Bijzondere Woorden

11/07/2024

Over mijn column in Zij en Zeeuws en een bruidspaar met een speciaal plekje in mijn hart💕

11/07/2024

'Mensen met een speciaal plekje in mijn hart'. Ik schreef er over in de 'Zij & Zeeuws' die afgelopen maand weer in de brievenbus viel. Hét blad waar ik tegenwoordig elke keer een column mag aanleveren over mijn belevenissen in de wereld van rouw en trouw. Deze keer ging het over 'mijn' bruidspaar Leonard en Janneke. Ben je benieuwd? Lees maar: 👇 En het leuke is trouwens ook: Janneke is trouwe lezer van 'Zij & Zeeuws'!

Een speciaal plekje in mijn hart

Met de meeste bruidsparen die ik mag trouwen, bouw je een band op. Van te voren is er veelvuldig contact, achteraf ontvang ik regelmatig een bedankkaartje. Ik onthoud van elke bruiloft wel wat leuks! Een bijzonder ontmoetingsverhaal, het weer op de huwelijksdag, een sfeervolle locatie, hartverwarmende trouwgeloftes. Maar sommige bruidsparen hebben wel een héél speciaal plekje in mijn hart.

Neem nou Leonard en Janneke. Leonard kende ik al mijn hele leven. We woonden in hetzelfde dorp, maar spraken elkaar eigenlijk niet. Als Leonard zijn vrouw overlijdt, mag ik op haar afscheid spreken. Zijn vrouw beloofde haar vader ooit, dat ze na het overlijden van haar zusje en haar moeder, bij hem zou blijven wonen. Nu blijft Leonard achter mét zijn schoonvader. Als hij ook overlijdt, spreek ik ook op zijn afscheid. Leonard draagt zo veel verlies, ik bewonder zijn veerkracht. Hij heeft een speciaal plekje in mijn hart.

We houden contact. Na een tijdje vertelt hij dat hij een hele lieve vrouw heeft ontmoet. Janneke heet ze. Via, via werden ze aan elkaar voorgesteld. Men was ervan overtuigd dat ze goed bij elkaar pasten. En dat bleek te kloppen. Mijn hart maakt een sprongetje.

Hij stuurt een foto van Janneke. ‘Zij geeft mijn leven weer kleur’, zegt hij. Ik zie een vrouw met een warme glimlach, een open blik, een zachte uitstraling. Ik ben ervan overtuigd dat zij een lot uit de loterij is. Janneke heeft vanaf dan ook een plekje in mijn hart.

Ze willen samen oud worden. En trouwen. Ik ben enorm vereerd als ze mij vragen of ik hun trouwambtenaar wil zijn. Ik mocht er bij ‘het einde’ zijn, nu weer bij een nieuw begin.

Ik leg al mijn liefde in mijn speech. Ik vertel over de liefde die er was, over gemis, over liefde die weer op hun pad is gekomen. Je voelt het in de trouwzaal dat iedereen Leonard en Janneke zo veel geluk gunt. Als ze ‘ja’ zeggen, voel ik mij zo bevoorrecht dat ik hierbij mag zijn.

Janneke’s broer, die dominee is, zegent het huwelijk enkele maanden later in de kerk. Ik mag er als gast bij zijn. Wederom ben ik getuige van hun liefde.

Leonard en Janneke hebben vanaf dan sámen een speciaal plekje in mijn hart.

😍 Je vindt deze column ook op de website van Bijzondere Woorden, bij het kopje blog.

en Zeeuws
Leonard van den Ouden

06/05/2024

'Doodse stilte'

Afgelopen zaterdag mocht ik ter gelegenheid van de Dodenherdenking weer spreken in Middelharnis. Het is elk jaar weer bijzonder om deel te mogen uitmaken van een fijne groep vrijwilligers.

Omdat ik mijn bedrijfsnaam Bijzondere Woorden toch een beetje eer aan wil doen, schreef ik dit jaar speciaal een lied. In de voorbereiding zette Margreet van Maanen-Pals nog wat muzikale puntjes op de i en afgelopen zaterdag zong zij het lied 'Doodse stilte'. Dat deed ze samen met Karel Jongejan die haar ook begeleidde op de gitaar.

