Dichter, schrijver, blogger, DJ, sensitivist. Stadsleven, literatuur, muziek, film, kunsten. Radiopr
Blog/autobiografie met bespiegelingen over populaire cultuur, kunst, media, literatuur, politiek, filosofie, mythologie.
Paul Auster voor het laatst? Impossible!
As he was finishing his latest novel, the writer became seriously ill. He talks about making sense of his life through fiction, the secret of sustaining love and how his new book took him by surprise
Kant & Wal #1
"Roem heb ik nooit nagestreefd, zei ik. Toch niet bewust. Stel je voor dat er literaire werken van mij waren uitgegeven en dat ze geen succes hadden gekend. Laten we zeggen, twee romans. Stel je mijn teleurstelling voor als ik mezelf als een serieuze schrijver had beschouwd. Dan was ik misschien het soort auteur geworden waarover Jeroen Brouwers schrijft in De laatste deur, zijn zelfmoordboek. Een Jan Arends, een Jan Emiel Daele, een Dirk De Witte."
Uit: Een schrijver is een kind, Kant en Wal # 1
Martin Pulaski houdt hardnekkig vast aan een leven in de kantlijn van de letteren. Vraag hem wie het beste album van 1971 heeft gemaakt, en hij vertelt je welk boek je er het best bij kan lezen.
Een literaire achtbaan die de lezer op avontuur meeneemt naar onbekende plekken. Verhalen over alles wat u graag had willen weten, maar nooit te durfde te vragen: de kunst van het existentieel te laat komen; de zegeningen van een improvisatiejam; de spanwijdte van een kinderkamer; de zoektocht op een kerkhof naar mensen uit 1959; de linkse hoek van een cafébaas met een walrussnor; de veroordelende blik van een vader; en uiteraard ook over Arthur Schopenhauers elegante oplossing om p**l en perk te stellen aan al dat consumentisme; het tweetalige zakwoordenboek Nederlands-Volapük: de orgasmekloof in het Victoriaanse tijdperk; de afdronk van Etna-wijnen; de beste vluchtweg om te ontsnappen aan de studie transformationeel-generatieve grammatica; maar vooral ook over hoeveel melk er in een mannentraan past.
Bestellen kan vanaaaaf... nu! (link in tweede opmerking)
De komende weken stellen we de medewerkers aan het boek één voor één aan u voor.
Hoewel wij nog in Antibes verblijven is er straks van 14 tot 16 uur toch een aflevering van Zéro de conduite op Radio Centraal 106.7 fm en streaming in Antwerpen. Het thema is medicatie, zowel geneesmiddel als gif. Toch is het de bedoeling vooral gezond te worden. Twee uur heilzame en vredelievende muziek uit de vier windstreken, in diverse genres en tijden. Met een beetje gif in de staart. Veel luisterplezier en vrede gewenst.
Dat ik niets schrijft betekent niet dat er niets mee te delen valt. Alles blijft in beweging en er gebeuren zowel goede als slechte dingen. Vaak krijgt wat slecht is meer aandacht, maar je zou het betere toch ook nooit uit het oog mogen verliezen. Wankelend begeven wij ons naar de afgrond terwijl het licht van eind september ons zoveel opmerkelijke en verheugende details onthult. Zo wordt het wankelen lichtvoetiger en de afgrond minder diep. Ook de diepe afgrond van Nietzsche boezemt minder angst in.
Anton Van Dyck, Marchesa Geronima Spinola, 1624 Een tijdje al schrijf ik niets meer. Ik verwaarloos onze taal, die ons nochtans met elkaar kan verbinden en ons mogelijkheden biedt om onze tegenstel…
Deze middag van 14 tot 16 uur in Zéro de conduite op Radio Centraal en Streaming: folk, blues en country geïnspireerd door The Anthology Of American Folk Music van Harry Smith.
Zéro de conduite is een muziekprogramma waarin songs uit de popcultuur met zachte hand in het keurslijf van thema’s worden ingerijgd. Woekerende chaos wordt met liefde en toewijding overzichtelijk …
Vanzelfsprekend was het niet alleen muziek die ons uit elkaar deed groeien. Door ons leeftijdsverschil en doordat we beiden in internaten zaten opgesloten werden we geleidelijk aan vreemden voor elkaar. François trouwde op jonge leeftijd, waardoor ik hem nog maar weinig zag. Zelf verhuisde ik naar Brussel om er te gaan studeren en op even jonge leeftijd als hij te trouwen. Beiden werden we al erg jong vader van een zoontje. Allebei streefden we – elk op onze eigen manier – vrijheid na. We wisten dat we daarvoor het ouderlijk huis, in ons geval een schip, en vooral een autoritaire vader moesten verlaten en onze eigen weg gaan.
