06/12/2022
Εκείνη την 6η Δεκέμβρη ημουν 12 χρονών παιδί. Ζούσα στο μικρόκοσμο μου, σε ενα χωριό, σε ενα νησί που δε γινόταν φασαρίες. Δεν χωρούσε η βία στο μυαλό μου, δεν είχα ιδέα τι συμβαίνει σε μεγαλύτερες πόλεις και (κακώς) δε μου ειχαν αναφέρει τίποτα οι γονείς μου και με αφηναν να ζω στο συννεφάκι μου κ να φανταζομαι κόσμους ομορφους αγγελικά πλασμένους.
Εκείνο το βράδυ θυμάμαι τους δικούς μου να βλεπουν ειδησεις. "Όχι ρε π**στη, σκότωσαν το παιδί". Εκείνη η φραση ακομα ηχει στα αυτια μου καθε φορά σαν να την ακουω τώρα. Εκείνη η φράση με τσάκισε. Το γεγονός εκεινο με τσάκισε. Ενιωσα προδοσία, θυμό, απογοήτευση αλλα δεν ειπα τίποτα. Στο σχολείο την πρωτη ώρα καναμε αποχή. Αναψαμε ενα κερακι μεσα στην αιθουσα και κατσαμε ολοι μούγκα απ έξω με τους καθηγητές να φωναζουν να μπουμε για μαθημα. Ποσο τους μισησε το 12χρονο μυαλο μου. Τι μαθημα να κανουμε; σκότωσαν στην ψύχρα τον αδερφό μας, το φίλο μας, τον ξάδερφό μας κλπ. Καλά, δε νιώθουν; θα μπορούσε να ειναι ο γιος τους! Αργότερα την ιδια μερα κατέβηκα πρώτη φορά στη ζωή μου σε πορεία. Εβλεπα γύρω μου μεγαλους να μας κοιτανε απαξιωτικά, αστυνομια και περιπολικά γυρω μας και μου άναβαν τα λαμπάκια. Γιατι δεν ηταν μαζί μας; Θα μπορούσε να ηταν το παιδί τους! Γιατι δεν καταλαβαινουν πως απογοητευτηκαμε; Γιατι δε καταλαβαινουν την οργή μας; Γιατι αναρωτιούνται τι δουλειά ειχε ο Αλεξης στα Εξάρχεια και όχι γιατί τον σκότωσαν;
Η σημερινη 6η Δεκέμβρη δε με βρίσκει πλέον 12 χρονών. Ειμαι ομως το ίδιο απογοητευμένη για τη βία και την αδιαφορια που υπαρχει γύρω μου...