Laten we leren van wat was
Geen haat om kleur, geloof of ras
Ja, de stilte is nu anders stil
En de vrede maakt een groot verschil
We herdenken vandaag die vielen in de strijd
In dankbaarheid

Maar nooit meer doodse stilte

Je kunt een opname van het lied beluisteren via:
https://youtu.be/GiJt-FeZ2yY?si=A7CbVp8MLNk-TTtO

Organisatie: Hart van Goeree Overflakkee Caroline van Drenth-Fabert
en Gemeente Goeree-Overflakkee (Berend Jan Bruggeman)
Muziek: Sempre Crescendo Middelharnis
Vrijwilligers van Rode Kruis Goeree Overflakkee
Geluid: Ab Van der Valk van Happy Music
Foto's: Jan Jongejan

08/04/2024

En daar viel de 'Zij & Zeeuws' onlangs op de mat. Mijn eerste column in het Zeeuwse vrouwenblad! En ja, in alle bescheidenheid geef ik toe dat ik toch wel heeeel glunderend op de bank het blad heb doorgebladerd.

In de komende uitgaves zal er afwisselend een column verschijnen. De ene keer over afscheid, de andere keer over trouwen. Dit keer wilde ik een ervaringsverhaal delen over Hanneke, die er voor zorgt dat haar kinderen later geen twijfels hebben over haar levensverhaal. Dat liet ze mij namelijk alvast schrijven.

Wil je de komende tijd meer columns lezen? Dan kan je natuurlijk een abonnement nemen op Zij & Zeeuws. Maar ook op mijn eigen website (bijzonderewoorden.nl) vind je de column 'Kipfilet met roomsaus'.

Zij en Zeeuws

19/02/2024

Gevraagd worden om columnist te worden! Hoe leuk is dat!

In het lifestyleblad ‘Zij & Zeeuws’ krijg ik dit jaar een eigen column. Heerlijk dat ik de Zeeuwse vrouwen mee mag nemen in mijn belevenissen als uitvaartspreker en trouwambtenaar. Achter elke voordeur is liefde te vinden, achter elk gordijntje gaat een verhaal schuil. Ik laat de lezers kennis maken met mijn belevenissen.

Wil je niks missen? Neem dan meteen een abonnement 😊 ‘Zij & Zeeuws’ wil bemoedigen, inspireren en vrouwen aan elkaar verbinden. Ik kan niet wachten en klim snel in de pen…(lees: zet mijn laptop op schoot en type) Natuurlijk laat ik weten als de eerste column uitkomt.

Zij en Zeeuws

13/02/2024

Liefde op de kalenderdatum?

En ja hoor, morgen is het weer zo ver. Mijn geliefde Valentijnsdag. NIET DUS. Iedereen die mij een beetje kent, weet dat ik daar veel te nuchter voor ben.

Liefde laat zich niet vangen in een enkele dag of een doos chocolade. Als trouwambtenaar geloof ik dat je de liefde élke dag mag vieren. En niet alleen morgen, als het de commercie is, die jou een romantische ingeving bezorgt.

Enne…besef goed, dat als je die ander gaat vragen of als je zelf op je knieën gaat, dat er dan ooit een moment komt dat je een trouwambtenaar nodig hebt die jullie het jawoord gaat vragen.

Als ik je dan een tip mag geven? Zoek een trouwambtenaar die bij je past! Dat kan een ambtenaar zijn van de gemeente waar je gaat trouwen of een ambtenaar die je zelf kent. Maak kennis en kijk of jullie op dezelfde golflengte zitten.

Tijdens je huwelijksceremonie wil je ongetwijfeld naar iemand luisteren, waar je een ‘klik’ mee hebben. Waar jij je bij op je gemak voelt, iemand die ook bij jouw gasten past.
Er zijn mensen die kunnen rijmen en dichten, die grappen en grollen maken, met het publiek in gesprek zijn. Heel aanwezig of juist heel erg op de achtergrond zijn. Kies iemand waar jullie je goed bij voelen.

Wil je weten wat ik belangrijk vind? Ik vind uitgebreid kennismaken heel fijn. Dan kan ik in het leven van mijn bruidsparen duiken, dan kan ik zien waar levens samenkomen en kan ik zoeken naar wat het bruidspaar vindt van het huwelijk.

Als trouwambtenaar word ik blij als ik de liefde van geliefden mag verwoorden. Ceremonies met een rouw/rauw randje (om welke reden dan ook), liggen mij na aan het hart. Wat je van mij mag verwachten? Ik houd niet van wollige teksten, veel superlatieven of 'hippe woorden’. Ik omarm de nuchtere kijk op de liefde. Voor mij graag ‘gewoon-gewoon’.