Het jammere aan het leven is dat je die vrijheid nooit echt helemaal vindt; in het beste geval vang je er op je levensweg af en toe een glimp van op. Je bent pas helemaal vrij als je leven voltooid is*. Die vrijheid heeft François nu bereikt.
Vaarwel oude cowboy, vaarwel oude piraat.
François in Maastricht, eind jaren 90. Foto: MP. François in Lanaken aan het kanaal, maart 2002, kort na het overlijden van moeder. Links Jesse, recht Agnes. Foto: MP Gisteren namen wij, in uiterst…
Neerharen, circa 1972-73.
Alles moest anders
De Heidestraat in Neerharen.
"There's a drag strip down by the riverside
Where my grandma's cow used to graze
Now, the grass don't grow and the river don't flow
Like it did in my childhood days"
Don't It Make You Want to Go Home (Joe South)
Een teruggevonden lijstje. Om aan te vullen...
Een teruggevonden lijstje. Louis Costers: 26 mei 1946Josephine Costers: 18 mei 1952François Brouns: 21 mei 1956Denise Gerets: 29 april 1962Mathieu Brouns: 3 juni 1962Valère Hermans: 21 april 1963He…
Het wereldbeeld van Gary Indiana. Dit is niet het wereldbeeld van Robert Indiana en al evenmin een stukje over de stad Gary, Indiana. Het is zelfs geen wereldbeeld van Gary Indiana. Wat is het dan wel? Een bricolage gedicht?
In de Grote Kamer komen enkele oudere vrouwen binnen.Zonder veel te zeggen zetten ze een paar stappenop hun niet al te hoge hakken van zilver en goud,kijken elkaar even aan zonder iets prijs te gev…
Zaterdagnacht werd ik omstreeks drie uur wakker met in mijn hoofd de naam Gary Indiana. Nog in halfslaap dacht ik: ik moet een gedicht over hem schrijven. De naam Gary Indiana associeerde ik met de schilder van het wereldberoemde popartwerk Love. In mijn gedicht wilde ik die veelkleurige liefde verwerken, maar ook verwijzen naar The Love Song of J. Alfred Prufrock. Gauw schreef ik de eerste regels neer en viel dan meteen weer in slaap.
Zaterdagnacht werd ik omstreeks drie uur wakker met in mijn hoofd de naam Gary Indiana. Nog in halfslaap dacht ik: ik moet een gedicht over hem schrijven. De naam Gary Indiana associeerde ik met de…
Het wereldbeeld van Gary Indiana (oude versie)
In de grootste kamer komen enkele oudere vrouwen binnen.
Zonder veel te zeggen doen ze enkele stappen
op hun niet al te hoge hakken van zilver en goud,
kijken elkaar even aan zonder iets prijs te geven
en gaan dan weer naar buiten waar de zon genadeloos -
In een klein vertrek drinkt Gary een glas witte wijn
of is het terpentijn, heb ik mij misschien alweer van fles vergist van?
Hij zit in een sneeuwwitte zetel de blik naar binnen gekeerd.
Wat is dat toch met de hoofse liefde vandaag de dag?
Staat dan werkelijk alles en iedereen op zijn januskop?
Dokter Mabuse is al lang niet meer onder de levenden
net zo min als de zwoel fluisterende Delphine Seyrig,
met gevaarlijke Russisch rode lippen, Frau doctor Mabuse.
Veruschka von Lehndorff, die Dorian Gray uit het grijze Pruisen,
is nu zeker stokoud, ouder dan haar vader ooit is geworden.
Graaf Henrich von Lehndorff-Steinort, de Vader in kwestie,
nam deel aan een complot om Hi**er te vermoorden
wat zoals je weet of zou moeten weten jammerlijk mislukte.
Veruschka groeide in armoede op terwijl Pruisen
in handen viel van weer een andere beul, zijn naam noem ik niet.
Maar daarna kwam Michelangelo’s Blow-Up en de cover van Life Magazine.
Bert Stern fotografeerde je, Veruschka, dat weet je zeker nog.
Je was een pionier van body paint en werkte met Blixa Bargeld samen.
O, waarom gaan mijn gedachten nu naar jou, mooie oude vrouw?
Waarom heb ik je nooit meer opgezocht in je eenzame kamers?
Delphine Seyrig, ja, Delphine, in Chantal Akermans Jeanne Dielman,
nu de beste film zeggen kenners, maar wie heeft hem gezien?
Chantal Akerman, geboren vier dagen na Martin Pulaski,
zette er acht jaar geleden een punt achter, waarom toch Chantal?
Omdat, zoals ik haar hoorde zeggen, het paradijs niet bestaat.
Ach, Gary, ze zijn allemaal dood en alles is weg, niets
van het mooie leven en van de antieke glamour blijft over.
Geen Club 57, geen Mudd Club, geen Talking Heads, geen Ramones.
Mijn wereld is stom en vervelend geworden, vriend.
Het enige wat mij nog overblijft is werken en wachten.
13 augustus 2023
Deze middag van 14 tot 16 uur verblijven we in de kamers van Zéro de conduite op Radio Centraal 106.7 en streaming. Met Agnes Anquinet als gastpresentatrice. En zonnig weer.
Zéro de conduite is een muziekprogramma waarin songs uit de popcultuur met zachte hand in het keurslijf van thema’s worden ingerijgd. Woekerende chaos wordt met liefde en toewijding overzichtelijk …
Opnieuw vraag ik mij af hoe onze levens eruit zouden hebben gezien zonder de platen van the Band en de songs van Robbie Robertson. Zonder die hele mythologie. Daar kan ik geen antwoord op geven.
Robbie Robertson werd geboren op 5 juli 1943 en overleed op 9 augustus 2023.
The first time the power of music really struck me was on the Six Nations Indian Reserve. I was about eight years old, sitting in a kitchen at the house on Second Line road while a couple of relati…
Hoe zou je Céline et Julie vont en bateau vertalen? Worden de twee wonderlijke meisjes om de tuin geleid, in de maling genomen, wordt ze een rad voor de ogen gedraaid? Mogelijk. Maar het is net zo goed mogelijk dat Céline (Juliette Berto) en Julie (Dominique Labourier) ons, kijkers, in de maling nemen. Dat doen dan ook Camille (Bulle Ogier), Sophie (Marie-France Pisier) en de kleine Madlyn (Nathalie Asnar).
[Antwerpse Nachten 72]
[Antwerpse Nachten 72] Opnieuw zat ik vast in de file. Keer op keer dezelfde en toch altijd een andere colonne. Op sommige dagen zijn het doodgewone, bijna abstracte files, op andere dagen zijn ze …
Over dubbelgangers heb ik het wel vaker. Met enig plezier mijmer ik erover, ook vandaag, nu de hemel donker is en onze uitgeleefde kamers vochtig zijn. Het schaduwrijke, vale licht roept melancholie en lusteloosheid op, je zou nu liefst ergens anders zijn, daar waar het echte leven is, of liever nog zou je iemand anders zijn, iemand die op je lijkt maar beter is en mooier en sterker en gezonder. Een jongere versie van Martin Pulaski. Iemand met wie je een hele dag en een hele nacht bier kan drinken en praten over de mooie dagen, lang voorbij. Met wie je in stilte naar Paris 1919 kunt luisteren, of naar Kindertotenlieder (vooral het vierde, Oft denk’ ich, sie sind nur ausgegangen!) als het moet.
[Vervolg op mijn blog...]
Met mijn oude vriend uit onze eerste Brusselse periode, toen ik zijn schaduw en hij mijn dubbelganger was, zat ik in een dorpscafé schuin tegenover de kerk van Weerde. Zwijgend keken we toe hoe ing…
Je kunt geen afscheid nemen. Daar kom je weer met je oude refrein op de proppen. Je bakent je territorium af en dat wil je niet. En toch… Is het voor jou geen leidmotief, een soort van groteske basso continuo?
