W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa wrocławskiego. Błonie
Błonie leży w centralnej części gminy Miękinia, przy drodze Wrocław - Zielona Góra, 8 km od Leśnicy. Historyczne nazwy miejscowości:
1313 - Heida
1360 - Heyda
1937 - Groß Heidau
Kalendarium:
1360 - W dokumentach książęcej kancelarii Błonie wzmiankowane są jako wieś dworska, której miesz
kańcy pełnili służbę na zamku w Leśnicy. Położenie wsi na starym szlaku handlowym z Drezna (Dresden) do przeprawy przez Odrę w Urazie stwarzało dobre warunki do jej rozwoju.
1670 - 1787 - Wieś staje się domeną wrocławskich jezuitów. zarządza nią ustanowiony przez generała zakonu świecki administrator.
1807 - sekularyzacja zakonów sprawia, że wieś Błonie przechodzi pod zarząd państwa austriackiego, odprowadzając podatki do cesarskiej kamery we Wiedniu.
1845 - Po włączeniu Śląska w 1842 roku do Prus, Błonie stają się domeną królewską, finansowo podległą Środzie Śląskiej . W folwarku należącym do klucza majątku Miękinia, pracowało 40 robotników najemnych, a opis miejscowości wspomina także o istnieniu we wsi dworu, prawdopodobnie należącego także do dziedzica Miękini.
1940 - Błonie liczą 400 mieszkańców, zatrudnionych w folwarku, uprawiających własne gospodarstwa i dojeżdżających do pracy w Leśnicy i Środzie Śląskiej. Forma wsi:
Ulicówka z zabudowaniami pofolwarcznymi przy zachodnim skraju wsi. Charakter zabudowy:
Zabudowa pochodzi w przeważającej części z początku XX wieku i czasów współczesnych, wznoszona na typowych działkach, składających się z domu mieszkalnego, zabudowań gospodarczych oraz części ogrodowej. Na północny-zachód od granic wsi zabudowania z lat 70-tych tuczarni (fermy trzody chlewnej) z charakterystyczną wieżą ciśnień. Mimo bliskiej odległości od zabudowań Błonia leżą one na obszarze sołectwa Źródła. Zabytki:
Drewniany wiatrak koźlak z końca XVIII wieku. Wiatrak posadowiony na lekkim wyniesieniu terenu po przeciwnej stronie wsi, stanowił akcent W odpowiedzi na monotonii okolicznego krajobrazu. Nie użytkowany, był jednym z już nielicznych reliktów wiejskiej zabudowy "przemysłowej". Niestety 5 maja 2000 roku nieznany sprawca podpalił ten charakterystyczny obiekt, będący symbolem wsi. Obecnie pozostało jedynie pogorzelisko. Przydrożna kapliczka kamienna z 1832 roku. Kapliczka stoi przy drodze gruntowej wyprowadzającej z głównej drogi na pola, w cieniu rozłożystego dębu. Wyrzeźbiona w piaskowcu bryła i płaskorzeźbione plakiety na cokole kapliczki są ciekawym przykładem ludowej sztuki sakralnej, czerpiącej swe wzory dla przedstawień figuralnych z renesansowych płyt epitafijnych umieszczonych w wiejskich kościołach. Liczba mieszkańców:
- na dzień 28.06.2012 r. - 294