Gewoon Wendy. Aangenaam. Het maakt niet uit hoe je mij noemt. Buitengewoon ambtenaar van de burgerlijke stand, babs, trouwambtenaar, trouwmevrouw, ceremoniespreker.

Ben je morgen niet met trouwen bezig? Geen probleem hè, want échte liefde kent geen kalenderdatum! 😊

Fotocredits: Buitink Fotografie
Locatie: by Rich

15/12/2023

Ik doe mijn werk met veel plezier.
Als ik schrijf, stop ik pas als ik denk dat het klopt.
Als ik zeker weet dat mensen zich in het verhaal zullen herkennen.
Een verhaal van einde, bij afscheid.
Een verhaal van een nieuwe begin, bij trouwen.

Ik wik en weeg, ik voeg toe en schrap weer
totdat ik tevreden ben.
Eerder druk ik niet op de printknop.

Wat ik elke keer weer hoop te bereiken?
Dat mijn verhaal iets met je doet.
En ergens een gevoelige snaar raakt.
Ergens een momentje van bezinning teweegbrengt.
Of een kantelmomentje.

Daar doe ik mijn best voor.
Dat komt vanuit van mijn tenen.
En uit het diepste van mijn hart.

En wat niet uit mijn hart komt,
Zal het hart van een ander ook niet raken.

06/12/2023

'Ik hoopte dat ik dát nog mee kon maken, maar het kwam er nooit van. Ik liet mij leiden door de waan van de dag. En nu is het te laat'.

Dat zijn zinnen die ik regelmatig hoor van mensen waarmee ik in gesprek ben, als ze horen dat ze niet meer lang te leven hebben. Ik luister naar die woorden, neem ze in mij op. En denk er over na. En ik probeer iets te doen met hun levenslessen.

Als er dingen zijn waarover ik twijfel, dan herinner ik mij die wijze woorden. Thuis vertel ik dat ook regelmatig. 'Laten we het gewoon doen: je leeft maar één keer!'

En die woorden kreeg ik keihard terug toen mijn dochter het plan opvatte om mijn lieve neef, zijn vrouw en dochter in Nieuw Zeeland te gaan bezoeken. 'Ja, mam, jij zegt altijd 'doe het als het kán'.

En zo besloten wij medio mei van dit jaar om te gaan. En waren twee weken later de tickets geboekt. Wat tóen zo ver weg leek, gaat dan nu dit weekend gebeuren. Dan gaan de vrouwen op pad en laten we de mannen thuis. 😉

Reizen, genieten, doen waar je zin in hebt, geen telefoon, geen werkdruk, geen profielwerkstuk meer, maar wandelen, kanoën en natuur opsnuiven. Naar de Maori's, geisers, gletsjers en vulkanen bekijken. Geen verplichtingen. Alleen de verplichting dat we begin januari weer het vliegtuig terug moeten halen.

Een aantal jaar geleden had ik dit nooit durven doen. Had ik het gevoel dat ik altijd 'aan' moest staan en er altijd moest zijn. Maar daarin heb ik inmiddels veel (bij)geleerd. Dat je ook even 'uit' mag staan, om zo je werk ook zo goed mogelijk te kunnen blijven doen.

Mijn werk laat ik met een gerust hart achter aan mijn lieve collega Leonie Kraan. Onze manier van werken is dezelfde. De juiste toon en sfeer verwoorden. De diepte in gaan. Datgene wat niet gezegd wordt, toch woorden geven. Vóór en mét mensen. Levensverhalen schrijven en voordragen.

Zijn er bijzondere woorden nodig? Dan schrijft Leonie ze met liefde.

Fotografie: Bob Photos, Lin van der Ree

24/11/2023

Black Friday, de kortingen vliegen mij om de oren.
Ik word er een beetje 'kriegel' van.

Ik ben er heel stellig in. Bij mijn dienstverlening past het niet. Niet als uitvaartspreker, maar ook niet als trouwambtenaar. Dus doe ik niet mee met Black Friday. (rijmt nog ook 😉) Ik geef geen korting en bij mij kan je geen 'koopje' scoren.