[Voor Gilles Deleuze en Félix Guattari]
Martin Pulaski, Sanlúcar de Barrameda, 2023 Je kunt geen afscheid nemen. Daar kom je weer met je oude refrein op de proppen. Je bakent je territorium af en dat wil je niet. En toch… Is het voor jou…
Een oude mare
Op Goede Vrijdag 683 verliet Saint-Hubert om halftien zijn kasteel in Andage om wat te gaan jagen op everzwijnen en herten. In die dagen werd Andage en de hele streek die nu de Ardennen heet – en i…
Deze woorden en deze foto zijn niet alleen een eerbetoon aan Amy Winehouse, maar ook een aandenken aan mijn eigen ervaring van 23 juli 2011 en de voorafgaande weken. ...
Amy Winehouse overleed op 23 juli 2011. Na twee maanden in een ziekenhuis, nog steeds niet helemaal uit de gevarenzone, was dat een van de eerste ‘nieuwsfeiten’ die tot mijn bewustzijn doordrongen.…
IT TAKES TWO TO TANGO (VOOR DE HAPPY FEW)
Wat uitleg bij de songs die we draaiden in Zéro de conduite op 14 juli. Naar aanleiding van de Belgische Nationale Feestdag mag het wat meer zijn. (2506 woorden)
Brussels by Night, Martin Pulaski Wat uitleg bij de songs die we draaiden in Zéro de conduite op 14 juli. Naar aanleiding van de Belgische Nationale Feestdag mag het wat meer zijn. Two Goes Into Fo…
Jane Mallory Birkin
Londen, 14 december 1946 – Parijs, juli 2023
Woorden uit het hart van Frank Vercruyssen en Jolente De Keersmaeker (STAN)
Deze middag van twee tot vier uur: Zéro de conduite op Radio Centraal 106.7 FM en streaming, met als thema It Takes Two To Tango. Veel luisterplezier!
Zéro de conduite is een muziekprogramma waarin songs uit de popcultuur met zachte hand in het keurslijf van thema’s worden ingerijgd. Woekerende chaos wordt met liefde en toewijding overzichtelijk …
Beste vrienden muziekliefhebbers. Sinds 1991 kon je op Radio Centraal 106.7 FM (en streaming) mijn radioprogramma Zéro de conduite elke eerste zaterdag van de maand van 18 tot 20 uur beluisteren. Ik koos er onlangs voor om van de avond naar de middag te verhuizen. Voortaan hoor je mij elke tweede vrijdag van de maand van 14 tot 16 uur. De eerste uitzending in de Nieuwe Tijd is morgen, vrijdag 14 juli. Quatorze juillet, inderdaad. Meer informatie en een informatieve playlist volgen nog. Het thema is het cijfer/getal 2 ofwel: It Takes Two To Tango. Of ook nog: Two goes into four.
"Ophelia (...) is ondenkbaar in vlammen en zij moest verdrinken, want de diepte van het water staat voor de diepte van de mens; water is het doodselement van hen die zich verloren hebben in zichzelf, in hun liefde, in hun gevoel, in hun waanzin, in hun spiegels en draaikolken; in het water eindigen meisjes uit volksliedjes, wier geliefde niet terugkwam uit de oorlog; in het water sprong Harriet Shelley; in de Seine verdronk Paul Celan."
Milan Kundera, Het leven is elders
Milan Kundera
Brno, 1 april 1929 - Parijs, 11 juli 2023
Vanavond in Zéro de conduite van 18 tot 20 uur op Radio Centraal 106.7 fm en streaming: uitzonderlijke dagen. De laatste keer op de eerste zaterdag van de maand. Vanaf juli verhuist mijn programma naar de tweede vrijdag van de maand, van 14 tot 16 uur. Nu nog een avondprogramma, vanaf 14 juli een middaguitzending. Een verschil van dag en nacht?
Yonki Time Zéro de conduite is een muziekprogramma waarin songs uit de popcultuur met zachte hand in het keurslijf van thema’s worden ingerijgd. Woekerende chaos wordt met liefde en toewijding over…
Thuiskomst*
Voor mijn verwanten
Ik keer naar huis terug. De onweersvogel roept de dag wakker. Uit de Alpen komt hij gevlogen en van verder, van Azië misschien. De morgen was altijd een feest als ik aan thuis dacht. Waarom dan naar verre streken gereisd, op zoek naar mensen die me niet kenden?
