07/11/2023
რაზე მაქვს სალაპარაკო ახლა, როცა აქ ვდგავარ, ამ სიმაღლიდან გიცქერთ, როცა მარტო ვარ და ჩემი ხმა თქვენს ყურებს დაახშობს... რაზე მაქვს სალაპარაკო მაშინ, როცა ვიცი, ჩემი ხმა თქვენს გულებს არ მისწვდება, მაშინ როცა მომისმენთ, მაგრამ არ გაიგონებთ... რაზე მაქვს სალაპარაკო, მაშინ, როცა შეიძლება თქვენთან ვერ მოსული და ლამის გარდასული ხმა ჩამიწყდეს, და ჩამწყდეს გულში რაღაც ტკივილივით; რომ შეიძლება სხეული ამიკანკალდეს და სხეული ჩამეხლიჩოს ხმის მაგივრად, რომელიც თქვენამდე მოვა, მაგრამ არ გაიკარებთ და გარიყავთ მხოლოდ იმიტომ, რომ ხმაა ჯერ არ გაგონილი, გაუგონარი, საშიში და წვრილი. ახლა რომ აქ ვდგავარ, ამ სიმაღლეზე, ამ ტოტებში, ამ ქარსა და ნათელში, რაზე მაქვს სალაპარაკო თქვენ ალბათ იკითხავთ და მეც ვიტყვი ასე პირდაპირ და დაუფარავად რომ ალბათ იმაზე, რომ თქვენ მე მკლავდით, მაგრამ გადავრჩი! მჩეხავდით, მაგრამ მაინც ავეწყვე! მესროდით ტყვიას სამჯერ - მკერდში, ფერდში და ფეხებში, მაგრამ ვცოცხლობდი! მცემდით ისე და მცემდით ხეზე მიბმულს, მირტყამდით სახეში რომ დამტყობოდა და მუცელში, რომ არ დაგენახათ, მირტყამდით მაგრად, ძლიერად, მაგრამ ვიგერიებდი, მიყვიროდით ხმადაბლა სხვებს რომ არ გაეგოთ და მეჩურჩულებოდით ხმამაღლა, სხვების რომ შემრცხვენოდა, მაგრამ ვუძლებდი ამ ჯოჯოხეთს, სისხლისგან არ ვიცლებოდი, რადგან გამიშრა ძუძუში ჩაუმდგარი რძესავით გამიშრა, ვუძლებდი დახეთქვას წამწამისას და გამეფებას სამკაულივით სანიმუშოს, ვართმევდი თავს ამ ყველაფერს უკვე ათასზე მეტი წელია, რადგან ვიცოდი, რომ გადავრჩებოდი და ახლა კიდევ უფრო კარგად ვიცი, რომ გადავრჩები და ვიარსებებ და ვილაპარაკებ, ბოლო ამოსუნთქვამდე ვილაპარაკებ, ჩემს ხმას გაგაგონებთ და იქამდე ვილაპარაკებ, სანამ მართლა არ გადავშენდები ჩემივე ნებით და ჩემს ნებას ახლა გადაშენება არ უნდა! ჩემი ნება მე მეკუთვნის, მე მოვიპოვე, მე დავიპყარი - ჩემი ნება ჩემია და მას გადარჩენას სურს! და მეც დიახ! ვიდგები აქ, ამ სიმაღლიდან დაგინახავთ, თანაც უკეთ დაგინახავთ, ბოლო ამოკივლებამდე და ბოლო ამოსუნთქვამდე დაგინახავთ თქვენი მანკიერებებით და ვიდგები მაინც, რათა იფიქროთ, რომ ის გადარჩა და ძლიერია და მას არ დაივიწყებენ, რომ ის ჩაგრულია მას მერე, რაც ვარსებობთ, რომ ის ადამიანადაც არ მიიჩნევა, მაგრამ ის არსებობს და გაძლიერდა და არ უნდა დაჩაგრულიყო, არასოდეს არ უნდა ეტირა და ეგლოვა და ებრძოლა საკუთარი თავისთვის, არასდროს არ უნდა ყოფილიყო უძლური და უქონელი და უუნარო, ის უნდა მდგარიყო ახლა ჩემსავით და უნდა ეთქვა, რომ სახეა მრავალი ქალის, რომ ხმაა მრავალი გოგოსი, რომ სხეულია მრავალი ბავშვის, რომ გულია მრავალი დედის, რომ სულია მრავალი გოგოდ არ დაბადებულის, მაგრამ გაგოგოვებულის, რომ მზეა ამოსული დასაბამიდან და არ ჩასული, მთვარედ არ გადაქცეული, ვარსკვლავად არ დარქმეული მნათობია ცაში, რომელიც ახარებს და ხარობს და როცა ბრაზობს გვალვა და შიმშილია, როცა ხარობს კი დაბადება და ზრუნვაა, ჯერ არ დაბადებულზე და უკვე გაზრდილზე ზრუნვაა, რომელიც გაჩნდა თითქოს სარჩენად და გამოსაჩენად, მაგრამ მეტია ამაზე, მეტია სარკეში დანახულ ამბავზე, რადგან იცის, რომ სარკიდან სხვა რამეს დაინახავს, უფრო შემზარავს შიგნით და უფრო მშვენიერს გარეთ, უფრო ძლიერს და დაუნდობელს, მკლავებდახეთქილს და ნახეთქებში იებამოზრდილს დაინახავს სარკეში და იტყვის, რომ დიახ! ქალია, რომელსაც ჭკუას ანდობდნენ და არ ენდობოდნენ, რომ ქალია გასათხოვარი და ბავშვებს გააჩენს, რომ ქალია, ვინც დარეცხავს, დაგვის, დაწერს და გადაწერს, რომ ქალია ძლიერი, მაგრამ არა მთავარი, წამძღოლი, წინამძღოლი, ქალია დამყოლი, თვინიერი, ჭკვიანი, მაგრამ მაინც ქალია... ქალია მშიერი, მშიშარა, ქალია სულელი, მატყუარა, ქალია ვნებიანი, საშიში, ქალია უძღები, უყაირათო... ქალია ძლიერი, მაგრამ მაინც ქალია... ზამთარში, თოვლში და ყინვაში, გაქვავებულ მიწაში ამოსული ქალია, მაგრამ მაინც ქალია, ვინც იხარებს და ვერ გაიხარებს, ვინც ადგება და დამარცხდება, ვინც გაირბენს, მაგრამ ვერ გაასწრებს, ვინც დაიწყებს, მაგრამ არ დაამთავრებს, ვერ დაამთავრებს, ვინ დაამთავრებინებს, იქით ძროხებია გასარეკი, აქეთ ბავშვებია დასაპურებელი, იქით ტყემალია მოსარეკი, აქეთ მურაბებია მოსადუღებელი, იქით გაკვეთილებია ჩასატარებელი, აქეთ ეზოა მოსახვეტი, იქით ცხოველებია დასაპურებელი, აქეთ მაღაზიაა მოსამარაგებელი, იქით ტანსაცმელია საყიდელი ქმრისთვის, შვილისთვის და მამისთვის, აქეთ რემონტია დასაწყები, მაგრამ არა მისთვის, თავისთვის, საკუთარი თავისთვის, რომელიც კვდება, რადგან უკვდავი არ არის, კვდება, რადგან არ აცხოვრეს, კვდება, რადგან აარსებეს მხოლოდ და მოკვდეს, იქნებ ასეც ჯობდეს, იქნებ ასე მაინც დამშვიდდეს და არ იფიქროს იმაზე, რომ ხმაა სამოცდათხუთმეტი მოკლული ქალის ბოლო ერთ წელში, რომ სახეა ორმოცდაჩვიდმეტი უდედო ბავშვის, რომ გულია ოცდათვრამეტი ჯერ უცხოვრებელის და რომ სულია ნაცემის და ქუჩაში მიგდებულის, ბინაში გამოგუდულის და დამწვარის, თავზე ნავთ დასხმულის უუნარობისგან და თავზე ლაფ დასხმულის საქმიანობისგან, რომ ქალია და რა ქნას ახლა, ქალი არ იყოს? რომ არ ჰქონდეს ძუძუ და საშო და არ უნდოდეს შვილის გაჩენა, რომ უნდოდეს სიყვარული, ოღონდ თავისებურად უნდოეს და რომ არა უშავს, თუ ახლა სისხლი მდის მლავებიდან ამ ქალების, ამ ხმების, ამ სახეების და ამ გულების, ამ სულების და ამ გონიერების სისხლი მდის მკლავებიდან, რომელიც დამისკდა, გამიშრა და გამომიშრა, გამიტორდა და დამეკუნთა და მაინც სუფთაა