Wat ik wel geef? Mijn jarenlange, zorgvuldig opgebouwde ervaring, mijn kennis, mijn opleidingen, mijn hele 'zijn', mijn 24/7 beschikbaarheid.
⁠De prijs van mijn dienst is zorgvuldig opgebouwd. Altijd. Daar stunt ik niet mee.
⁠
Op doordeweekse dagen. In het weekend. Met Sinterklaas, Kerst, Oud & Nieuw. Met Pasen, Pinksteren, Valentijnsdag, Vader- en Moederdag. Alle 365 dagen van het jaar, bereken ik een prijs die voor iedereen gelijk is. ⁠Zo ben ik transparant en duidelijk. En zo wil ik ook zijn.

Op deze black friday, wil ik wel graag benadrukken dat ik heel graag kleur aan een uitvaart of bruiloft geef :-)

17/11/2023

Afgelopen week was ik jarig en riep ik van te voren heel hard: 'Wie jarig is, trakteert!' Dus besloot ik om drie van mijn eigen boeken 'Doodgewone verhalen: de bijzondere ontmoetingen van een uitvaartspreker' weg te geven.

Trouwe volgers, vrienden, klanten, kennissen en 'fans' (ik las dat ik die er ook tussen had zitten😉) lieten mij weten waarom ze mijn boek graag wilden winnen of waarom ze het aan iemand anders gunden.

En tja, soms verzin je wel eens wat en kreeg ik me daar toch buikpijn van. Ik ontving namelijk meer dan 50 reacties en toen vond ik het maken van een keuze wel heel erg moeilijk. Mijn hart zou er goed voor zijn om iederéén een boek te gunnen.

Maar goed, actie is actie, dus lieve volgers: vat het niet persoonlijk op als je het boek niet gewonnen hebt.

Sommigen namen werden onder mijn Facebook post genoemd, en daarnaast kreeg ik ook veel privé berichten met tekst en uitleg waarom iemand het boek 'verdiende'. Uit al die reacties heb ik een keuze gemaakt!

De winnaars zijn:
Bianca van Leeuwen-Vogelaar
Inge van der Wielen
Ellen Koert

Ik neem zo snel mogelijk persoonlijk contact op met jullie!

13/11/2023

Deze week ben ik jarig en mag ik de 49 jaar aantikken.
En ja,.. inderdaad: wie jarig is trakteert!
Daarom geef ik aanstaande vrijdag drie van mijn boeken 'Doodgewone verhalen: de bijzondere ontmoetingen van een uitvaartspreker' weg .

Een boek dat je enerzijds een kijkje geeft in de wereld van afscheid nemen, rouw en herdenken. En anderzijds laat zien dat de uitvaartwereld niet alleen maar verdrietig, zwart of saai is. (Geloof mij, ik weet zeker dat je ook moet lachen) Dat leven met de dood eigenlijk doodgewoon is.

Hoe je kans maakt dat mijn boek op jouw voordeurmat valt?
Laat mij in een reactie hieronder weten waarom jij mijn boek p***e wilt lezen. Of tag iemand aan wie jij dit boek gunt.

Uit de inzendingen zal ik dan de meest leuke, grappige of ontroerende reactie kiezen.
De winnaars maak ik hier as vrijdag bekend en natuurlijk stuur ik ze ook een persoonlijk berichtje.

Wil je liever niet onder deze post reageren, dan begrijp ik dat ook. Stuur mij dan gewoon een privé berichtje.
Ik beloof je dat ik alles lees!

Dan ga ik nu alvast monchou taart maken :-)

06/11/2023

De afgelopen week vond ik een beetje lastig.
Velen vierden namelijk halloween.

Volwassen mensen gingen met kleine kinderen zo eng mogelijk verkleed de straat op of het bos is. Ze griezelden vooral van heel veel bloed en afgescheurde ledematen, maar bezochten ook spooktochten waar ze skeletten in een doodskist zagen die ineens konden bewegen! Ik heb er zelf helemaal niks mee. Maar als je lol beleeft aan deze uitjes, moet je zéker gaan. Want ik ben de laatste die jou tegen zal houden. Ik wil met deze post daarom daar ook absoluut geen discussie over uitlokken.

Maar als ik dan aan mijn werk in de uitvaart denk, dan is er toch iets wat ik graag met je deel.

Als er iemand ziek wordt of overlijdt, worden kinderen jammer genoeg, nog steeds niet altijd bij het proces van ziekzijn en overlijden betrokken. (Hulde overigens voor de mensen die dat wél doen!) Maar vaak genoeg merk ik nog dat kinderen zelfs niet altijd op de hoogte gebracht worden of niet de mogelijkheid krijgen om afscheid te nemen.
Want: 'Dat vind jij eng, dat wil je niet zien, dat is niet goed voor je'.
Volwassenen denken vaak voor kinderen.