Herinner je hoe het dorp aan de rivier ontwaakte. De Maas was heilig als er mist uit opsteeg en rondom het gekraai van de haan, de gehoorzame kippen en daarna ontwaken de volwassenen en kinderen met nog de doornen en vleugels van de slaap in hun hoofd. Maar nu begeven zij zich naar werkplaats en school. Een hele dag zwoegen en leren over de steden van de wereld en de stromen en wat er in de grond zit.
In de winter dikke lagen sneeuw die alles verstommen. Niemand durft nog te liegen in dat landschap. Waarom weet niemand. Want een God die allen begroet, ons vreugde geeft en genot, die geluk brengt in de steden en huizen en na de winter de aarde vruchtbaar maakt met zijn regen, die alles nieuw maakt en open, die treurigen verblijdt en het hart van wie ouder wordt teder beroert, die is er niet. Als zijn naam nog ergens wordt genoemd stelt die niets voor; hij is niet meer dan een schim, een uitdovende echo.
Maar jong en onschuldig sprak ik tot hem. Ik was een dichter en wat een dichter deed was spreken met engelen en met hem. Ik sprak tot hem en vroeg hem over het gevaar dat de mensen bedreigde, dat ons schuilkelders deed bouwen en voorraad opslaan voor vele donkere winters. Dat was vaak als ik wat uitrustte van het roeien in mijn bootje, op de Zuid-Willemsvaart. Het frisse water van de Kempen dat glinsterde in de zon. Of als ik op de oever zat tussen de stille vissers sprak ik tot hem over een onbekende kracht in mijn borst en tintelingen in mijn slapen. Ik vroeg hem wat er achter de bergen lag, voorbij het soms verlammend gevaar.
Ik maakte wandelingen over smalle paden door de velden. Klaprozen en boterbloemen lachten me toe en de liederen van de vogels verkwikten me, ook al waren hun boodschappen geheimzinnig. Onderweg ontmoette ik vriendelijke boeren, altijd groetend ook al liepen zij voortijdig gebukt van het geploeter.
Het was mijn vaderland. De streek waar mijn vaderloze vader zijn wieg stond en waar ik zelf ook mijn vaderland van maakte omdat ik er zoveel vrienden vond en de aarde en het water er heilig waren. Waar ik naar terugkeer om er namen en woorden te zoeken, of terug te vinden, want die ben ik vergeten of heb ik nooit gekend. Hoe kan ik je dan roemen? Dorp met je gastvrije boerderijen en schaduwrijke bossen en de Maas zo vredig in de zomer maar in de winter altijd dreigend, na wekenlange sneeuwval en daarna de dooi. Het licht dat daar op de bescheiden huizen schijnt en de geluiden van de eerste industrie, het grint dat wordt gewassen voor de aanleg van wegen naar ver weg, naar dit verblijf en naar de andere plaatsen waar ik me altijd een vreemde voelde.
Een hele weg heb ik nog af te leggen naar jou, Maasvallei. Een reis in mijn hoofd, in mijn kamer, over gevaarlijke wegen en door de tijd terug naar jou, geliefde in alle kleuren van de regenboog. Ik zie je bomen staan in Zutendaal, Neerharen en Rekem, groen in de zomer en sterk geurend in de herfst, en de paden ’s nachts, het geroep van de uil en de dartele konijnen. En als de heren op jacht gingen in hun rode jassen en het geschal van de hoorns, want ik wist niet wat doden was en bloedend vlees kende ik nog niet. De eiken en berken en populieren die zich verenigden als mensen van verschillende kleur, met één doel voor ogen. Samen de god te vinden die in hen woont en die ze zelf zijn als ze hem willen worden in een innige omhelzing.
Ja, het oude bestaat nog en wordt weer nieuw. Niets is verloren, niets is beter, niets is best. Alles wat liefheeft en leeft blijft zingen ook als de tijd hard is en de mens wreed en bloeddorstig. Het klinkt dwaas als ik het zo uitspreek of neerschrijf. Maar dat is van blijdschap. Weldra ben ik terug. Dan gaan wij samen het gewas op de velden zien en wandelen onder de bloesem en vieren het lentefeest. En dan ’s avonds zal ik liederen zingen voor jou bij het vuur dat altijd al brandde voor de vrijheid. Veel heb ik daarover gelezen in de boeken die ik hier om mij heen heb verzameld. Dat de vrijheid ons toekomt, de hemelse gaven die aardse gaven zijn, de engelen van vlees en bloed en niet anders dan duivels en saters. Alleen de macht van de sterkste en zijn geweld wil zij niet en bezing ik niet in mijn lied. Want helder blijft altijd mijn gezang.
