoel van luxe van alle tijd te ervaren bij het omslaan van de pagina’s.

Online of fysiek, altijd blader ik eerst naar de kookrubriek! Ik verslind de woorden van het recept en proef de smaak in gedachten. Het verhaal waarin het recept verpakt wordt, is iets leuks van deze tijd waarin we graag met elkaar verhalen delen. Heel af en toe bewaar ik zo´n stukje eet-inspiratie, om het dan weer te delen, zoals nu, met jou. Omdat het me terugbrengt naar de tijd dat vegetarisch zijn een uitzondering was, en niet zoals nu, best gewoon. 💚

Mijn jongste broer was de eerste in mijn leven. Uit nieuwsgierigheid begon ik als 18-jarige uitwonende ook te koken. Ik leerde van mezelf dat ik mijn kookinspiraties baseer op groenten en niet op vlees.

Janneke Vreugdenhil beschrijft in haar eetrubriek ´Janneke kookt´ in de hoe het vegetarisme in die jaren 80 een klein alternatief strominkje was en vertelt over een van haar vegetarische vriendinnen haar spekjes-fetisj! (Lees hier: https://www.nrc.nl/nieuws/2022/01/27/parelketting-a4083307) Dat had ik kunnen zijn, want voor stamppot boerenkool met spekjes maakte ik vroeger een uitzondering…

Nu zijn er inmiddels vegetarische spekjes gewoon in de supermarkt verkrijgbaar, maar is mijn smaak veranderd, mogelijk onder invloed van de Latijns Amerikaanse keuken. Stamppot serveer ik met kruidige kastanjechampignons (cayenne + gerookt paprikapoeder + snufje zout/peper/suiker) knapperig gebakken (met eekhoorntjesbrood en geplette walnoten voor de verdieping van smaak) en als voorgerecht een Jalapeño koolsla. 🥬

Voor al die mensen die (meestal) vegetarisch eten, maar toch af en toe gaan voor kip deel ik dit leuke verhaal + recept van Janneke voor het klaarmaken van ´pulled Jackfruit´. Jackfruit is een fruit en brengt een bom vitaminen en andere gezonde dingen op je bord. Maar het is geen vleesvervanger. Door 2 theelepels Edelgistvlokken (biologisch) toe te voegen vlak voor het opdienen, zorg je voor de nodige vitamine B12. Het geeft meteen een extra laagje smaak, zoals kaas dat kan doen.

Jackfruit is een van de grootste vruchten van de wereld (tot wel 1 meter lang en 40 kilo zwaar!) al bestaat die knoeperd weer uit honderden kleine fruitjes. In Costa Rica was de eerste aanplant ruim 100 jaar geleden aan de Caribische kust. Al zijn er Jackfruit bomen (Artocarpus Heterophyllus) in andere delen van Costa Rica te vinden, toch is het vooral een ingrediënt in de Caribische keuken. Leuk detail is dat de boom van dezelfde familie ( ) als de Ojoche boom. Twee van die toppers (ook in hoogte) die ons erop wijzen dat voedzaam eten gewoon in de boom hangt!

In mijn komende trip naar Costa Rica ga ik de natuurlijk ook op zoek naar de boom en reis daarvoor zowel naar de Caribische kust als naar het zuiden. Om op te verheugen!