Wat ik maar al te vaak hoor: 'We hebben het niet tegen de kinderen gezegd dat onze geliefde ongeneeslijk ziek is, dat is te eng, diegene ziet er nu anders uit, ze zien zo wit, zijn/haar lippen worden blauw'.
En dan vervolgens: 'Ik vind het niks zo'n kist. Onze geliefde voelt zo koud aan, houd hem/haar maar in gedachten zoals hij/zij was'.

Tere kinderzieltjes moeten dan ineens beschermd worden, want ze zouden er last van kunnen hebben of er 's nachts van kunnen gaan dromen.

Ik vraag mij af of je kind niet droomt van mensen in skelettenpakken of mensen die zo geschminkt zijn dat ze er uitzien alsof ze net een slagaderlijke bloeding hebben gehad?

Ik hoop zó, dat iedereen aan kinderen, hoe klein ze ook zijn, willen vertellen over het ziekzijn van een geliefde of een (naderend) afscheid.
Daar komt geen bloed aan te pas, daar beweegt niemand meer. Dat kan ik je met zekerheid zeggen.

Ik ben er van overtuigd dat een uitvaart soms minder eng is, dan een gemiddelde halloween spooktocht...

Mijn 'oproep' is eigenlijk: laten we kinderen zo veel mogelijk bij een afscheid betrekken. Laat ze goed afscheid nemen en laat een kind vragen stellen. En die vragen vervolgens ook eerlijk beantwoorden: dat is zó belangrijk!

Weet je niet hoe je dat moet doen? Vraag het je uitvaartondernemer. Of vraag het mij. Er is zo veel ervaring, dat we mensen graag helpen.

03/11/2023

De mensen van Amissio Begrafenisonderneming organiseerden op 2 november een 'Herdenkingsavond' voor de families waar zij een uitvaart voor mochten verzorgen. Voor de aanwezige nabestaanden werd de naam van hun geliefde nogmaals genoemd. Ik mocht 'bijzondere woorden' schrijven en deze ook delen. Een verhaal over rouw, verlies en wonden die je blijft voelen. Een verhaal wat er kan gebeuren als een storm door je leven raast (laat het nou echt keihard waaien die avond) In combinatie met prachtige live muziek was het een sfeervolle avond in de Grote Kerk in Tholen.

Een volle kerk met iedereen in gedachten hun eigen verlies en verdriet. En toch waren we samen één.

Ook wij. De mensen van Luizter Jurgen en Jolanda, Tessa en Manuel.
Angelique en Sylvester van State of Dreaming Films. De zangers Mark en Pieter. Tuincentrum de Bonte. Uitvaartentechniek.nl

13/10/2023

Puurr, aan de Grevelingendam is één van mijn favoriete trouwlocaties! Richard en zijn team verdient het wat mij betreft om 'Strandpaviljoen van het jaar' te worden. Stem je even mee?
Je kan er zelfs tickets naar Rome mee winnen, tickets voor een voetbalwedstrijd of een dinerbon!

Ik heb (uiteraard) al gestemd!

STRANDPAVILJOEN VAN HET JAAR
STEM OP ONS:

https://www.horecaprijzen.nl/puurr-by-rich

18/09/2023

55 jaar getrouwd!

Ingrid en ik. Eind jaren 90 werden we collega’s bij 'de bank'. We hebben gewerkt en heeeeel veel plezier gehad. Wat hebben we veel gebak gegeten, zijn we uit eten geweest, hebben we kroegen onveilig gemaakt. Als er even geen reden was om een feestje te vieren, dan verzonnen we wel een reden!

Nadat ik de bank verliet bleven we altijd contact houden.

Een paar weken geleden aten we weer samen gebak. Dit keer een taart voor het 55 jarige-huwelijk van haar ouders.

Ze vierden dat met hun eigen gezin. Ze zouden gaan varen en lekker eten en drinken. Maar Ingrid bedacht drie weken van te voren dat het wel super zou zijn als we haar ouders in het zonnetje zouden zetten. Om te vertellen hoe blij ze met hen zijn, hoe leuk ze zijn als opa en oma. Of ik het nog redde om een verhaal te maken?

Ja! Daar ben ik altijd wel voor in, zulke leuke verrassingen! Dus ging alles aan de kant. Ik ‘interviewde’ de kinderen, de aanhang en de kleinkinderen. Ik verwerkte alles tot ‘bijzondere woorden’. Op een zaterdag reed ik naar Ingrid's huis. Daar zaten haar ouders, midden in de huiskamer bij Ingrid, de rest zat aan de keukentafel.

