15/10/2025
Другар, колега, брат. 💔
„На само ден, пред можеби најголемиот ден во мојата кариера, седам разговарајќи сам со себе, правам една ретроспектива и сфаќам дека поминале 20 години, а сѐ како да беше вчера: со Андреј почнавме како тинејџери со искрена љубов кон музиката. Ентузијасти пред сѐ, без ничија помош. Најчесто исмејувани, дури и од блиските другари и пријатели. Неприфатени од новинарите, а спонзорите ни спуштаа телефон уште недокажани.
Работевме конобари, шанкери, рецепционери, продавачи, менаџери по кафулиња, флотери по туѓи земји, идевме пешки од еден крај на градот до друг бидејќи немавме пари ни за автобуска карта, а кола и бензин беа мисловна именка за нас. Пиевме туѓи пијачки по диска, бегавме од бурекџилници бидејќи немавме да платиме после град. Носевме едни исти патики, маици, дуксови и јакни долго време бидејќи нашите родители едноставно немаа. Но ништо од тоа не ни беше пречка да веруваме силно во тоа што го сакаме и во тоа што сакаме да го работиме искрено и од СРЦЕ. Некогаш во животот сѐ е ТЕСТ испратен одозгора да види УНИВЕРЗУМОТ колку вистински го посакуваш тоа за кое си допрен од БОГА. Нема да се осмелам и денес да кажам дека сме успеале, но со ГОРДОСТ ќе кажам дека сме останале ЛУЃЕ и не се срамиме буквално од ништо во минатото. Да се родиме повторно би избрале да е сѐ исто, океј, со по некоја минимална промена. Тоа сме ние - ПАНЧО и АНДРЕЈ. За многумина неталентирани (поготово јас), за некој фејкери, мамини и татини синови…
И после 20-ет години ние сме истите, и секогаш ќе бидеме оние од првиот ден, бидејќи сме луѓе на народот и така се осеќаме. Нормално, само малку подостарени, кои работат чесно и се трудат исто како да им е старт на кариерата. Секогаш достапни на сите, секогаш колегиални и спремни за помош во секое време. Ви благодариме на сите оние кои верувавте, но и на оние кои не верувавте во нас. Оние кои нѐ миниравте, но и оние кои секогаш ни ја дававте вашата безрезервна поддршка.“ (Панчо)