Ik keer naar huis terug. Toch is het niet daarom dat elk uur van de dag vrolijke wetenschap zijn moet. Nee, het moet zo zijn omdat het zo moet zijn. Je moet kunnen liefhebben, je moet onbezorgd lachend je leven kunnen veranderen en feest vieren omdat je je leven verandert. Het leven moet zo zijn omdat het leven heilig is en wanklank weigert. Ik weet dat ik dwaas klink. Om het allemaal te vatten is onze vreugde te klein. Het gejubel drijft ons tot waanzin, die verrukkelijk kan zijn. Maar vaak is het beter daarover te zwijgen, want wat betekent heilig als we er geen woorden voor hebben en de spraak ons wordt ontzegd? Wat me overblijft is werken aan het lied dat de zorgen bezweert. Zorgen over wat niet kan worden gezegd maakt zich de zanger opdat ze de anderen blijven bespaard.
...
[* Geen vertaling, maar inzake beeldspraak, ritme, toon, filosofie en religiositeit geïnspireerd door Hölderlins late elegie ‘Heimkunft’ uit 1801. Bij het in één ruk schrijven van deze neo-elegie zaten diverse vertalingen van Hölderlins werk in mijn onbewuste te wroeten. De nacht was onrustig en vol dromen, onder meer over het gedicht van Hölderlin. Vanmorgen ben ik enigszins slaapwandelend naar mijn kamer gekomen om deze ‘idiote’ woorden uit mij te laten vloeien.]
Brussel, 26 november 2014
Op 11 mei 2016 schreef ik dit stuk over mollen, de dolle mol, moles, taupes, het kunstenfestival, ouder worden tussen jongere kunstminnaars, motorik, pink floyd en vloeistofprojecties, i wish i was a mole in the ground, harry smith, herman j. claeys, themroc van claude faraldo, neu, the traveling wilburys, the flaming lips, brussel, en wat niet nog allemaal. Veel leesplezier op deze tweede pinksterdag. Leve de mollen!
Voor Philippe Quesne en de mollen. Met grote verwachtingen naar het Kaaitheater voor ‘La nuit des taupes’ van Philippe Quesne. In de buurt van de KVS tientallen zo te zien nog piepjonge straathoere…
Toen ik 16 was, in 1966, betekende Tina Turner alles voor mij. In de jaren kort daarvoor hadden the Rolling Stones en Bob Dylan met enkele volstrekt opwindende singles mijn kijk op de wereld en mijn eigen leven veranderd. Ik zal niet ontkennen dat films als Shane en boeken als De Graaf van Monte Cristo en de verhalen van Edgar Allen Poe dat ook al hadden gedaan. Maar op een zwoele zomerdag in een kleine roeiboot in Bocholt op de Zuid-Willemsvaart, die de Maas met de Schelde verbindt, hoorde ik uit mijn kleine transistorradio de gigantische sound van River Deep-Mountain High ten hemel stijgen. De stem van Tina Turner, aangevuurd door het genie van Phil Spector, die overweldigende wall of sound, met een echo diep als de Stille Oceaan, hoog als Mount Elbert in Colorado, raakte mij tot in elke vezel van mijn lichaam en ziel, die meer één werden dan dat ooit was voorgevallen in een van de vele Heilige Missen die ik in mijn kinderjaren, toen ik diepgelovig was, had bijgewoond. Ik was nu een missionaris van Tina Turner geworden. Meteen voelde ik ook aan wat seks werkelijk was, hoe uitzinnig verschroeiend en allesomvattend. River Deep-Mountain High heeft mij toen op die drie minuten en vijfentwintig seconden voor altijd betoverd. Over het vervolg van mijn liefdesgeschiedenis met Tina Turner zwijg ik in alle mij bekende toonaarden.
Nico & Ari.
Ari Boulogne, Neuilly-sur-Seine, 11 augustus 1962 - Parijs, 20 mei 2023
Be the first to know and let us send you an email when Hoochiekoochie posts news and promotions. Your email address will not be used for any other purpose, and you can unsubscribe at any time.
Send a message to Hoochiekoochie:
Want your business to be the top-listed Event Planning Service?