Dat er na 55 jaar weer een trouwambtenaar voor ze zou staan, dat was wel het laatste wat zij verwachten. (Sterker nog: toen ik binnenkwam zei Ingrid’s vader: ‘Wat doedde gij nou? Onze trouwambtenaar van 55 jaar geleden is net vorige week doad gegaan’. Gij bent iemand anders’).

We keken terug op 55 jaar grapjes maken, plagen, lol maken. Lief en leed delen. Wat ze nooit écht naar elkaar uitspraken, werd nu wel verwoord.

Hén vertellen hoe lief en aardig ze zijn.
Hén vertellen dat je je ouders vroeger zo vervelend vond als ze zeiden: ‘Vergeet je je jas niet, doe je dit, doe je dat, ben je op tijd thuis?’
Hén nu vertellen dat je inmiddels begrijpt dat dat betekent: ‘ik houd van jou’.

En er was nog zo veel meer liefde. Van de aanhang en de kleinkinderen. Allemaal in één verhaal.
Ze hebben opnieuw een trouwbelofte afgelegd en beloofden dat ze elkaar blijven verzorgen. Naar elkaar blijven omkijken. Maar ze beloofden ook elkaar te blijven plagen.

Het was een bijzondere middag.
Ik denk dat het nog lang onrustig bleef 😊

Wat ik hiermee zeggen wil? Bel mij ook gerust als je stil wilt staan bij zo veel jaar liefde! Net zoals Ingrid dat voor haar ouders regelde.

07/09/2023

'Mijn zwager is een BN'er', mailde de bruidegom voordat we de eerste keer in gesprek gingen

'Oh', dacht ik. En verder niets.
Want ik ben daar vrij nuchter onder.

Ik moest zelfs zijn naam googlen, want ik ben niet zo goed met Bekende Nederlanders.
(sorrry,....ik ben een 100% NL luisteraar) en deze BN'er is radio-DJ bij Q-music. Oeps dit is vloeken in de kerk misschien..).

Maar ik mocht afgelopen zaterdag het huwelijk voltrekken van het zusje van Domien Verschuuren, Qmusic. Zoals al gezegd, ik ben daar vrij nuchter onder. Maar als hij dan op de radio vertelt hoe hij de ceremonie vond???? Luister even... Ja, dan ben ik even niet meer nuchter.

Geluisterd?
Ja?
Tof hè.

Okay, terug naar de orde van de dag. Schoenen weer strak aangetrokken en d'r niet meer naast lopen. We gaan weer schrijven voor nog meer bruidsparen die ook bijzondere woorden willen.

21/08/2023

De vakantie zit er weer op. Afgelopen week kwam ik terug van een geweldige rondreis in Jordanië. Opgeladen, uitgerust, een hoofd vol ideeën en plannen. Helemaal klaar voor nieuwe verhalen.
Bruiloften en lezingen staan al weer in de agenda. Uitvaarten dienen zich vast weer aan. Voor iedereen zal ik weer mijn best doen om bijzondere woorden te schrijven.

De spreuk van Ibn Battuta is een mooie... hoewel ik mijzelf ook voor die vakantie al een echte verhalen verteller vond. 😉

07/08/2023

* Klanten die iets zoeken, gaan vaak te rade bij klanten die iets zochten *

Een zin uit het boek van 'Eén fan per dag' van Jos Burgers, Hoe overtref je de verwachtingen van klanten?

Ik vond het zin om over na te denken. En dat heb ik gedaan. Alleen niet lang. Ik was het er namelijk vrij snel mee eens..

Op deze manier vinden mijn klanten ook hun weg naar mij. Dat vind ik fijn. Ik hoef niet te adverteren in kranten of op websites (en wil dat ook niet). Ik heb veel liever dat mensen elkaar vertellen hoe ik ze heb bijgestaan. Dat ze blij waren met mijn werkwijze, omdat ze voelden dat ik voor hen het verschil wilde maken. Hoe ik ze kon helpen om woorden te geven aan zaken die nooit uitgesproken waren en zinnen op papier kon zetten die recht het hart van die ander raakten. Of dat nu met rouw of trouw is.

