28/07/2024
Ich BUUN Jan,
Ik ben 54 jaar oud, heb een hele fijne en mooie partner waarmee ik lief en leed deel, een prachtige dochter van 23 jaar en ik droom nogal groot...gelukkig niet alleen..
Drie jaar geleden kocht ik, samen met mijn partner Maud, een oud theater. Dit met het doel om hiervan een inspirerende plek te maken die een welkom biedt aan iedereen die met muziek verbonden is.
Hoe maakt muziek voor mij het leven de moeite waard?
Muziek is de rode draad die door de verschillende fases van mijn leven loopt en vele momenten magisch maakt.
Als kind tikte ik altijd op de keukentafel, waar mijn ouders erg zenuwachtig van werden en ik ben inmiddels op een punt in mijn carrière beland, waar ik 25 jaar ondernemerschap in muziek mag vieren.
In 2025 bestaat mijn bedrijf Teramang 25 jaar.
Teramang is de naam waarmee ik culturele dienstverlening en muzieklessen aanbiedt.
Mijn interesse voor slagwerk kwam niet uit de lucht vallen; Als klein jongetje begon ik met trommelen op een lege waspoederdoos en na flink zeuren kreeg ik, tot mijn grote verbazing en blijdschap, een kinderdrumstel van mijn ouders.
Onder de bezielende leiding van Jos Stoffels, toenmalige leider van de drumband Sint Hubertus uit Nattenhoven, leerde ik de snaredrum vervolgens al snel op een hoog niveau bespelen.
De drumband behaalde in zowel binnenland als buitenland vele successen tijdens concoursen.
Na de drumband wekte de bandcultuur mijn interesse en zette ik met een aantal vrienden de band The Quest op. Hierin heb ik met veel plezier gedrumd en podiumervaring opgedaan.
Later ontmoette ik Azad Oberoi, een leerling van Fodeh Youla le Marseillais uit Guinee. Hij leerde mij kennis maken met de West-Afrikaanse percussie instrumenten. Ik volgde wekelijks les en ik werd door Azad al snel meegenomen naar verschillende optredens.
Het gevoel dat ik kreeg van het bespelen van een djembé is lastig te omschrijven.
Ik voelde een duidelijke connectie met de cultuur achter dit instrument en de polyritmiek, zo kenmerkend voor de West-Afrikaanse muziek, trok enorm mijn aandacht. Ik moest en zou naar de plek van oorsprong gaan om me te verdiepen. In 1999 heb ik mijn baan als procesoperator gedag gezegd en ben op onderzoek uitgegaan.
Ik kwam uit bij de family Jobarteh, waarvan Malamini Jobarteh de rol van vader en autoriteit vervulde. Malamini reisde zelf jarenlang de wereld rond als troubadour en werd in de jaren zeventig door de regering van Gambia uitgezonden, als muzikaal-cultureel ambassadeur.
Een grote eer dus, om zo'n boegbeeld van de West-Afrikaanse cultuur en tradities als mentor te mogen hebben. Ik twijfelde, na het krijgen van een uitnodiging om te komen studeren, geen moment en verruilde mijn vaste baan voor de reis van mijn leven naar Gambia.
Hoe het leven daar is, is moeilijk uit te leggen. Ik had zeker niet op luxe gerekend en dat was maar goed ook, want de omstandigheden waren nogal primitief. We hadden bijvoorbeeld maar één kraan die we deelden met vierentwintig familieleden. Op tijd je emmer vullen, om later op de dag te kunnen douchen, was iets wat snel ‘normaal’ werd. De hitte laat je langzamer lopen. In vrijwel elk opzicht denkt een Afrikaan anders dan dat wij Nederlanders doen.
Ik heb door juist een sobere manier van leven wel ingezien welke aspecten van het leven opeens veel belangrijker worden. Het heeft me als mens en muzikant gevormd.
Ik heb de taal van de Mandinka’s geleerd, door dagelijks plaats te nemen tussen de kletsende vrouwen en hun gebruiken aangenomen, alsof het de mijne waren.
Ik heb ervaren hoe het is om traditionele West-Afrikaanse ritmes te spelen en geleerd om dit soms wel, ondanks de hitte, vier uur achter elkaar vol te houden. Ik heb ervaren hoe het is om elke dag hun gebeden te horen.
Om andere dorpelingen bijna direct te zien komen dansen, op momenten dat er muziek werd gemaakt. Ik heb hun gerechten leren eten, zoals zij dat doen. Hun rituelen beleefd. Ik heb mezelf geleerd uit te dagen en berusting te vinden.
Ik heb mogen zien hoe de vader van de compound als rots in de branding kon optreden met het bespelen van zijn Afrikaanse harp, de Kora. Een lied speelde voor een ruziënd echtpaar, nadat hij hen eerst met woorden had weten te bedaren.
Ik leerde met Salam Band spelen. Een bandsetting met zang, Kora, basgitaar, gitaar, drums en percussie. Ik heb veel optredens met hen mogen doen in zowel Gambia, als in Nederland en Duitsland.
Dit alles heeft ervoor gezorgd dat ik één van hen ben geworden en inmiddels beschouw ik de familie Jobarteh als mijn eigen.
De naam Teramang is een verbastering van de naam Tira Makang.
De naam van de eerste krijger van het Mandinka volk, die zijn wapens verving voor een instrument.
Ik luisterde bij thuiskomst, voor een periode van 3 a 4 jaar, vrijwel niets anders dan West-Afrikaanse muziek. Ik ben door het luisteren naar muziek van o.a. Salif Keita, Youssou N’Dour, Ndongo Lo en anderen beter gaan begrijpen hoe de ritmesecties en cultuur in elkaar steken. Muziek is een taal. Men communiceert met instrumenten.
Door de unieke studie en connectie met de familie tijdens mijn verblijf in Gambia, bezit ik een breed scala aan kennis als het om slagwerk gaat.
Sinds 2002 ben ik officieel gecertificeerd door Mr Alhadj Malamini Jobarteh, vader van de familie, om de cultuur en tradities van Jobarteh K***a (Griots) over te brengen op de mensen hier.
BUUN mag dan wel een oer-Hollandse naam zijn, ik wens zeker de culturele waarde van mijn lessen en de muziek van West-Afrika mee te nemen in alles wat ik doe. Maud en ik zijn het met elkaar eens: er mist hier bezieling.
We hopen met BUUN een plek te creëren die inspireert, aanwakkert, ontroert en verwelkomt.
We bieden een thuis. Persoonlijke benadering.
We geloven in de kracht van expressie en hopen met name jongeren een plek te bieden waar ze mogen ontspannen, hun talent mogen ontdekken en ontwikkelen en waar ze mogen oefenen voor het echte werk.
Wie weet worden we een productiehuis. Waarin we jonge mensen de kans bieden om te ervaren hoe werken is in het culturele werkgebied.
We bouwen hard en op een duurzame, circulaire manier, aan ruimtes die we op verschillende manieren kunnen inzetten. Men kan komen repeteren met een muziekgezelschap, muziekeducatie zal worden gegeven met hart en we hopen een gezellige plek te worden waar men elkaar vindt en de verbinding kan maken.
De programmering van onze grote zaal zal hier zeker niet in tekortschieten en de foyer mag een klein podium vormen en een ontmoetingsplek, waar een hapje en een drankje kunnen worden genuttigd.
Al met al hopen we een zo compleet mogelijk aanbod op één plek te creëren, om de intrinsieke waarde van cultuur en muziek in leven te houden!