წყაროს წყალივით სუფთაა და უმანკოა, იმ ანგელოზივით უმანკოა გუშინ რომ მოკლეს, ცხოვრება რომ უნდოდა და არ უნდოდა ლეშს მგვანებოდა დაგდებულს საჯიჯგნად, შესარყვნელად და შესამუსრად დაგდებულს... ამ მკლავებიდან, ამ ტორებიდან მდის სიცოცხლე და მდის ტკივილი, ამოხეთქილი გაზაფხული და დამჭკნარი შემოდგომა, ამობურძგნული ზამთარი, რომელიც დამიდგა და დამიდგებოდა აბა რა იქნებოდა, მე ხომ სუსტი ვარ და მსხვერპლი ვარ, მაგრამ არ ვარ იცით? თქვენ ფიქრობთ, რომ სამშვენისი ვარ ვიღაცის, რაღაცის, არსებულის და გაბატონებულის, ჩემზე ძლიერის და სისხლის მოყვარულის, გაბერილი ეგოთი და კუნთებით, მაგრამ არ ვარ იცით? არა ვარ! ჩემი გული მძიმე ტვირთია, ტკივილი ლაქავს, რადგან უსამართლობა კვლავ არსებობს, რადგან თანასწორობა არა და არ დაგვიდგა, მე გასული საუკუნეების მძიმე ტვირთს ვიტან, მაგრამ მაინც ვიბრძვი, რადგან ჩემი სული შეუფერხებელია, ჩემი ხმა მაინც ისმის, ჩემი ხმა მწუხარე მდინარეა - ღრმა და ფართო, მაგრამ ამ მწუხარებაში ძალა ძალას იკრებს და ცვლილებების დაწყებას გეგმავს! ჩემი ხმა მოწოდებაა, რომელსაც სჯერა, რომ დაანგრევს კედლებს და დაამსხვრევს შუშის თითოეული ნატეხს იმ ჭერისას, რომელიც თავზე ზარხუფივით გადაგვეფარა და გვგუდავს შიგნით, დაამსხვრევს და მსოფლიოს დაანეხებს თანასწორობის მზეს, რომელსაც ვეღარავინ ვეღარ დაჩრდილავს, დაანახებს და გამოანათებს და ყველას გულში სინათლეს დათესავს... მაგრამ მეშინია, მეც მეშინია, რომ ერთ დღესაც დამივიწყებენ და ვფიქრობ, ისე დამივიწყებენ, ჩემი ძვალიც რომ არ დარჩება... სისხლი ამიდუღდება და გადმომეღვრება და ვიტყვი, რომ ვარსებობდი მხოლოდ იმისთვის, რომ მეცხოვრა და ვცხოვრობდი მხოლოდ იმისთვის რომ მეარსება და უნდა გადავრჩენილიყავი და სულ ეს იყო?! და გადავრჩი, ხომ ხედავთ, ხომ გითხარით, რომ გადავრჩი, მაგრამ მაინც დამივიწყეს და მიმივწყეს, გულ წასული, სხეულზე თმა დაცვენილი და გამხმარი ყვავილივით მოწყვეტილი, გამომშრალი და თვიგამანადგურებელი ძალის მქონე დამივიწყეს და დამწყევლეს და მითხრეს ღირდა კი ამად? ჩვენ არაფერი დაგვიშავებია და აბა რა ქენით? არ დააშავეთ? არ დამცინეთ? არ დამიწესეთ? არ განმსაზღვრეთ? აბა რა ქენით? ხომ დამივიწყეთ ისე, რომ ხორციც არ დატოვეთ ჩემგან ყვავებისთვის საჯიჯგნად... ხორციც არ დატოვეთ და მიმატოვეთ, როგორც ყვავის ბახალა ტირის გუგულის ბუდეში რომ აღმოჩნდა, ტირის დედის მოლოდინში მატლს თუ მიუტანს, რომ გამოკვებოს გადასარჩენად... დამივიწყეთ და მიმატოვეთ და დამიტოვეთ ასი ათასი იარა, ნატვრასავით რომ ამიხდა სხეულზე და ჩამანაცვლეთ, როგორც ჭურჭელი გაშლილი სუფრისას დალეული სადღეგრძელოსთვის, განსხვავებული მიხვრა-მოხვრით და ხორცისთვის დამაამებელი სევდებით სავსე, რომელიც აღარ დამრჩა... დამივიწყდეთ ისე თითქოს არც მიარსებია და არც უნდა მეარსება და რას ფიქრობთ თქვენ? არ უნდა მეარსება არსებობისთვის და არ უნდა მეცხოვრა ცხოვრებისთვის? უნდა მექნა, ვიმსაუხრებდი რადგან სულიერი ვარ, რადგან მეც ვიმსახურებ გადარჩენას მიწაზე არსებობის მოთხოვნის გარეშე... მეც ვიმსახურებ ბედნიერებას, მაგრამ ოცნებებში ვიმსახურებ მხოლოდ, რადგან ქალი ვარ ამ მიწის, ქალი ვარ ამ სოფლის, ამ უბნის, ამ წყლის და ამ კლდეების ქალი ვარ, ამ მთების და მტვრიანი გზების ქალი ვარ, ქალი ვარ მიშვილებული, გაშვილებული, გაძიძავებული და გაძიძებული ქალი ვარ; ქალი ვარ გათხოვილი და გამოთხოვილი, ქალი ვარ უუფლებო, დაუმსახურებელი, თავდახრილი, ქალი ვარ უშვილო და უძირო, ქალი ვარ განწირული ათასი შვილის დედობისთვის და ქალი ვარ განწირული უსასტიკესი ქალური გამოცდილებებისთვის და განწირული სამშობლოსთვის ვაჟკაცების საჩენად და ქალი ვარ გადადებული, როგორც მაწვნის ცხიმიანი თავი სუფრის კოვზზე ჩასაკოკლოზინებლად რომ გაამზადეს და ქალი ვარ და თვეში ერთხელ მდის სისხლი და ცხრა თვეში ერთხელ მდის ადამიანი და წელიწადში ერთხელ რძე იმ ძუძუებიდან, რომელიც მილპება... ქალი ვარ სხვებზე მეტი ტკივილით და ქალი ვარ სხვაზე მეტი გაძლებით, შერყვნილი და შეურაცხყოფილი, ქალი ვარ მოკლული შვილის და ქმრის მიერ, ქალი ვარ მოკლული, რადგან ქალი ვარ... ქალი ვარ ამ შეკრების, საღამომდე აქ ვერ გაჩეწრებული, სახლში საქმე მოყრილი ქალი ვარ, რადგან ქალი ვარ ცოლად დარქმეული, მაგრამ ბავშვი ვარ, ქალი ვარ, გაყიდული, მიყიდული და გაქცეული, ვერ გადარჩენილი და მაინც აღმდგარი ქალი ვარ, ქალი ვარ ნაღალატევი და ქალი ვარ თვითმკვლელი კაცების დაწერილ წიგნებში, ქალი ვარ გარყვნილი, მაცდური ბოროტი, ქალი ვარ აღმზრდელი, გამზრდელი, გაუზრდელი, ქალი ვარ გულწასული და უთმო, ქალი ვარ ლამაზი თქვენ როგორც გინდათ და ქალი ვარ უშნო, როგორც თქვენ ფიქრობთ, ქალი ვარ დიდი და ქალი ვარ პატარა, ქალი ვარ - სუსტი ვარ, ზოგჯერ ძლიერი, ქალი ვარ - მსხვერპლი ვარ, მაგრამ ზოგჯერ მკვლელი ვარ ქმარ-შვილის, ქალი ვარ უფრო სასტიკად გასამართლებული, გონება არეული, ჭკუიდან გადასული, სარეცხივით გაწურული, პირად ცხოვრება გამოფენილი, მონად დამდგარი, სამშობლოს სარჩენად გადახვეწილი ქალი ვარ, ქალი ვარ უშვილო, უძირო, მაგრამ მაინც ქალი ვარ! ქალი ვარ ამ მიწის, ამ ტყის, ამ ქუჩის, ქალი ვარ ამ სოფლის, ამ მდინარის, ამ ორღობის ქალი ვარ, ქალი ვარ ქალაქის, ქვეყნის და მსოფლიოს, ქალი ვარ, ნამდვილი ქალი ვარ, ქალი ვარ, რომელიც აღდგა, იბრძვის და ისმის.
,,შინ" მულტიეთნიკური ფესტივალი
პერფორმანსი ,,ქალი ვარ"
იდეის ავტორი-თამთა ტაბატაძე/ტატო გელიაშვილი
რეჟისორი/მხატვარი-ტატო გელიაშვილი
დრამატურგი-ქეთევან სამხარაძე
არტისტი-თათია თათარაშვილი