Wil je weten wat anderen over bijzondere woorden vertellen, kijk dan eens bij ‘ervaringen’ op mijn website.
https://bijzonderewoorden.nl/ervaringen/

Wil je zelf nog een recensie achterlaten, stuur mij dan gerust een privé berichtje. Dan zet ik die ervaringen erbij!

24/07/2023

* Jij gaf onze vader terug *
De definitie van dementie is als volgt verwoord: 'de naam voor een combinatie van symptomen, waarbij de hersenen informatie niet meer goed kunnen verwerken'.

Dementie is een verzamelnaam voor ruim vijftig hersenziektes. Maar die definitie van 16 woorden, die hebben zo'n gigantische impact op het leven van de mensen die het krijgen, én hun omgeving.

Het is ingewikkeld, ingrijpend, verdrietig. Ik maak het steeds vaker mee. En ik zie wat voor verdriet het geeft bij de families. Ik schreef er bijgaande column over. Overigens ook te lezen in mijn boek 'Doodgewone verhalen'.

Ik had al heel veel uitvaarten mogen verzorgen toen ik weer werd gebeld om te spreken tijdens een uitvaart. Zo veel levens mocht ik al beschrijven. Maar dit werd anders. Er was 1,5 uur aula tijd gereserveerd en dat is meestal ruim voldoende. Maar dit leven? Wat was het rijk aan mooie en dierbare momenten.

In de Tweede Wereldoorlog ging hij als oudste van het gezin op pad om eten te halen voor zijn broertjes en zusjes. Hij mocht als enige van het gezin verder leren en werd leraar op een lagere school. In de jaren vijftig liep hij zijn tijd al ver vooruit door het invoeren van klasdoorbrekend onderwijs. Hij trouwde, kreeg drie kinderen maar hij en zijn vrouw besloten later uit elkaar te gaan. De vonk was er niet meer. Ze maakten geen ruzie, er was geen wraak; altijd zetten zij hun kinderen op de eerste plaats. Een voorbeeld voor velen.

Hij wordt leraar in een klein dorp. Op zondag speelt hij orgel in de kerk. Het is wat je noemt ‘een geïsoleerd gebied’. De ouders vinden onderwijs vaak maar bijzaak. Hij leert hen na te denken over de toekomst van hun kinderen, hij organiseert avonden over opvoeding en financiën. De dorp komt tot bloei. De mensen leren er van.

Hij leert later een andere vrouw kennen. Ze is net alleen komen te staan met twee hele jonge kinderen. Maar haar kinderen worden ook zijn kinderen. Hij sluit ze in zijn hart.

Voor alle kinderen is hij een luisterend oor. Een vader die hen voorziet van raad en advies. Die niet in de boom klimt om ze eruit te halen maar ze helpt om zelf naar beneden te komen. Hij is er op alle ouderavonden, hij gaat met ze naar sportwedstrijden, hij speecht als ze gaan trouwen, hij is een geweldige opa voor zijn kleinkinderen.

Hij is de initiatiefnemer en oprichter van grote scholengemeenschappen, hij sport zelf op landelijk niveau. Tijdens zijn vakanties ziet hij hoe andere mensen leven en het leven beleven. Hij legt alles vast op video en film en bij thuiskomst maakt hij mooie compilaties. Hij is een verbinder die de neuzen van mensen weer dezelfde kant op kan krijgen. Een bestuurder in hart en nieren. Met een onweerstaanbaar charisma en doorzettingsvermogen krijgt hij dingen voor elkaar die anderen eerder niet lukten. En tenslotte vergeet hij nooit te genieten van het leven, van zijn vrouw van zijn kinderen, zijn kleinkinderen en achterkleinkinderen. Zijn familie. Wat ik heel mooi vond aan al deze verhalen: hij vertelt niet wát hij doet, hij loopt met zijn tomeloze inzet, zijn kennis en kunde niet te koop, maar hij dóet gewoon.

Dan komt de dag dat zijn familie denkt: weet hij het nu echt niet meer? Iets wat begint met het vergeten van een sleutelbos tot een moment dat je denkt: is autorijden nog wel veilig? Als hij zijn huis uitstapt en niet meer weet of hij naar links of rechts moet. Als hij geen adviezen meer kan geven, gewoon omdat hij niet meer weet wat hij moet zeggen. Als hij de juiste woorden niet meer vindt, dan komt het moment dat je als kind de ouderrol op je neemt. Dan ga je zorgen en regelen en je moeder helpen en ontzien.

Dan komen de jaren waarin je hem ziet veranderen. Je hoort hem schelden en foeteren en dat heb je nog nooit eerder gehoord. Je ziet dat hij niet meer weet hoe hij uit een kopje moet drinken, dat lopen minder gaat, dat hij niet meer weet of jij het nou bent of je zus. Dan komt de dag dat hij smeekt om dood te gaan, omdat hij zo niet meer wil leven.

En dan komt de dag dat het werkelijk gebeurt. Hij overlijdt. Er is zo veel te zeggen, maar niemand weet hoe te beginnen. Ik schuif aan de grote keukentafel en waar ik normaal een gesprek probeer te sturen, laat ik nu iedereen praten. Omdat ik voel dat dat goed is. Ik schrijf en spits mijn oren. Een paar uur lang. Ik krijg multomappen mee met krantenartikelen en foto’s. Om nog meer te lezen en nog verder in zijn leven te duiken.
Zijn bijzondere leven is voelbaar tijdens zijn afscheid. De 1,5 uur: gesproken woorden door mij, maar ook door zijn vrouw, kinderen, achterkleinkinderen, muziek en beeld. Het lijkt in een zucht voorbij te gaan.

Een week na het afscheid spreek ik één van de kinderen. De laatste jaren met hun vader waren zwaar. Het heeft de kinderen veel pijn gedaan dat ze hun vader zo zagen aftakelen. Ze waren door alle zorgen bijna vergeten wat voor mooie dingen hij had gedaan, welke levenslessen hij hen had geleerd.

Zijn zoon geeft me het mooiste compliment dat ik krijgen kan. 'Wendy, door jouw gesprek, door jouw vragen, door jouw verhaal hebben wij onze vader weer teruggekregen. Dankjewel.'

Mijn dag kan niet meer stuk.

Voor mensen die Alzheimer Nederland een warm hart toedragen? Lees op hun website hoe je kan helpen.

16/07/2023

Vakantie boekentip

‘Oh Wendy, nog bedankt hè, ik heb je boek gelezen aan de rand van het zwembad. Ik heb zo vreselijk zitten lachen met jouw boek op schoot’.

Eén van de reacties die ik afgelopen week terugkreeg van één van de lezers van mijn boek ‘doodgewone verhalen’.

Het boek 'Doodgewone verhalen, de bijzondere ontmoetingen van een uitvaartspreker' is nu 2,5 jaar geleden verschenen en nog steeds ontvang ik berichten van lezers. Sommigen hadden het boek al even in huis, maar namen er nu pas de tijd voor om het echt open te slaan. Sommigen wachten zo lang omdat ze bang waren dat het alleen maar verdrietige verhalen waren. Nou, dan kan ik je uit de droom helpen: dat zijn ze niet allemaal!

Mijn boek laat zien dat de dood onderdeel is van ons dagelijkse bestaan. We krijgen er allemaal mee te maken. Het laat je (misschien wel) stilstaan bij je eigen vergankelijkheid en geeft je stof tot nadenken. En geloof me, er valt heus nog wat te lachen.

Hoe de lezers mijn boek en schrijfwijze omschreven?
'Alsof je het mij persoonlijk vertelt', zeggen ze.
'Humoristisch, ontroerend, eerlijk, warm en vooral respectvol'.

Heb je ‘m nog niet gelezen en wil je nog snel een exemplaar voor je vakantie? Bestel dan je eigen boek via de website van bijzondere woorden of stuur mij een berichtje.

Recensies van lezers op mijn boek, vind je ook op de website! bijzonderewoorden.nl/boek

08/07/2023

In onze regio start de vakantie. Velen gaan er even tussenuit. Ik ga nog een paar weekjes door en heb in augustus vrij. Of ik dan nu alvast wat rustiger aan doe? Dat is een beetje lastig in uitvaartland. Ik kan 'nee' zeggen als iemand vraagt om bijzondere woorden te schrijven. Maar dat doe ik niet. Zo lang ik thuis ben, help ik. Dat is mijn werk, daar zet ik alles voor aan de kant.

Wat het trouwseizoen betreft: in het voltrekken van huwelijk is nu even pauze. Maar de voorbereidingen blijven… de komende weken mag ik nog een paar speeches schrijven voor de huwelijken die in augustus en september volgen. En dat ga ik met alle plezier doen! Waarschijnlijk vergezeld van een koel drankje, want daar is het wel weer voor.
Woorden schrijven voor mensen die een afscheid moeten organiseren, daar ga ik nog steeds mee door.